Bètadefinitie: betekenis, formule en berekening

Wat is bèta?

Bèta is een maat voor de volatiliteit—of systematisch risico—van een effect of portefeuille in vergelijking met de markt als geheel. Beta wordt gebruikt in de Capital Asset Pricing Model (CAPM), die de relatie beschrijft tussen systematisch risico en verwacht rendement voor activa (meestal aandelen). CAPM wordt veel gebruikt als een methode voor het waarderen van risicovolle effecten en voor het genereren van schattingen van het verwachte rendement van activa, rekening houdend met zowel het risico van die activa als de kapitaalkosten.

Hoe bèta werkt

EEN bèta coëfficiënt kan de volatiliteit van een individueel aandeel meten in vergelijking met het systematische risico van de hele markt. In statistische termen vertegenwoordigt bèta de helling van de lijn door een regressie van gegevenspunten. In de financiële wereld vertegenwoordigt elk van deze gegevens het rendement van een individueel aandeel ten opzichte van dat van de markt als geheel.

Beta beschrijft effectief de activiteit van het rendement van een effect als het reageert op schommelingen in de markt. De bèta van een beveiliging wordt berekend door het product van de covariantie van het rendement van het effect en het rendement van de markt door de variantie van het marktrendement over een bepaalde periode.

De berekening voor bèta is als volgt:

​Bèta-coëfficiënt(β)=variantie(Rm​)Covariantie(Re​,Rm​)​waar:Re​=het rendement op een individuele voorraadRm​=het rendement op de totale marktCovariantie=hoe veranderingen in het rendement van een aandeel zijngerelateerd aan veranderingen in het marktrendementvariantie=hoe ver de datapunten van de markt zich verspreidenuit van hun gemiddelde waarde​

De bètaberekening wordt gebruikt om beleggers te helpen begrijpen of een aandeel in dezelfde richting beweegt als de rest van de markt. Het geeft ook inzicht in hoe volatiel – of hoe riskant – een aandeel is ten opzichte van de rest van de markt. Om bèta enig nuttig inzicht te geven, moet de markt die als benchmark wordt gebruikt, gerelateerd zijn aan het aandeel. Het berekenen van de bèta van een obligatie-ETF met behulp van de S&P 500 als benchmark zou een belegger niet veel nuttig inzicht bieden, omdat obligaties en aandelen te veel van elkaar verschillen.

Uiteindelijk gebruikt een belegger bèta om te meten hoeveel risico een aandeel aan een portefeuille toevoegt. Hoewel een aandeel dat heel weinig van de markt afwijkt, niet veel risico aan een portefeuille toevoegt, vergroot het ook niet het potentieel voor meer rendement.

Om ervoor te zorgen dat een specifiek aandeel wordt vergeleken met de juiste benchmark, moet het een hoge R-kwadraatwaarde hebben ten opzichte van de benchmark. R-kwadraat is een statistische maatstaf die het percentage historische prijsbewegingen van een effect laat zien dat kan worden verklaard door bewegingen in de referentie-index. Bij gebruik van bèta om de mate van systematisch risico te bepalen, kan een effect met een hoge R-kwadraatwaarde, in verhouding tot zijn benchmark, wijzen op een relevantere benchmark.

Bijvoorbeeld een gouden beursgenoteerd fonds (ETF), zoals de SPDR Gold-aandelen (GLD), is gekoppeld aan de prestaties van goud.Bijgevolg zou een gouden ETF een lage bèta- en R-kwadraatrelatie hebben met de S&P 500.

Een manier voor een aandelenbelegger om over risico na te denken, is door het in twee categorieën op te splitsen. De eerste categorie wordt systematisch risico genoemd, dit is het risico dat de hele markt achteruitgaat. De financiële crisis in 2008 is een voorbeeld van een gebeurtenis met een systematisch risico; geen bedrag van diversificatie hadden kunnen voorkomen dat beleggers waarde verloren in hun aandelenportefeuilles. Systematisch risico wordt ook wel niet-diversifieerbaar risico genoemd.

onsystematisch risico, ook bekend als diversifieerbaar risico, is de onzekerheid die gepaard gaat met een individuele voorraad of bedrijfstak. Bijvoorbeeld de verrassende aankondiging dat het bedrijf Lumber Liquidators (NS) in 2015 hardhouten vloeren met gevaarlijke hoeveelheden formaldehyde had verkocht, is een voorbeeld van niet-systematisch risico.Het was het risico dat specifiek was voor dat bedrijf. Onsystematisch risico kan gedeeltelijk worden beperkt door diversificatie.

Soorten bètawaarden

Bètawaarde gelijk aan 1,0

Als een aandeel een bèta van 1,0 heeft, geeft dit aan dat de prijsactiviteit sterk gecorreleerd is met de markt. Een aandeel met een bèta van 1,0 heeft een systematisch risico. De bètaberekening kan echter geen onsystematisch risico detecteren. Het toevoegen van een aandeel aan een portefeuille met een bèta van 1,0 voegt geen risico toe aan de portefeuille, maar vergroot ook niet de kans dat de portefeuille een extra rendement oplevert.

Bètawaarde minder dan één

Een bètawaarde die kleiner is dan 1,0 betekent dat de beveiliging theoretisch minder volatiel is dan de markt. Door dit aandeel in een portefeuille op te nemen, is het minder riskant dan dezelfde portefeuille zonder het aandeel. Nutsaandelen hebben bijvoorbeeld vaak lage bèta's omdat ze de neiging hebben langzamer te bewegen dan het marktgemiddelde.

Bètawaarde groter dan één

Een bèta groter dan 1,0 geeft aan dat de prijs van het effect theoretisch volatieler is dan de markt. Als de bèta van een aandeel bijvoorbeeld 1,2 is, wordt aangenomen dat deze 20% volatieler is dan de markt. Technologieaandelen en small-capaandelen hebben doorgaans hogere bèta's dan de marktbenchmark. Dit geeft aan dat het toevoegen van het aandeel aan een portefeuille het risico van de portefeuille zal verhogen, maar ook het verwachte rendement kan verhogen.

Negatieve bètawaarde

Sommige aandelen hebben negatieve bèta's. Een bèta van -1,0 betekent dat het aandeel omgekeerd gecorreleerd is aan de marktbenchmark. Dit aandeel kan worden gezien als een tegengesteld, spiegelbeeld van de trends van de benchmark. Put opties en inverse ETF's zijn ontworpen om negatieve bèta's te hebben. Er zijn ook een paar branchegroepen, zoals goudzoekers, waar een negatieve bèta ook gebruikelijk is.

Beta in theorie vs. Bèta in de praktijk

De bèta-coëfficiënt theorie gaat ervan uit dat aandelenrendementen normaal verdeeld zijn vanuit een statistisch perspectief. Financiële markten zijn echter gevoelig voor grote verrassingen. In werkelijkheid zijn rendementen niet altijd normaal verdeeld. Daarom is wat de bèta van een aandeel zou kunnen voorspellen over de toekomstige beweging van een aandeel niet altijd waar.

Een aandeel met een zeer lage bèta kan kleinere prijsschommelingen hebben, maar het kan nog steeds in een neerwaartse trend op lange termijn zijn. Dus het toevoegen van een neerwaarts trendend aandeel met een lage bèta verlaagt het risico in een portefeuille alleen als de belegger het risico strikt definieert in termen van volatiliteit (in plaats van als het potentieel voor verliezen). Vanuit praktisch oogpunt is het onwaarschijnlijk dat een aandeel met een lage bèta die een neerwaartse trend doormaakt, de prestaties van een portefeuille zal verbeteren.

Evenzo zal een aandeel met een hoge bèta die in een overwegend opwaartse richting volatiel is, het risico van een portefeuille vergroten, maar het kan ook winst opleveren. Het wordt aanbevolen dat beleggers die bèta gebruiken om een ​​aandeel te evalueren, het ook van andere beoordelen perspectieven, zoals fundamentele of technische factoren, alvorens aan te nemen dat het risico zal toevoegen of wegnemen een portefeuille.

Nadelen van bèta

Hoewel bèta nuttige informatie kan bieden bij het evalueren van een aandeel, heeft het wel enkele beperkingen. Bèta is handig bij het bepalen van het kortetermijnrisico van een effect en voor het analyseren van volatiliteit om bij gebruik van het CAPM tot aandelenkosten te komen. Omdat bèta echter wordt berekend op basis van historische gegevens, wordt het minder zinvol voor beleggers die de toekomstige bewegingen van een aandeel willen voorspellen.

Beta is ook minder nuttig voor langetermijninvesteringen, omdat de volatiliteit van een aandeel van jaar tot jaar aanzienlijk kan veranderen, afhankelijk van de groeifase van het bedrijf en andere factoren.