Hoe verschillen gescheiden fondsen van beleggingsfondsen?

Beleggingsfondsen zijn investeringsvehikels die veel beleggers hebben omarmd als een eenvoudige en relatief goedkope methode om in een verscheidenheid aan activa te beleggen. In de loop van de tijd zijn ze een van de meest populaire beleggingsinstrumenten geworden die diversificatie mogelijk maken door een specifieke beurs te volgen, met opties voor zowel passief als actief beheer. In de tussentijd, gescheiden fondsen zijn vergelijkbaar met beleggingsfondsen omdat ze een beleggingscomponent hebben, maar ze hebben ook enkele belangrijke verschillen.

Overeenkomsten tussen de fondsen

Op het eerste gezicht vertegenwoordigen beide investeringsvehikels een collectieve pool van fondsen waar beleggers in storten. Na dit te hebben gedaan, neemt meestal een andere partij de beslissingen met betrekking tot: asset allocatie en andere investeringsgerelateerde keuzes. Bovendien zijn alle financiële activa binnen elk fonds nog steeds eigendom van de organisatie die de pool van investeringen beheert, terwijl beleggers het belang van de activa bezitten.

Verschillen tussen de fondsen

Dit is echter min of meer waar de overeenkomsten eindigen. Gescheiden fondsen worden beschouwd als levensverzekeringsproducten die worden verkocht door verzekeringsmaatschappijen en, als gevolg daarvan, de organen en voorschriften die verantwoordelijk zijn voor het toezicht op gescheiden fondsen zijn meestal dezelfde die verzekeringen dekken bedrijven.

Een ander fundamenteel verschil tussen gescheiden fondsen en beleggingsfondsen is dat gescheiden fondsen over het algemeen een zekere mate van bescherming bieden tegen beleggingsverliezen. De meeste gescheiden fondsen garanderen bijvoorbeeld ongeveer 75-100% van premies betaald (min beheerskosten en andere gerelateerde kosten) in geval van verval of overlijden van de verzekeringnemer. Dit verschilt van beleggingsfondsen omdat, in het onwaarschijnlijke geval dat alle onderliggende aandelen waaruit een beleggingsfonds bestaat waardeloos worden, beleggers al hun belegde vermogen kunnen verliezen.

Gescheiden fondsen hebben ook enkele andere voordelen met betrekking tot de uitkering bij overlijden deel van hun polissen, aangezien ze ook dienst doen als levensverzekeringspolissen. Begunstigden van de polis ontvangen gewoonlijk direct het hoogste van de gegarandeerde uitkering bij overlijden of de marktwaarde van het aandeel van de fondshouder. Gescheiden fondsen moeten echter worden aangehouden tot de vervaldatum van het contract, waardoor het beleggingsvehikels voor de lange termijn worden. Als gevolg hiervan kunnen gescheiden fondsen ook meer beperkingen hebben op wanneer opnames kunnen worden gedaan of geliquideerd uit de portefeuille met een vergoeding als de transactie vóór de vervaldatum plaatsvindt.

Bij een beleggingsfonds daarentegen is de marktwaarde van het actief onderworpen aan dezelfde vermogensgerelateerde processen die andere activa doorlopen, wat betekent dat het enige tijd kan duren voordat partijen een uitbetaling. Beleggingsfondsen worden doorgaans ook aangehouden als beleggingen op langere termijn, maar er is geen contract op dezelfde manier als gescheiden fondsen. Geografisch gezien zijn gescheiden fondsen ook populairder in Canada, terwijl beleggingsfondsen domineren op de Amerikaanse markt.

Ondanks hun voordelen zijn gescheiden fondsen niet zonder nadelen. Vanwege alle extra toeters en bellen die gescheiden fondsen bieden, zijn de kosten (gemiddeld) hoger dan bij beleggingsfondsen. Vanwege de garantie tegen verliezen zijn gescheiden fondsen ook vaak restrictiever in hun keuzes voor beleggingen, wat leidt tot een bescheidener rendement.