1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტი

რა არის 1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტი?

1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტით უცხოური ბანკების ყველა ამერიკული ფილიალი და სააგენტო აშშ -ის საბანკო რეგულატორების კონტროლის ქვეშ მოექცა. ნება დართო დეპოზიტების დაზღვევის ფედერალური კორპორაცია (FDIC) დაზღვევა უნდა მოხდეს ამ ფილიალებისთვის. მან ასევე მოითხოვა აშშ -ს საბანკო რეგულაციების დაცვა ისეთ საკითხებთან დაკავშირებით, როგორიცაა რეზერვები და საბუღალტრო და მარეგულირებელი მოთხოვნები, ისე რომ ყველა შიდა ბანკი მოქმედებდეს თანაბრად მარეგულირებელი თვალსაზრისით.

1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტის გაცნობიერება

1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტი იყო პირველი კანონი აშშ – ში, რომელმაც აშშ – ში მოქმედი უცხოური ბანკების შიდა ფილიალები ფედერალური საბანკო რეგულირების ჩარჩოში შეიყვანა. მანამდე, აშშ -ში მოქმედი უცხოური ბანკები ექვემდებარებოდნენ სხვადასხვა სახელმწიფო კანონებს, ეროვნულ ერთიანობასთან დაკავშირებით, თუ როგორ ექცეოდნენ მათ. ამან უცხოურ ბანკებს მიანიჭა გარკვეული უპირატესობა და გარკვეული უარყოფითი მხარეები ამერიკულ ბანკებთან შედარებით.

მაგალითად, უცხოურ ბანკებს ჰქონდათ უპირატესობა, რომ შეეძლოთ ფილიალი სახელმწიფოთაშორისში, მაგრამ განიცადეს მოზიდვის მცდელობა საცალო ანაბრები, რადგან მათ ვერ შესთავაზეს FDIC დაზღვევა.

ზეწოლა კანონმდებლობაზე უცხოური ბანკების ამერიკულ ფილიალებთან დაკავშირებით გაძლიერდა 1970 -იანი წლების განმავლობაში, რადგან აშშ -ში მოქმედი უცხოური ბანკების რაოდენობა და ზომა მნიშვნელოვნად გაიზარდა. 1973 წელს აშშ – ში მოქმედებდა 60 უცხოური ბანკი, რომელთა ქონებაც 37 მილიარდი დოლარია; 1978 წლის აპრილისთვის ეს გაიზარდა 122 ბანკამდე, 90 მილიარდი დოლარის აქტივებით. იმ ეტაპზე მათ ასევე ჰქონდათ 26 მილიარდი დოლარის სესხი აშშ – ში. ეს სტატისტიკა ნიშნავდა იმას, რომ უცხოური ბანკების წინა კონცეფცია იყო სპეციალიზებული დაწესებულებები, რომლებიც პირველ რიგში აფინანსებდნენ საგარეო ვაჭრობას, აღარ გამოიყენება და მათი ფართო ჩართულობა ზოგად საბანკო მომსახურებაში ხაზს უსვამს ფედერალურ მოთხოვნებს ზედამხედველობა

შეშფოთება, რომელიც იწვევს 1978 წლის საერთაშორისო საბანკო აქტს

ის ფედერალური სარეზერვო ბანკი და აშშ -ს სახაზინო დეპარტამენტი განსაკუთრებით შეშფოთებული იყო იმით, რომ უცხოურ ბანკებს ჰქონდათ უპირატესობა შიდა ბანკებთან შედარებით დეპოზიტების მოზიდვაში მათი მრავალსახელმწიფოებრივი ოპერაციებით-დეპოზიტების აღება ბანკის ბიზნესისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობისაა. ამ ბანკების მიერ შემოთავაზებული მრავალფეროვანი მომსახურების გათვალისწინებით, იყო მნიშვნელოვანი შეშფოთება, თუკი სტატუს ქვო მიეცა საშუალება გაგრძელებულიყო, მხოლოდ რამდენიმე მსხვილი შიდა ბანკი შეძლებდა უცხოელებთან კონკურენციას დაწესებულებები.

1978 წლის აქტი ცდილობდა ამ პრობლემების მოგვარებას წესების დამკვიდრებით, რაც ხელს უწყობს უცხოელებს შორის კონკურენტულ თანასწორობას და შიდა ბანკები, ხოლო სახელმწიფოს უნარი შეინარჩუნოს კაპიტალის მოზიდვა და შექმნას საერთაშორისო საბანკო ცენტრები. ამავდროულად, კანონი საშუალებას აძლევდა ფედერალურ ხელისუფლებას დაარეგულირებინა და ზედამხედველობა გაეწია აშშ – ში მოქმედ უცხოურ ბანკებზე (საბანკო სისტემის სტაბილურობის მნიშვნელოვანი ფაქტორი). ამის გათვალისწინებით, უცხოურმა ბანკებმა უნდა დაიცვან სარეზერვო კოეფიციენტები და სხვა მარეგულირებელი საკითხები, როგორც შიდა ბანკებმა, მათ შორის ანგარიშგება და საბანკო ექსპერტიზა მოთხოვნები. ამ ბანკების სარეზერვო მოთხოვნებზე კონტროლი ასევე საშუალებას აძლევს ფედერალურ რეზერვს, რომ იყოს უფრო ეფექტური მონეტარული პოლიტიკა.