Definitie van niet-bancaire financiële bedrijven (NBFC's)

Wat zijn niet-bancaire financiële bedrijven?

Niet-bancaire financiële ondernemingen (NBFC's), ook bekend als niet-bancaire financiële instellingen (NBFI's) zijn: financiële instellingen die verschillende bankdiensten aanbieden maar geen bankvergunning hebben. Over het algemeen mogen deze instellingen geen traditionele direct opvraagbare deposito's-gemakkelijk beschikbare fondsen, zoals die op betaal- of spaarrekeningen - van het publiek. Deze beperking houdt ze buiten het bereik van conventionele toezicht van federale en nationale financiële toezichthouders.

Niet-bancaire financiële bedrijven vallen onder toezicht van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, waarin ze worden beschreven als bedrijven "die zich voornamelijk bezighouden met financiële activiteiten" wanneer meer dan 85% van hun geconsolideerde jaarlijkse bruto-inkomsten of geconsolideerde activa financieel van aard zijn. Voorbeelden van NBFC's zijn investeringsbanken, hypotheekverstrekkers, geldmarktfondsen, verzekeringsmaatschappijen, hedgefondsen, private equity-fondsen en P2P-geldschieters.

 

NBFC's begrijpen

Dodd-Frank definieert drie soorten niet-bancaire financiële ondernemingen: buitenlandse niet-bancaire financiële ondernemingen, V.S. niet-bancaire financiële ondernemingen en Amerikaanse niet-bancaire financiële ondernemingen die onder toezicht staan ​​van de Federal Reserve Board of gouverneurs. NBFC's kunnen diensten aanbieden zoals leningen en kredietfaciliteiten, valutawissel, pensioenplanning, geldmarkten, verzekerenen fusieactiviteiten.

Buitenlandse niet-bancaire financiële bedrijven

Buitenlandse niet-bancaire financiële bedrijven zijn opgericht of georganiseerd buiten de VS en houden zich voornamelijk bezig met financiële activiteiten zoals hierboven vermeld. Buitenlandse niet-banken kunnen al dan niet filialen hebben in de Verenigde Staten.

Amerikaanse niet-bancaire financiële bedrijven

Amerikaanse niet-bancaire financiële ondernemingen, net als hun buitenlandse niet-bancaire tegenhangers, houden zich voornamelijk bezig met niet-bancaire financiële activiteiten, maar zijn opgericht of georganiseerd in de Verenigde Staten. Niet-banken in de VS mogen niet optreden als Farm Credit System-instellingen, nationale effectenbeurzen of een van de vele andere soorten financiële instellingen.

Amerikaanse niet-bancaire financiële ondernemingen onder toezicht van de raad van bestuur

Het belangrijkste verschil tussen deze niet-bancaire financiële bedrijven en andere is dat ze onder toezicht staan ​​van de Federal Reserve Board of Governors. Dit is gebaseerd op een vaststelling door de Raad dat financiële nood of de “aard, omvang, omvang, schaal, concentratie, onderlinge verwevenheid, of mix van activiteiten” bij deze instellingen de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten.

Schaduwbanken en kernsmeltingen

NBFC's bestonden al lang vóór de Dodd-Frank Act. In 2007 kregen ze de bijnaam “schaduwbanken” door econoom Paul McCulley, destijds algemeen directeur van Pacific Investment Management Company LLC (PIMCO), om de groeiende matrix te beschrijven van instellingen die bijdragen aan de dan geldende gemakkelijk-geldleningen omgeving, wat op zijn beurt leidde tot de ineenstorting van de subprime-hypotheken en de daaropvolgende financiële crisis in 2008 crisis.

Hoewel de term enigszins sinister klinkt, waren veel bekende makelaars en beleggingsondernemingen bezig met schaduwbankieren. Investeringsbankiers Lehman Brothers en Bear Stearns waren twee van de meer beroemde NBFC's in het centrum van de kernsmelting.

Als gevolg van de daaruit voortvloeiende financiële crisis kwamen traditionele banken onder strenger toezicht van de regelgevende instanties te staan, wat leidde tot een langdurige inkrimping van hun kredietverleningsactiviteiten. Terwijl de autoriteiten de banken aanscherpten, verscherpten de banken op hun beurt de krediet- of kredietaanvragers. De strengere eisen leidden ertoe dat meer mensen andere financieringsbronnen nodig hadden - en dus de groei van niet-bancaire instellingen die buiten de beperkingen van het bankwezen konden opereren voorschriften.

Kortom, in het decennium na de financiële crisis van 2007-08, breidden NBFC's zich in grote aantallen en verschillende soorten uit en speelden ze een sleutelrol bij het voldoen aan de kredietvraag waaraan traditionele banken niet konden voldoen.

NBFC-controverse

Voorstanders van NBFC's stellen dat deze instellingen een belangrijke rol spelen bij het voldoen aan de stijgende vraag naar krediet, leningen en andere financiële diensten. Klanten zijn zowel bedrijven als particulieren, vooral degenen die mogelijk moeite hebben om in aanmerking te komen voor de strengere normen die door traditionele banken zijn vastgesteld.

Niet alleen bieden NBFC's alternatieve bronnen, zeggen voorstanders, ze bieden ook efficiëntere bronnen. NBFC's schakelen de tussenpersoon uit - de rol die banken vaak spelen - om klanten rechtstreeks met hen te laten omgaan, waardoor kosten, vergoedingen en tarieven worden verlaagd, in een proces dat desintermediatie. Het verstrekken van financiering en krediet is belangrijk om de geldvoorraad liquide te houden en de economie draaiende te houden.

Toch maken critici zich zorgen over het gebrek aan verantwoordingsplicht van NBFC's aan regelgevers en hun vermogen om buiten de gebruikelijke bankregels en -regelgeving te opereren. In sommige gevallen kunnen ze onder toezicht staan ​​van andere autoriteiten: de Securities and Exchange Commission (SEC) als het openbare bedrijven zijn, of de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA) als ze: makelaars. In andere gevallen kunnen ze echter mogelijk met een gebrek aan transparantie werken.

Dit alles zou het financiële systeem steeds meer onder druk kunnen zetten. NBFC's vormden het epicentrum van de financiële crisis van 2008 die leidde tot de Grote Recessie. Critici noemen dat ze sindsdien immers alleen maar in aantal zijn toegenomen.

Realistisch voorbeeld van NBFC's

Entiteiten variërend van hypotheekverstrekker Quicken Loans tot financiële dienstverlener Fidelity Investments kwalificeren als NBFC's. Het snelst groeiende segment van de niet-bancaire kredietverlening is echter in peer-to-peer (P2P) uitlenen.

De groei van P2P-leningen is mogelijk gemaakt door de kracht van sociale netwerken, die gelijkgestemde mensen van over de hele wereld samenbrengt. P2P-leenwebsites, zoals LendingClub Corp.(LC), StreetShares en Prosper, zijn ontworpen om verbinding te maken met potentiële leners met investeerders die bereid zijn hun geld te investeren in leningen die hoge opbrengsten.

P2P-leners zijn meestal individuen die anders niet in aanmerking zouden kunnen komen voor een traditionele banklening of die liever zaken doen met niet-banken. Beleggers hebben de mogelijkheid om een ​​gediversifieerde portefeuille van leningen op te bouwen door kleine bedragen te beleggen in verschillende kredietnemers.

Hoewel P2P-leningen slechts een klein deel uitmaken van de totale leningen die in de Verenigde Staten worden verstrekt, suggereert een rapport van Brand Essence Research dat:

De wereldwijde Peer-to-Peer Lending (P2P)-markt wordt in 2018 gewaardeerd op 34,16 miljard USD en zal naar verwachting in 2025 589,05 miljard USD bereiken met een CAGR van 50,2% over de prognoseperiode. Universele vooruitgang in technologieën die de processen beheersen die verband houden met geldleningen, die de wereldwijde peer-to-peer (P2P) markt in belangrijke mate stimuleren.