Werkloosheidsdefinitie: soorten werkloosheid

Wat is werkloosheid?

Werkloosheid treedt op wanneer een persoon die actief is op zoek naar werk kan geen werk vinden. Werkloosheid wordt vaak gebruikt als maatstaf voor de gezondheid van de economie. De meest voorkomende maatstaf voor werkloosheid is het werkloosheidspercentage, dat is het aantal werklozen gedeeld door het aantal mensen in de beroepsbevolking.

Werkloosheid begrijpen

Werkloosheid is een belangrijke economische indicator omdat het het vermogen (of onvermogen) van werknemers aangeeft om gemakkelijk betaald werk te krijgen om bij te dragen aan de productieve output van de economie. Meer werklozen betekent dat er minder totale economische productie zal plaatsvinden dan anders het geval zou zijn geweest.

In tegenstelling tot inactief kapitaal, moeten werkloze werknemers tijdens hun werkloosheidsperiode nog steeds ten minste voor hun eigen levensonderhoud zorgen. Dit betekent dat een economie met een hoge werkloosheid een lagere output heeft zonder een evenredige afname van de behoefte aan basisconsumptie. Hoge, aanhoudende werkloosheid kan wijzen op ernstige problemen in een economie en zelfs leiden tot sociale en politieke onrust.

Omgekeerd betekent een laag werkloosheidscijfer dat de economie waarschijnlijker in de buurt van haar volledige capaciteit zal produceren, de output zal maximaliseren, de loongroei zal stimuleren en de levensstandaard in de loop van de tijd zal verhogen. Een extreem lage werkloosheid kan echter ook een waarschuwend teken zijn van een oververhitte economie, inflatoire druk en krappe omstandigheden voor bedrijven die extra arbeidskrachten nodig hebben.

Hoewel de definitie van werkloosheid duidelijk is, verdelen economen werkloosheid in veel verschillende categorieën. De twee breedste categorieën van werkloosheid zijn vrijwillige en onvrijwillige werkloosheid. Wanneer werkloosheid vrijwillig is, betekent dit dat een persoon zijn baan vrijwillig heeft verlaten om op zoek te gaan naar ander werk. Wanneer het onvrijwillig is, betekent dit dat een persoon is ontslagen of ontslagen en nu op zoek moet naar een andere baan. De pandemie van het coronavirus die de VS en de wereld in 2020 treft, veroorzaakt bijvoorbeeld enorme niveaus van onvrijwillige werkloosheid.

Soorten werkloosheid

Als we dieper graven, kan werkloosheid - zowel vrijwillig als onvrijwillig - worden onderverdeeld in vier soorten.

Wrijvingswerkloosheid

Wrijvingswerkloosheid ontstaat als gevolg van mensen die vrijwillig van baan veranderen binnen een economie. Nadat iemand een bedrijf heeft verlaten, kost het natuurlijk tijd om een ​​andere baan te vinden. Evenzo dragen afgestudeerden die net op de arbeidsmarkt komen bij tot frictiewerkloosheid. Meestal is deze vorm van werkloosheid van korte duur. Ook economisch is het het minst problematisch. Wrijvingswerkloosheid is een natuurlijk gevolg van het feit dat marktprocessen tijd kosten en informatie kostbaar kan zijn. Het zoeken naar een nieuwe baan, het werven van nieuwe werknemers en het matchen van de juiste werknemers aan de juiste banen kost allemaal tijd en moeite, wat resulteert in frictiewerkloosheid.

Periodieke werkloosheid

Periodieke werkloosheid is de variatie in het aantal werkloze werknemers in de loop van de economische opleving en neergang, zoals die in verband met veranderingen in de olieprijzen. Werkloosheid stijgt tijdens recessief periodes en dalingen tijdens perioden van economische groei.

Het voorkomen en verlichten van conjuncturele werkloosheid tijdens recessies is een van de belangrijkste redenen voor de studie economie en het doel van de verschillende beleidsinstrumenten die regeringen aan de keerzijde van conjunctuurcycli inzetten om de economie te stimuleren.

Structurele werkloosheid

structurele werkloosheid komt tot stand door technologische verandering in de structuur van de economie waarin de arbeidsmarkten opereren. Technologische veranderingen, zoals de vervanging van door paarden getrokken vervoer door auto's of de automatisering van de productie - leiden tot werkloosheid onder werknemers die verdreven zijn uit banen die niet langer zijn nodig zijn. Omscholing van deze werknemers kan moeilijk, kostbaar en tijdrovend zijn, en ontheemde werknemers worden vaak ofwel voor langere tijd werkloos of verlaten de beroepsbevolking volledig.

Institutionele werkloosheid

Institutionele werkloosheid is werkloosheid die het gevolg is van langdurige of permanente institutionele factoren en prikkels in de economie. Overheidsbeleid, zoals hoge minimumlonen, royale programma's voor sociale uitkeringen en beperkende wetten op het gebied van beroepslicenties; arbeidsmarktverschijnselen, zoals efficiëntielonen en discriminerende aanwervingen; en arbeidsmarktinstellingen, zoals hoge vakbondsleden, kunnen allemaal bijdragen aan institutionele werkloosheid.

Hoe werkloosheid te meten?

In de Verenigde Staten gebruikt de overheid enquêtes, tellingen en het aantal werkeloosheidsverzekering beweert werkloosheid te volgen.

De U.S. Census voert een maandelijks onderzoek uit namens de Bureau of Labor Statistics (BLS) genaamd de Huidig ​​Bevolkingsonderzoek (CPS) om de primaire schatting van het werkloosheidscijfer van de natie te produceren. Dit onderzoek wordt sinds 1940 elke maand gedaan. De steekproef bestaat uit ongeveer 60.000 in aanmerking komende huishoudens, wat neerkomt op ongeveer 110.000 mensen per maand. De enquête verandert elke maand een kwart van de huishoudens in de steekproef, zodat er geen huishouden meer is meer dan vier opeenvolgende maanden vertegenwoordigd om de betrouwbaarheid van de schattingen.

Vele variaties van de werkloosheidspercentage bestaan ​​met verschillende definities over wie een "werkloze" is en wie tot de "beroepsbevolking" behoort. De BLS citeert vaak: het werkloosheidspercentage "U-3" - gedefinieerd als het totale aantal werklozen als percentage van de civiele beroepsbevolking - als de officiële werkloosheid; tarief. Deze definitie van werkloosheid omvat echter niet werkloze werknemers die ontmoedigd zijn geraakt door een moeilijke arbeidsmarkt en niet langer op zoek zijn naar werk. Andere categorieën van werkloosheid zijn ontmoedigde werknemers en deeltijd- of werklozen die voltijds willen werken, maar om economische redenen niet in staat zijn dit te doen.

Geschiedenis van de werkloosheid

De Amerikaanse regering heeft de werkloosheid sinds de jaren 1940 gevolgd, maar het hoogste percentage tot nu toe vond plaats in 1933, tijdens de Grote Depressie, toen de werkloosheid opliep tot 24,9%. Het werkloosheidspercentage bleef tussen 1931 en 1940 boven de 14%, maar daalde vervolgens tot de enkele cijfers en bleef daar tot 1982, toen het boven de 10% steeg.

Tijdens de Grote recessie De werkloosheid is in 2009 opnieuw gestegen tot 10%. Het valt nog te bezien welk effect de coronapandemie van 2020 zal hebben op de werkloosheid. In maart voorspelde de Federal Reserve Bank of St. Louis dat het banenverlies het werkloosheidscijfer zou kunnen opdrijven tot 32,1% - meer dan zeven punten hoger dan de piek tijdens de Grote Depressie.

Veel Gestelde Vragen

Wat veroorzaakt werkloosheid?

Er zijn verschillende redenen voor werkloosheid. Karl Marx identificeerde werkloosheid voor het eerst als een internetsymptoom van het kapitalistische systeem, met het argument dat ondernemers vereiste een grote pool van werklozen (een "reserveleger van arbeiders") om in een oogwenk gretig te werken voor een mager loon kennisgeving.

Wat zijn de verschillende soorten werkloosheid?

De huidige economen wijzen op twee hoofdtypen werkloosheid: wrijvings- en structurele werkloosheid. Frictiewerkloosheid is het resultaat van vrijwillige arbeidsovergangen binnen een economie. Frictiewerkloosheid komt natuurlijk voor, zelfs in een groeiende, stabiele economie als werknemers van baan veranderen. Dit type werkloosheid is vaak tijdelijk en kan cyclisch zijn.

Structurele werkloosheid kan permanente verstoringen veroorzaken als gevolg van fundamentele en permanente veranderingen die plaatsvinden in de structuur van de economie die een groep werknemers marginaliseert. Structurele werkloosheid kan worden veroorzaakt door technologische veranderingen, een gebrek aan relevante vaardigheden of banen die naar het buitenland verhuizen naar een ander land.

Wat kan er gedaan worden om de werkloosheid te verminderen?

Hoge niveaus van frictie- of conjuncturele werkloosheid kunnen worden verholpen door fiscale of monetaire stimuleringsmaatregelen die werkgevers aanmoedigen om meer werknemers in dienst te nemen en groei stimuleren. Structurele werkloosheid vereist echter meer langetermijnoplossingen dan alleen het verhogen van de hoeveelheid contant geld in een economie, zoals vaardigheidstraining en -onderwijs of verhoogde welzijnsmaatregelen om sociale veiligheid te bieden netto.