რა იწვევს ინფლაციას და ვინ სარგებლობს ამით?

ინფლაცია არის ღონისძიება საქონლისა და მომსახურების ფასების ზრდის მაჩვენებელში ეკონომიკაში. თუ ინფლაცია ხდება, რაც იწვევს აუცილებელ აუცილებელ პროდუქტებზე ფასების ზრდას, როგორიცაა საკვები, მას შეუძლია უარყოფითი გავლენა იქონიოს საზოგადოებაზე.

ინფლაცია შეიძლება მოხდეს თითქმის ნებისმიერ პროდუქტში ან მომსახურებაში, მათ შორის საჭიროებაზე დაფუძნებული ხარჯებით, როგორიცაა საცხოვრებელი, საკვები, სამედიცინო მომსახურება და კომუნალური მომსახურება, ასევე სურთ ხარჯები, როგორიცაა კოსმეტიკა, ავტომობილები და სამკაულები. მას შემდეგ, რაც ინფლაცია გაბატონდება მთელ ეკონომიკაში, შემდგომი ინფლაციის მოლოდინი ხდება გადამწყვეტი საზრუნავი როგორც მომხმარებლების, ასევე ბიზნესის ცნობიერებაში.

განვითარებული ეკონომიკის ცენტრალური ბანკები, მათ შორის Ფედერალური რეზერვი აშშ -ში ინფლაციის მონიტორინგი. Fed– ს აქვს ინფლაციის სამიზნე დაახლოებით 2% და მორგებულია მონეტარული პოლიტიკა ინფლაციის წინააღმდეგ საბრძოლველად, თუ ფასები ძალიან ან ძალიან სწრაფად გაიზრდება.

ინფლაცია შეიძლება შემაშფოთებელი იყოს, რადგან ის დღეს დაზოგულ ფულს ხვალ ნაკლებად ღირებულს ხდის. ინფლაცია ამცირებს მომხმარებლის მსყიდველუნარიანობას და შეიძლება ხელი შეუშალოს პენსიაზე გასვლის უნარს. მაგალითად, თუ ინვესტორმა მიიღო 5% აქციებსა და ობლიგაციებში განხორციელებული ინვესტიციებიდან, მაგრამ ინფლაციის მაჩვენებელი იყო 3%, ინვესტორმა მხოლოდ 2% გამოიმუშავა რეალურ პირობებში. ამ სტატიაში ჩვენ განვიხილავთ ინფლაციის ფუნდამენტურ ფაქტორებს, სხვადასხვა სახის ინფლაციას და ვინ სარგებლობს ამით.

რა განაპირობებს ინფლაციას

არსებობს სხვადასხვა ფაქტორი, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ფასები ან ინფლაცია ეკონომიკაში. როგორც წესი, ინფლაცია წარმოების ხარჯების ზრდის ან პროდუქტებსა და მომსახურებაზე მოთხოვნის გაზრდის შედეგია.

ღირებულება-ბიძგი ინფლაცია

ხარჯების ბიძგი ინფლაცია ხდება მაშინ, როდესაც ფასები იზრდება წარმოების ხარჯების ზრდის გამო, მაგ ნედლეული და ხელფასი. საქონელზე მოთხოვნა უცვლელია, ხოლო საქონლის მიწოდება მცირდება წარმოების მაღალი ხარჯების გამო. შედეგად, წარმოების დამატებითი ხარჯები გადაეცემა მომხმარებელს მზა საქონლის უფრო მაღალი ფასების სახით.

ერთ-ერთი ნიშანი იმისა, რომ ხარჯები შეიძლება გაიზარდოს, შეიძლება შეინიშნოს საქონლის ფასების ზრდაში, როგორიცაა ნავთობი და ლითონები, ვინაიდან ისინი წარმოების ძირითადი საშუალებებია. მაგალითად, თუ სპილენძის ფასი გაიზრდება, კომპანიებმა, რომლებიც იყენებენ სპილენძს თავიანთი პროდუქციის დასამზადებლად, შესაძლოა გაზარდონ თავიანთი საქონლის ფასები. თუ პროდუქტზე მოთხოვნა სპილენძზე მოთხოვნისგან დამოუკიდებელია, ბიზნესი მომხმარებელს გადასცემს ნედლეულის უფრო მაღალ ხარჯებს. შედეგი არის მომხმარებლისთვის უფრო მაღალი ფასები მოხმარებულ პროდუქტებზე მოთხოვნის ყოველგვარი ცვლილების გარეშე.

ხელფასები ასევე გავლენას ახდენს წარმოების ღირებულებაზე და, როგორც წესი, ბიზნესისთვის ყველაზე დიდი ხარჯია. როდესაც ეკონომიკა კარგად მუშაობს და უმუშევრობის დონე დაბალია, შეიძლება მოხდეს შრომის ან მუშების დეფიციტი. კომპანიები, თავის მხრივ, ზრდიან ხელფასს კვალიფიციური კანდიდატების მოსაზიდად, რაც იწვევს კომპანიის წარმოების ხარჯების ზრდას. თუ კომპანია გაზრდის ფასებს დასაქმებულთა ხელფასების ზრდის გამო, წარმოიქმნება ხარჯები პლუს ინფლაცია.

სტიქიურმა უბედურებებმა ასევე შეიძლება გაზარდოს ფასები. მაგალითად, თუ ქარიშხალმა გაანადგურა მოსავალი, როგორიცაა სიმინდი, ფასები შეიძლება გაიზარდოს მთელ ეკონომიკაში, ვინაიდან სიმინდი გამოიყენება ბევრ პროდუქტში.

მოთხოვნა-გაყვანის ინფლაცია

მოთხოვნა-მოზიდვა ინფლაცია შეიძლება გამოწვეული იყოს მომხმარებელთა ძლიერი მოთხოვნით პროდუქტზე ან მომსახურებაზე. როდესაც იზრდება მოთხოვნა საქონლის ფართო სპექტრზე ეკონომიკაში, მათი ფასები იზრდება. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ხშირად არ ეხება შეთავაზებისა და მოთხოვნის მოკლევადიან დისბალანსს, მდგრადი მოთხოვნა შეიძლება აისახოს ეკონომიკაში და გაზარდოს ხარჯები სხვა საქონელზე; შედეგი არის მოთხოვნა-მოზიდვის ინფლაცია.

სამომხმარებლო ნდობა მაღალია, როდესაც უმუშევრობა დაბალია, ხოლო ხელფასი იზრდება - რაც იწვევს უფრო მეტ ხარჯვას. ეკონომიკური გაფართოება პირდაპირ გავლენას ახდენს ეკონომიკის სამომხმარებლო ხარჯების დონეზე, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს პროდუქტებსა და მომსახურებაზე მაღალი მოთხოვნა.

როდესაც იზრდება მოთხოვნა კონკრეტულ საქონელზე ან მომსახურებაზე, არსებული მიწოდება მცირდება. როდესაც ნაკლები საქონელია შესაძლებელი, მომხმარებლები მზად არიან გადაიხადონ მეტი ნივთების მისაღებად - როგორც ეს მოცემულია ეკონომიკურ პრინციპში მიწოდება და მოთხოვნა. შედეგი არის უფრო მაღალი ფასები მოთხოვნა-წახალისების ინფლაციის გამო.

კომპანიები ასევე თამაშობენ როლს ინფლაციაში, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ ისინი აწარმოებენ პოპულარულ პროდუქტებს. კომპანიას შეუძლია გაზარდოს ფასები მხოლოდ იმიტომ, რომ მომხმარებლები მზად არიან გადაიხადონ გაზრდილი თანხა. კორპორაციები ასევე თავისუფლად აამაღლებენ ფასებს, როდესაც გასაყიდი ნივთი არის ის, რაც მომხმარებელს სჭირდება ყოველდღიურ ცხოვრებაში, როგორიცაა ნავთობი და გაზი. თუმცა, ეს არის მომხმარებელთა მოთხოვნა, რომელიც აძლევს კორპორაციებს ფასების გაზრდის ბერკეტს.

საბინაო ბაზარი

მაგალითად, საბინაო ბაზარმა წლების განმავლობაში განიცადა მისი აღმასვლა და ვარდნა. თუ სახლები მოთხოვნადია, რადგან ეკონომიკა განიცდის გაფართოებას, სახლის ფასი გაიზრდება. მოთხოვნა ასევე გავლენას ახდენს დამხმარე პროდუქტებსა და მომსახურებებზე, რომლებიც ხელს უწყობენ საბინაო ინდუსტრიას. სამშენებლო პროდუქტებმა, როგორიცაა ხე -ტყე და ფოლადი, ასევე ლურსმნები და მოქლონები, რომლებიც გამოიყენება სახლებში, შეიძლება ყველამ იგრძნოს მოთხოვნის ზრდა სახლებში უფრო მაღალი მოთხოვნის შედეგად.

გაფართოებული ფისკალური პოლიტიკა

ექსპანსიური ფისკალური პოლიტიკა მთავრობების მიერ შეიძლება გაიზარდოს დისკრეციული შემოსავლის ოდენობა როგორც ბიზნესისთვის, ასევე მომხმარებლისთვის. თუ მთავრობა შეამცირებს გადასახადებს, ბიზნესმა შეიძლება დახარჯოს ის კაპიტალის გაუმჯობესებაზე, თანამშრომლების კომპენსაციაზე ან ახალ დაქირავებაზე. მომხმარებელს შეუძლია შეიძინოს მეტი საქონელიც. მთავრობას ასევე შეუძლია ეკონომიკის სტიმულირება ინფრასტრუქტურულ პროექტებზე ხარჯების გაზრდით. შედეგი შეიძლება იყოს საქონელზე და მომსახურებაზე მოთხოვნის ზრდა, რაც გამოიწვევს ფასების ზრდას.

ცენტრალური ბანკების გაფართოებულმა მონეტარულმა პოლიტიკამ შეიძლება შეამციროს საპროცენტო განაკვეთები. ცენტრალურ ბანკებს, როგორიცაა ფედერალური სარეზერვო ბანკი, შეუძლიათ შეამცირონ ბანკების დაკრედიტების ღირებულება, რაც საშუალებას აძლევს ბანკებს სესხის აღება მეტი ბიზნესისა და მომხმარებლისთვის. მთელს ეკონომიკაში არსებული ფულის ზრდა იწვევს უფრო მეტ ხარჯვას და მოთხოვნას საქონელზე და მომსახურებაზე.

ინფლაციის ღონისძიებები

არსებობს რამდენიმე მეტრიკა, რომელიც გამოიყენება ინფლაციის მაჩვენებლის გასაზომად. ერთ -ერთი ყველაზე პოპულარულია სამომხმარებლო ფასების ინდექსი (CPI), რომელიც ზომავს ეკონომიკაში არსებული საქონლისა და მომსახურების კალათის ფასებს, მათ შორის საკვებს, მანქანებს, განათლებას და დასვენებას.

ინფლაციის კიდევ ერთი საზომი არის მწარმოებლის ფასების ინდექსი (PPI), რომელიც აფიქსირებს ფასის ცვლილებებს, რომლებიც გავლენას ახდენს ადგილობრივ მწარმოებლებზე. PPI ზომავს ფასებს საწვავზე, ფერმერულ პროდუქტებზე (ხორცი და მარცვლეული), ქიმიურ პროდუქტებსა და ლითონებზე. თუ ფასების ზრდა, რაც განაპირობებს PPI– ის ზრდას მომხმარებელზე, ეს აისახება სამომხმარებლო ფასების ინდექსში.

ვინ სარგებლობს ინფლაციით?

მიუხედავად იმისა, რომ მომხმარებლები განიცდიან მცირე სარგებელს ინფლაციისგან, ინვესტორებს შეუძლიათ მიიღონ სტიმული, თუ ისინი ფლობენ აქტივებს ინფლაციით დაზარალებულ ბაზრებზე. მაგალითად, მათ, ვინც ინვესტიცია ჩადეს ენერგეტიკულ კომპანიებში, შესაძლოა დაინახონ მათი საფონდო ფასების ზრდა, თუ ენერგია გაიზრდება.

ზოგიერთი კომპანია მიიღებს ინფლაციის ჯილდოს, თუ მათ შეუძლიათ გადაიხადონ მეტი თავიანთ პროდუქტებზე მათ საქონელზე მოთხოვნის ზრდის გამო. თუ ეკონომიკა კარგად მუშაობს და საცხოვრებელზე მოთხოვნა მაღალია, სახლის მშენებლობის კომპანიებს შეუძლიათ დააკისრონ უფრო მაღალი ფასები სახლების გაყიდვისთვის.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ინფლაციას შეუძლია ბიზნესს მიაწოდოს ფასების ძალა და გაზარდოს მათი მოგების ზღვარი. თუკი მოგების ზღვარი იზრდება, ეს იმას ნიშნავს, რომ ფასები, რომლებსაც კომპანიები თავიანთ პროდუქტებზე იხდიან, უფრო სწრაფად იზრდება, ვიდრე წარმოების ხარჯების ზრდა.

ასევე, ბიზნესის მფლობელებს შეუძლიათ შეგნებულად შეიკავონ მარაგი ბაზრიდან, რაც საშუალებას მისცემს ფასებს მიაღწიონ ხელსაყრელ დონეს. ამასთან, კომპანიებს ასევე შეუძლიათ დააზარალონ ინფლაცია, თუ ეს წარმოების ხარჯების ზრდის შედეგია. კომპანიები რისკის ქვეშ არიან, თუ ისინი ვერ გადასცემენ მომხმარებლებს უფრო მაღალ ხარჯებს უფრო მაღალი ფასებით. თუ, მაგალითად, უცხოურ კონკურენციაზე გავლენას არ მოახდენს წარმოების ღირებულების ზრდა, მათი ფასები არ უნდა გაიზარდოს. შედეგად, ამერიკულ კომპანიებს შეიძლება მოუწიონ უფრო მაღალი წარმოების ხარჯები, წინააღმდეგ შემთხვევაში, რისკავს დაკარგონ მომხმარებლები უცხოურ კომპანიებთან.