Marginale neiging om te investeren (MPI) Definitie

Wat is de marginale neiging om te investeren (MPI)?

De marginale neiging om te investeren (MPI) is de verhouding van verandering in investering veranderen in inkomen. Het laat zien hoeveel van één extra inkomenseenheid zal worden gebruikt voor beleggingsdoeleinden. Doorgaans zullen mensen slechts een deel van hun inkomen investeren, en de investeringen nemen toe wanneer het inkomen stijgt en vice versa, wat betekent dat de MPI een positieve verhouding tussen 0 en 1 is. Hoe groter de MPI, hoe groter het aandeel van het extra inkomen dat wordt geïnvesteerd in plaats van verbruikt.

Inzicht in de marginale neiging om te investeren (MPI)

Hoewel John Maynard Keynes de term nooit expliciet heeft gebruikt, is de MPI afkomstig uit: Keynesiaanse economie. In de keynesiaanse economie stelt een algemeen principe dat alles wat niet wordt geconsumeerd, gered. Verhogingen (of verlagingen) van inkomensniveaus moedigen particulieren en bedrijven aan om iets te doen met het beschikbare geld.

De MPI is een van de marginale tarieven die zijn ontwikkeld via de keynesiaanse economie. Anderen zijn de marginale neiging om te consumeren (MPC), de marginale neiging om te sparen (MPS), en minder bekende zoals de marginale neiging tot overheidsaankopen (MPG).

De MPI wordt berekend als MPI = ΔI/ΔY, dat wil zeggen de waardeverandering van de investeringsfunctie (I) ten opzichte van de waardeverandering van de inkomensfunctie (Y). Het is dus de helling van de investeringslijn.

Als een inkomensstijging van $ 5 bijvoorbeeld resulteert in een toename van de investering van $ 2, is de MPI 0,4 ($ 2 / $ 5). In de praktijk is de MPI veel lager, vooral ten opzichte van de MPC.

Hoe de marginale neiging om te investeren (MPI) de economie beïnvloedt

Consumptie wordt meestal meer beïnvloed door inkomensstijgingen, hoewel de MPI wel een impact heeft op de vermenigvuldigingseffect en beïnvloedt ook de helling van de functie totale uitgaven. Hoe groter de MPI, hoe groter de vermenigvuldiger. Voor een bedrijf kunnen inkomensstijgingen het gevolg zijn van lagere belastingen, veranderingen in kosten of veranderingen in inkomsten.

Volgens de keynesiaanse theorie zal een toename van de investeringsuitgaven mensen onmiddellijk in de investering in dienst nemen goederenindustrie en een vermenigvuldigd effect hebben door een aantal extra mensen elders in de economie. Dit is een voor de hand liggende uitbreiding van het idee dat de uitgaven voor investeringen opnieuw worden uitgegeven. Er is echter een grens aan het effect. De reële output van de economie is beperkt tot output bij volledige werkgelegenheid, en de uitgaven vermenigvuldigd voorbij dit punt zullen gewoon prijzen verhogen—vooral in het geval van kapitaalgoederen of financiële activa.

De keynesiaanse theorie en zijn critici suggereren ook dat een bepaald investeringsproject (publiek of privaat) niet altijd inkomsten en werkgelegenheid met de volle kracht van de multiplicator, omdat die beslissing om te investeren de plaats kan innemen van de investering die zou zijn gebeurd in zijn afwezigheid.

Het financieren van een project kan bijvoorbeeld rentetarieven, het ontmoedigen van andere investeringen of het concurreren met andere projecten voor arbeid. Dit hangt samen met het fenomeen dat economen noemen: verdringing, waar de overheidsinvesteringen of ander beleid dat bedoeld is om investeringen aan te moedigen, zijn afgenomen of zelfs een negatief effect hebben gehad op: economische groei in de mate dat ze investeringen vervangen die anders zouden hebben plaatsgevonden, in plaats van extra aan te moedigen investering.