Definitie van monetair beleid: soorten en hulpmiddelen

Wat is monetair beleid?

Monetair beleid, de vraagzijde van economisch beleid, verwijst naar de acties die worden ondernomen door de centrale bank om de geldhoeveelheid te beheersen en te bereiken macro-economisch doelen die duurzame economische groei bevorderen.

Monetair beleid begrijpen

Monetair beleid is het proces van het opstellen, aankondigen en uitvoeren van het actieplan van de centrale bank, valuta bord, of een andere bevoegde monetaire autoriteit van een land die de hoeveelheid geld in een

economie en de kanalen waarlangs nieuw geld wordt geleverd.

Monetair beleid bestaat uit het beheer van: geldvoorraad en rentetarieven, gericht op het behalen van macro-economische doelstellingen zoals het beheersen van inflatie, consumptie, groei en liquiditeit. Dit wordt bereikt door acties zoals het aanpassen van de rente, het kopen of verkopen van staatsobligaties, het reguleren van valutakoersen (forex) en het wijzigen van de hoeveelheid geld die banken moeten handhaven zoals: reserves.

economen, analisten, investeerders en financiële experts over de hele wereld wachten reikhalzend uit naar de monetairbeleidsrapporten en de resultaten van vergaderingen waarbij beleidsmakers op het gebied van monetair beleid betrokken zijn. Dergelijke ontwikkelingen hebben een langdurige impact op de economie als geheel, maar ook op specifieke bedrijfstakken sectoren of markten.

Monetair beleid wordt geformuleerd op basis van input die is verzameld uit verschillende bronnen. De monetaire autoriteit kan bijvoorbeeld kijken naar macro-economische cijfers zoals: bruto nationaal product (bbp) en inflatie, industrie-/sectorspecifieke groeipercentages en bijbehorende cijfers, evenals geopolitieke ontwikkelingen op internationale markten, waaronder olie-embargo's of handel tarieven. Deze entiteiten kunnen ook nadenken over zorgen die zijn geuit door groepen die industrieën en bedrijven vertegenwoordigen, onderzoeksresultaten van gerenommeerde organisaties en input van de overheid en andere geloofwaardige bronnen.

Vereisten voor monetair beleid

Monetaire autoriteiten krijgen doorgaans beleidsmandaten om een ​​stabiele stijging van het bbp te realiseren, werkloosheid laag, en onderhouden vreemde valuta (forex) en inflatiecijfers binnen een voorspelbaar bereik.

De Nationale Bank is verantwoordelijk voor het monetaire beleid in de Verenigde Staten. De Federal Reserve (Fed) heeft wat gewoonlijk een "dubbel mandaat" wordt genoemd: maximale werkgelegenheid bereiken en tegelijkertijd de inflatie onder controle houden.

Simpel gezegd, het is de verantwoordelijkheid van de Fed om economische groei en inflatie in evenwicht te brengen. Daarnaast streeft het ernaar de lange rente relatief laag te houden. Haar kerntaak is om de geldschieter in laatste instantie, banken voorzien van liquiditeit en regelgevend toezicht om te voorkomen dat ze falen en paniek uitbreekt in de financiële dienstensector.

Soorten monetair beleid

In grote lijnen kan het monetaire beleid worden onderverdeeld in:

expansief

Als een land te maken heeft met een hoge werkloosheid tijdens een vertraging of een recessie, kan de monetaire autoriteit kiezen voor een expansief beleid gericht op het vergroten van de economische groei en het uitbreiden van de economische bedrijvigheid. Als onderdeel van een expansief monetair beleid verlaagt de monetaire autoriteit vaak de rentetarieven door middel van verschillende maatregelen, die de bestedingen bevorderen en besparingen relatief ongunstig maken.

Verhoogde geldhoeveelheid in de markt is bedoeld om investeringen te stimuleren en consumentenbestedingen. Lagere rentetarieven betekenen dat bedrijven en particulieren leningen kunnen afsluiten tegen gunstige voorwaarden om productieve activiteiten uit te breiden en meer uit te geven aan grootschalige consumptiegoederen. Een voorbeeld hiervan expansieve benadering is de lage tot nulrente die door veel toonaangevende economieën over de hele wereld wordt gehandhaafd sinds de financiële crisis van 2008.

contractie

Een grotere geldhoeveelheid kan leiden tot hogere inflatie, waardoor de kosten van levensonderhoud en de kosten van zakendoen stijgen. Contractief monetair beleid, het verhogen van de rentetarieven en het vertragen van de groei van de geldhoeveelheid, heeft tot doel de inflatie terug te dringen. Dit kan de economische groei vertragen en de werkloosheid verhogen, maar is vaak nodig om de economie af te koelen en in toom te houden.

In het begin van de jaren tachtig, toen de inflatie recordhoogtes bereikte en rond de 15% schommelde met dubbele cijfers, verhoogde de Fed haar referentierente naar een record van 20%. Hoewel de hoge tarieven tot een recessie leidden, slaagde het erin de inflatie de komende jaren terug te brengen tot de gewenste bandbreedte van 3% tot 4%.

Hulpmiddelen om monetair beleid te implementeren

Centrale banken gebruiken een aantal instrumenten om het monetaire beleid vorm te geven en uit te voeren.

1. De eerste is het kopen en verkopen van kortlopende obligaties op de open markt met behulp van nieuw gecreëerde bankreserves. Dit staat bekend als open markt operaties. Openmarkttransacties zijn traditioneel gericht op korte rentetarieven, zoals de federale fondsen tarief.
   De centrale bank voegt geld toe aan het banksysteem door activa te kopen - of verwijdert het door activa te verkopen - en banken reageren door: het geld gemakkelijker uitlenen tegen lagere tarieven - of duurder, tegen hogere tarieven - totdat de rentedoelstelling van de centrale bank is bereikt leerde kennen. Open-markttransacties kunnen ook gericht zijn op specifieke verhogingen van de geldhoeveelheid om banken gemakkelijker geld te lenen door een bepaalde hoeveelheid activa te kopen, in een proces dat bekend staat als kwantitatieve versoepeling (QE) 
2. De tweede optie die door monetaire autoriteiten wordt gebruikt, is het wijzigen van de rentetarieven en/of de vereiste zekerheid dat de centrale bank in haar rol als lender-of-last-resort om directe noodleningen aan banken eist. In de VS staat dit percentage bekend als de kortingspercentage.
   Hogere tarieven vragen en meer onderpand eisen, een voorbeeld van een verkrampend monetair beleid, zal ertoe leiden dat banken voorzichtiger moeten zijn met hun eigen kredietverlening of het risico lopen op faillissement. Omgekeerd zal het verstrekken van leningen aan banken tegen lagere tarieven en tegen ruimere onderpandvereisten banken in staat stellen om risicovollere leningen te verstrekken tegen lagere tarieven en met lagere reserves
3. Autoriteiten gebruiken ook een derde optie: de reserveverplichtingen, die verwijzen naar het geld dat banken moeten aanhouden als percentage van de deposito's van hun klanten om ervoor te zorgen dat ze aan hun schulden.
   Door deze reserveverplichting te verlagen, komt er meer kapitaal vrij voor de banken om leningen aan te bieden of andere activa te kopen. Het verhogen van de reserveverplichting heeft daarentegen een omgekeerd effect, waardoor de bancaire kredietverlening wordt ingeperkt en de groei van de geldhoeveelheid wordt afgeremd.
4. Naast het standaard expansieve en krimpende monetaire beleid, onconventioneel monetair beleid is de laatste tijd ook enorm populair geworden.
   Tijdens perioden van extreme economische onrust, zoals de financiële crisis van 2008, laadde de Amerikaanse Fed haar balans op met biljoenen dollars in schatkistpapier en door hypotheken gedekte effecten (MBS), met de introductie van nieuwe programma's voor leningen en de aankoop van activa die aspecten van goedkope leningen, open-markttransacties en QE combineerden. Monetaire autoriteiten van andere toonaangevende economieën over de hele wereld volgden dit voorbeeld, waarbij de Bank of England (BoE), de Europese Centrale Bank (ECB) en de Bank of Japan (BoJ) een soortgelijk beleid voerden.
5. Ten slotte hebben centrale banken, naast directe invloed op de geldhoeveelheid en de bancaire kredietverlening, een krachtige instrument in hun vermogen om marktverwachtingen vorm te geven door hun openbare aankondigingen over de eigen toekomst van de centrale bank beleid. Afschriften van centrale banken en beleidsaankondigingen brengen markten in beweging, en investeerders die goed raden wat de centrale banken zullen doen, kunnen flink profiteren.
   Sommige centrale bankiers kiezen ervoor om opzettelijk ondoorzichtig te zijn voor marktdeelnemers in de overtuiging dat dit zal maximaliseren de effectiviteit van monetaire beleidsverschuivingen door ze onvoorspelbaar te maken en niet ingebakken in de marktprijzen in voorschot. Anderen kiezen de tegenovergestelde handelwijze, meer open en voorspelbaar in de hoop dat ze vorm kunnen geven en de marktverwachtingen stabiliseren en de volatiele marktschommelingen die soms worden veroorzaakt door onverwachte beleidsverschuivingen in toom houden.

Speciale overwegingen

Beleidsaankondigingen zijn alleen effectief in de mate van geloofwaardigheid van de autoriteit die verantwoordelijk is voor het opstellen, aankondigen en uitvoeren van de noodzakelijke maatregelen. In een ideale wereld zouden dergelijke monetaire autoriteiten volledig onafhankelijk moeten werken van de invloed van de overheid, politieke druk of andere beleidsvormende autoriteiten.

In werkelijkheid kunnen regeringen over de hele wereld verschillende niveaus van interferentie hebben met de werking van de monetaire autoriteit. Het kan variëren van de overheid, de rechterlijke macht of politieke partijen die een rol hebben die beperkt is tot alleen het benoemen van de belangrijkste leden van de autoriteit. Als alternatief kan het zich uitstrekken tot het dwingen van hen om populistische maatregelen aan te kondigen, bijvoorbeeld om een ​​naderende verkiezing te beïnvloeden.

Als een centrale bank een bepaald beleid aankondigt om de stijgende inflatie aan banden te leggen, kan de inflatie hoog blijven als het gewone publiek geen of weinig vertrouwen heeft in de autoriteit. Bij het nemen van investeringsbeslissingen op basis van het aangekondigde monetaire beleid, moet ook rekening worden gehouden met de geloofwaardigheid van de autoriteit.