De definitie van de Celler-Kefauver Act

Wat is de Celler-Kefauver-wet?

De Celler-Kefauver Act was een wet die in 1950 door het Amerikaanse Congres werd aangenomen om te voorkomen dat bepaalde fusies en overnames (M&A) van creëren monopolies of anderszins de concurrentie in de Verenigde Staten aanzienlijk vermindert.

Soms aangeduid als de Anti-Merger Act, diende het om de bestaande antitrustwetten te versterken en de mazen in de wetgeving te dichten. Clayton en Sherman Antitrustwet.

De Celler-Kefauver Act begrijpen

Overheden hebben in de loop der jaren verschillende statuten opgesteld om consumenten te beschermen tegen roofzuchtige handelspraktijken.

Antitrustwetten, zoals ze bekend zijn, bestaan ​​om ervoor te zorgen dat er eerlijke concurrentie bestaat in een open markt economie. Hun doel is om te voorkomen dat bepaalde bedrijven hun krachten bundelen als men denkt dat een dergelijke stap de beschikbare opties voor consumenten, waardoor het aanbod wordt beperkt en mogelijk hogere prijzen voor goederen en diensten worden verwacht.

De Celler-Kefauver Act markeerde een belangrijke stap in het uitroeien van hebzuchtig ondernemingsgedrag. Deze specifieke wet, die kort na de Tweede Wereldoorlog werd ingevoerd, bouwde voort op andere wetten die eraan voorafgingen en trachtte bestaande mazen in de antitrustwetten te dichten door ervoor te zorgen dat alle fusies in alle sectoren, en niet alleen horizontaal die binnen dezelfde sector, zorgvuldig worden onderzocht en gecontroleerd.

De wet was vooral gericht op de volgende soorten bedrijfsverbintenissen:

• Verticale fusies: Twee of meer bedrijven die verschillende bevoorradingsketen functies voor een gemeenschappelijk goed of dienst verenigen. Dergelijke fusies kunnen een antitrustprobleem veroorzaken als een bedrijf de leveranciers van zijn concurrenten koopt. Dit zou de entiteit in staat kunnen stellen om rivalen effectief te blokkeren van toegang tot grondstoffen of andere essentiële zaken.
• Conglomeraat Fusies: Bedrijven in verschillende sectoren of geografische gebieden fuseren om hun markten en productbereik te vergroten. Wanneer twee reuzen samensmelten tot één entiteit, bestaat het risico dat ze hun merknaam en financiële middelen gebruiken spierkracht om de concurrentie uit te schakelen, en dan, als er niemand meer is, de prijzen op te drijven ten koste van verbruikers.

Geschiedenis van de Celler-Kefauver Act

Een van de eerste antitrustwetten die door het Amerikaanse Congres zijn aangenomen, was de Sherman Antitrust Act. Deze wetgeving, die in 1890 werd ingevoerd, voorzag in controle op bepaalde fusies en overnames, maar alleen in het geval van aankopen uitstekende voorraad. Dat betekende met andere woorden dat antitrustregels grotendeels konden worden omzeild door alleen de activa van het doelbedrijf.

Het Amerikaanse Congres herkende de vage taal van de Sherman Act en de vele mazen in de wet en reageerde in 1914 door deze te wijzigen. De daaropvolgende Clayton Antitrust Act probeerde veel interpretatiekwesties op te helderen door specifieke voorbeelden van illegale acties door bedrijven toe te voegen. Het bevatte echter ook gebreken, waaronder ambiguïteit rond prijs discriminatie, en het niet aanpakken van mazen met betrekking tot activa-acquisities en acquisities waarbij bedrijven betrokken waren die geen directe concurrenten waren.

Toen die dilemma's eenmaal duidelijk werden, volgden nog een aantal amendementen. Eerst de Robinson-Patman Act van 1936 kwam langs en versterkte de wetten tegen prijsdiscriminatiepraktijken. Toen, in 1950, werd de Celler-Kefauver Act aangenomen om de andere in het oog springende problemen aan te pakken.

De eerste belangrijke zaak waarin de Celler-Kefauver Act werd aangehaald, deed zich voor in 1962 toen de Amerikaanse rechtbank een fusie tussen Brown Shoe Co. en Kinney Company Inc. blokkeerde. Rechters namen nota van de "de trend naar" verticale integratie in de schoenenindustrie” en concludeerde dat de voorgestelde samenwerking de concurrentie op die markt aanzienlijk dreigde uit te schakelen.

Speciale overwegingen

Zoals de geschiedenis heeft aangetoond, werden niet alle verticale en conglomeraatfusies gedwarsboomd door de Celler-Kefauver Act. Om te voorkomen dat dergelijke transacties doorgaan, moet worden bewezen dat de combinatie van twee bedrijven de concurrentie aanzienlijk zou verminderen. Zelfs als het voor de hand lijkt te liggen dat dit het geval zou zijn, slagen een handvol verticale en conglomeraatfusies er toch in om groen licht te krijgen.

Overheidsbedrijven die op de aandelenmarkt handelen, zijn verplicht om het ministerie van Justitie (DoJ) te informeren en de Federale Handelscommissie (FTC) als ze van plan zijn een fusie door te voeren die onder een van deze twee categorieën valt. Deze overheidsinstanties hebben dan de macht om te beslissen of ze een deal willen stoppen.

Soms kunnen de DoJ en FTC echter door de rechtbanken worden overruled. Rechters kunnen het er niet mee eens zijn dat een fusie in strijd is met de Celler-Kefauver Act en toestemming geven om door te gaan - zoals het geval was met General Dynamics Corp.'s (GD) overname van United Electric in 1974.