Een blik op hoe China zijn bevolking controleert

Hoe controleert China zijn bevolking?

China heeft 1.439 miljard inwoners, de grootste ter wereld, volgens cijfers van de Verenigde Naties voor 2020. Het land was bang dat de bevolkingsgroei de economische ontwikkeling in de weg zou staan, dus in 1979 besloot de De Chinese regering voerde één cruciaal beleid uit om de bevolking onder controle te houden: één kind per gezin het beleid. Het implementeerde ook anticonceptieprogramma's en bood economische prikkels aan gezinnen met minder kinderen.

In 2016 schafte China zijn decennialange eenkindbeleid af om een ​​vergrijzende samenleving en krimpende beroepsbevolking tegen te gaan. Echtparen kunnen nu twee kinderen krijgen en hoeven niet langer een certificaat voor gezinsplanning aan te vragen.

Het is onduidelijk hoe China's versoepeling van zijn eenkindbeleid de geboortecijfers op de langere termijn zal beïnvloeden. Het geboortecijfer in China was in 2017 1.680 geboorten per vrouw, 1.690 in 2018 en 1.693 in 2019, volgens de Bevolkingsdivisie van de Verenigde Naties. De geboortecijfers zijn vergelijkbaar met die van andere geïndustrialiseerde landen'. Omdat de Chinese economie steeds meer verwesterd raakt, is het onwaarschijnlijk dat het Chinese geboortecijfer aanzienlijk zal stijgen.

Begrijpen hoe China zijn bevolking controleert

Het éénkindbeleid

De eenkindpolitiek vereist dat gehuwde paren een certificaat voor gezinsplanning aanvragen zodra ze van een zwangerschap vernemen. Het aanvragen van deze door de overheid uitgegeven geboortevergunning was complex en vereiste het navigeren door een doolhof van bureaucratie, inclusief het verkrijgen van officiële stempels van minimaal 16 verschillende entiteiten. De vereisten omvatten zoveel stappen dat sommige paren werkloosheid veinzen om ten minste één van de stappen te verlichten.

De regering onderwierp de moeder en vader van de aanvrager aan een intensief onderzoek, waaronder het plaatsen van hun namen en huisadres op een openbaar prikbord. Samen met deze informatie plaatsten ze het identificatienummer van de moeder: het equivalent van een combinatie van een Amerikaans burgerservicenummer en rijbewijsnummer.

Dit identificatienummer is hoe de Chinese overheid de baarmoeders in China bijhoudt. Ze vermeldden ook de laatst bekende anticonceptiemethode die het paar gebruikte. Als ouders het certificaat niet hebben verkregen voordat het kind werd geboren, zou het ziekenhuis geen geboortecertificaat afgeven, dus er zou geen wettelijk bewijs van de geboorte van het kind zijn.

Anticonceptie en groepsdruk

De Chinese regering beschouwt reproductie als een voorrecht dat de staat alleen verleent als de burger zijn plichten jegens de staat heeft vervuld. Zodra een paar het recht heeft gekregen om een ​​kind te krijgen, heeft het volgens ambtenaren de plicht om anticonceptie te gebruiken om verdere zwangerschappen te voorkomen.

Omdat de Chinese samenleving diepgewortelde patriarchale gebruiken heeft, ligt de verantwoordelijkheid voor anticonceptie in de eerste plaats bij de vrouw. Ambtenaren stonden doorgaans bepaalde soorten anticonceptie toe, namelijk spiraaltjes (IUD's) en afbinden van de eileiders. Deze methoden zijn eenvoudig te verifiëren, duurzaam en bieden bureaucratisch gemak. Regelgeving moedigde vrouwen met één kind aan om spiraaltjes te gebruiken en vrouwen met twee kinderen om afbinden van de eileiders te ondergaan.

In veel gevallen moest bij een vrouw een spiraaltje worden ingebracht om een ​​tweede kind te registreren bij de lokale openbare veiligheidsdienst, die essentieel is voor het kind om toegang te hebben tot gezondheidszorg en openbare onderwijs.

Op bepaalde locaties gebruikten ambtenaren voor gezinsplanning - in wezen agenten van de overheid - een soort buurt misdaadbewakingsstructuur die buren aanmoedigde om elkaar te bespioneren en eventuele kinderen aan te geven niet geregistreerd. In sommige gevallen werden melders van vermoedens financieel beloond.

Lokale autoriteiten voor gezinsplanning legden ook groepsdruk op van collega's. Overheden legden een collectieve verantwoordelijkheid bij de werkeenheid van een echtpaar op een door de overheid gelieerde plaats van tewerkstelling. Als een lid van de eenheid meer kinderen had dan het door de overheid toegestane aantal, kreeg elke werknemer die in die eenheid werkte geen jaarlijkse bonus - een vorm van door de overheid gesanctioneerde chantage.