3-6-3 Regeldefinitie

Wat is de 3-6-3-regel?

De 3-6-3-regel is een slangterm die verwijst naar een onofficiële praktijk in de banksector in de jaren vijftig, zestig en zeventig die het resultaat waren van niet-concurrerende en simplistische omstandigheden in de industrie.

De 3-6-3-regel beschrijft hoe bankiers zogenaamd 3% rente zouden geven op de rekeningen van hun deposanten, en de deposanten geld zouden lenen tegen 6% interesse, en dan om 15.00 uur golfen. In de jaren vijftig, zestig en zeventig was een groot deel van de activiteiten van een bank het uitlenen van geld tegen een hogere rente dan wat het aan zijn deposanten uitkeerde (als gevolg van strengere regelgeving gedurende deze tijd) periode).

De 3-6-3-regel begrijpen

Na de Grote Depressie, heeft de regering strengere bankregels ingevoerd. Dit was gedeeltelijk te wijten aan de problemen – namelijk corruptie en een gebrek aan regulering – waarmee de banksector werd geconfronteerd in de aanloop naar de economische neergang die de Grote Depressie veroorzaakte. Een gevolg van deze regelgeving is dat het de tarieven controleerde waartegen banken geld konden uitlenen en lenen. Dit maakte het voor banken moeilijk om met elkaar te concurreren en beperkte de reikwijdte van de diensten die zij aan klanten konden verlenen. Als geheel stagneerde de banksector.

Met de versoepeling van de bankregelgeving en de wijdverbreide invoering van informatietechnologie in de decennia na de jaren zeventig, opereren banken nu op een veel meer concurrerende en complexe manier. Banken kunnen nu bijvoorbeeld een groter scala aan diensten aanbieden, waaronder retail- en commerciële bankdiensten, beleggingsbeheer, en Vermogensbeheer.

Voor banken die retailbankdiensten verlenen, maken individuele klanten vaak gebruik van lokale filialen van veel grotere commerciële banken. Retailbanken bieden over het algemeen spaar- en betaalrekeningen, hypotheken, persoonlijke leningen, debet-/creditcards en stortingsbewijzen (CD's) aan hun klanten. Bij retailbankieren ligt de focus op de individuele consument (in tegenstelling tot grotere klanten, zoals een schenking).

Banken die hun klanten vermogensbeheer bieden, beheren doorgaans collectieve beleggingen (zoals pensioenfondsen) en houden toezicht op het vermogen van individuele klanten. Banken die met collectieve activa werken, kunnen ook een breed scala aan traditionele en alternatieve producten aanbieden die mogelijk niet beschikbaar zijn voor de gemiddelde particuliere belegger, zoals IPO kansen en hedgefondsen.

Voor banken die vermogensbeheerdiensten aanbieden, kunnen ze zowel vermogende als zeer vermogende particulieren bedienen. Financiële adviseurs bij deze banken werken ze doorgaans samen met klanten om financiële oplossingen op maat te ontwikkelen die aan hun behoeften voldoen. Financiële adviseurs kunnen ook gespecialiseerde diensten verlenen, zoals: beleggingsbeheer, voorbereiding van de inkomstenbelasting, en vastgoed planning. De meeste financiële adviseurs streven ernaar om de Benoeming tot Chartered Financial Analyst (CFA), die hun competentie en integriteit op het gebied van vermogensbeheer meet.