Wat is de kwantiteitstheorie van geld?

Monetaire economie is een tak van economie die verschillende theorieën over geld bestudeert. Een van de belangrijkste onderzoeksgebieden voor deze tak van economie is de kwantiteitstheorie van geld (QTM). Volgens de kwantiteitstheorie van geld is het algemene prijsniveau van goederen en diensten evenredig met de geldhoeveelheid in een economie. Hoewel deze theorie oorspronkelijk werd geformuleerd door de Poolse wiskundige Nicolaus Copernicus in 1517, werd deze later gepopulariseerd door economen Milton Friedman en Anna Schwartz na de publicatie van hun boek, "A Monetary History of the United States, 1867-1960", in 1963.

Volgens de kwantiteitstheorie van geld, als de hoeveelheid geld in een economie verdubbelt, is al het andere gelijk, prijsniveaus zal ook verdubbelen. Dit betekent dat de consument twee keer zoveel betaalt voor dezelfde hoeveelheid goederen en diensten. Deze stijging van het prijsniveau zal uiteindelijk resulteren in een stijgende inflatie niveau; inflatie is een maatstaf voor de snelheid waarmee de prijzen van goederen en diensten in een economie stijgen.

Dezelfde krachten die de vraag en het aanbod van een grondstof beïnvloeden, beïnvloeden ook de vraag en het aanbod van geld: een toename van de geldhoeveelheid verlaagt de marginale waarde van geld, met andere woorden, wanneer de geldhoeveelheid neemt toe, ceteris paribus, de koopcapaciteit van één munteenheid neemt af. Als een manier om te corrigeren voor deze daling van de marginale waarde van geld, stijgen de prijzen van goederen en diensten; dit resulteert in een hoger inflatieniveau.

Wat is de kwantiteitstheorie van geld?

De kwantiteitstheorie van geld (QTM) gaat er ook van uit dat de hoeveelheid geld in een economie een grote invloed heeft op het niveau van economische activiteit. Dus een verandering in de geldvoorraad resulteert in een verandering in het prijsniveau of een verandering in het aanbod van goederen en diensten, of beide. Daarnaast gaat de theorie ervan uit dat veranderingen in de geldhoeveelheid de voornaamste reden zijn voor veranderingen in bestedingen.

Een implicatie van deze aannames is dat de waarde van geld wordt bepaald door de hoeveelheid geld die beschikbaar is in een economie. Een toename van de geldhoeveelheid leidt tot een afname van de waarde van geld, omdat een toename van de geldhoeveelheid ook de inflatie doet toenemen. Als de inflatie stijgt, koopkracht neemt af. Koopkracht is de waarde van een valuta uitgedrukt in termen van de hoeveelheid goederen of diensten die een munteenheid kan kopen. Wanneer de koopkracht van een valuta-eenheid afneemt, zijn er meer valuta-eenheden nodig om dezelfde hoeveelheid goederen of diensten te kopen.

Gedurende de jaren zeventig en tachtig werd de kwantiteitstheorie van geld relevanter als gevolg van de opkomst van monetarisme. In de monetaire economie is de belangrijkste methode om economische stabiliteit te bereiken het beheersen van de geldhoeveelheid. Volgens het monetarisme en de monetaire theorie zijn veranderingen in de geldhoeveelheid de belangrijkste krachten die ten grondslag liggen aan alle economische activiteit, dus regeringen moeten beleid voeren dat de geldhoeveelheid beïnvloedt als een manier om economische groei. Vanwege de nadruk op de hoeveelheid geld die de waarde van geld bepaalt, staat de kwantiteitstheorie van geld centraal in het concept van het monetarisme.

QTM berekenen

De kwantiteitstheorie van geld stelt voor dat de ruilwaarde van geld wordt bepaald zoals elk ander goed, met vraag en aanbod. De basisvergelijking voor de kwantiteitstheorie heet De Fisher-vergelijking omdat het is ontwikkeld door de Amerikaanse econoom Irving Fisher. In zijn eenvoudigste vorm ziet het er als volgt uit:

​(m)(V)=(P)(t)waar:m=GeldvoorraadV=Omloopsnelheid (het aantal keren) geld verandert van eigenaar)P=Gemiddeld prijsniveaut=Volume van transacties van goederen en diensten​

Sommige varianten van de kwantiteitstheorie stellen voor dat inflatie en deflatie evenredig optreden met een toename of afname van de geldhoeveelheid. Empirisch bewijs heeft dit niet aangetoond, en de meeste economen zijn niet van deze mening.

Een meer genuanceerde versie van de kwantiteitstheorie voegt twee kanttekeningen toe:

1. Nieuw geld moet daadwerkelijk in de economie circuleren om inflatie te veroorzaken.
2. Inflatie is relatief, niet absoluut.

Met andere woorden, de prijzen zijn meestal hoger dan ze anders zouden zijn geweest als er meer dollarbiljetten bij economische transacties betrokken waren.

Monetarisme

Volgens monetaristen kan een snelle toename van de geldhoeveelheid leiden tot een snelle toename van de inflatie. Dit komt omdat wanneer de geldgroei de groei van de economische output overtreft, er te veel geld is dat te weinig productie van goederen en diensten ondersteunt. Om een ​​snelle stijging van het inflatieniveau te beteugelen, is het noodzakelijk dat de groei van de geldhoeveelheid onder de groei van de economische productie blijft.

Wanneer monetaristen oplossingen overwegen voor een duizelingwekkende economie die meer productie nodig heeft, kunnen sommige monetaristen een verhoging van de geldhoeveelheid aanbevelen als een kortetermijnstimulans. De langetermijneffecten van het monetaire beleid zijn echter niet zo voorspelbaar, dus veel monetaristen denken dat: de geldhoeveelheid moet binnen een acceptabele bandbreedte worden gehouden, zodat de inflatieniveaus kunnen worden verlaagd gecontroleerd.

In plaats van dat regeringen het economisch beleid voortdurend aanpassen door middel van overheidsuitgaven en belastingniveaus, monetaristen raden aan om een ​​economie te laten leiden door niet-inflatoir beleid, zoals een geleidelijke vermindering van de geldhoeveelheid tot volledige werkgelegenheid.

keynesianisme

Veel keynesiaanse economen blijven kritisch over de basisprincipes van de kwantiteitstheorie van geld en monetarisme, en betwisten de bewering dat economisch beleid dat probeert de geldhoeveelheid te beïnvloeden de beste manier is om economische groei aan te pakken.

Keynesiaanse economie is een economische theorie die voornamelijk wordt gebruikt om te verwijzen naar de overtuiging die de overheid zou moeten gebruiken activistisch stabilisatie- en economisch interventiebeleid om de totale vraag te beïnvloeden en een optimale economische uitvoering. John Maynard Keynes was een Britse econoom die deze theorie in de jaren dertig ontwikkelde als onderdeel van zijn onderzoek om eerst en vooral de oorzaken van de Grote Depressie te begrijpen. Keynes pleitte destijds voor een reactie van de regering op de wereldwijde depressie waarbij de regering betrokken zou zijn het verhogen van hun uitgaven en het verlagen van hun belastingen om de vraag te stimuleren en de wereldeconomie uit de depressie.

In de jaren dertig betwistte Keynes ook de kwantiteitstheorie van geld, door te zeggen dat een toename van de geldhoeveelheid in feite leidt tot een afname van de geldhoeveelheid. snelheid van geld in omloop en dat? werkelijk inkomen– de geldstroom naar de productiefactoren-toegenomen. Daarom kan de omloopsnelheid van geld veranderen als reactie op veranderingen in de geldhoeveelheid. In de jaren sinds Keynes dit argument maakte, hebben andere economen bewezen dat Keynes' bewering met de kwantiteitstheorie van geld in feite juist is.

Sommige principes van het monetarisme werden in de jaren tachtig erg populair in zowel de VS als het VK. Leiders in beide landen, zoals Margaret Thatcher en Ronald Reagan, probeerden de principes van de theorie toe te passen om de doelstellingen voor geldgroei voor hun land te bereiken. economieën. Na verloop van tijd werd echter onthuld dat strikte naleving van een gecontroleerde geldhoeveelheid geen oplossing bood voor economische vertragingen.