Wat zijn de belangrijkste benchmarks die de banksector volgen?

Benchmarking is een belangrijk instrument in de financiële wereld. Bedrijven, hedgefondsen, beleggingsfondsen, investeerders en andere financiële instellingen kiezen een specifieke benchmark in de sector en proberen zijn rendement te repliceren of zijn eigen prestaties te vergelijken met die van de benchmark. Natuurlijk moet het bedrijfsplan of de investeringsstrategie van het bedrijf hetzelfde of vergelijkbaar zijn met dat van de benchmark om het een waardevolle vergelijking te maken.

Bedrijven en banken gebruiken doorgaans ratio's als benchmarks, zoals: liquiditeitsratio's en schuldratio's, in tegenstelling tot beleggingsondernemingen die doorgaans marktindexbenchmarks gebruiken, zoals de S&P 500. Er zijn natuurlijk uitzonderingen op elk scenario.

De geschikte benchmarks voor het volgen van de prestaties van de banksector zijn afhankelijk van het type bank. Bijvoorbeeld, commerciële banken worden heel anders beoordeeld dan retail-only banken. Voor kleinere spaar- en kredietinstellingen omvatten standaardbenchmarks:

netto rentemarges, de verhouding tussen het eigen vermogen en het balanstotaal, en de incassoratio's. Enorme multinationale ondernemingen moeten daarentegen worden gevolgd met winstgevendheidsratio's, gemiddelde intrinsieke waarden en marktindexen die zijn ontworpen om de algehele prestaties van één sector te volgen.

Andere benchmarks kunnen specifieker worden geselecteerd via omwisselen van verhandelde fondsen (ETF's) of beleggingsfondsen. Veel sectoren hebben hun eigen ETF's die de prestaties van bedrijven als een aggregaat in die sector volgen. De financiële sector kan bijvoorbeeld worden gevolgd door de iShares U.S. Financial Services ETF (IYG) en de Vanguard Financials Index ETF (VFH). Deze ETF's bevatten enkele van de grootste Amerikaanse banken, zoals Wells Fargo, Citigroup, Bank of America en JP Morgan Chase.

Het is belangrijk om te kijken welke bedrijven in deze ETF's zijn opgenomen, omdat ze vaak bedrijven bevatten buiten de bankspecifieke sector, maar die passen in de algehele financiële sector. Beide ETF's bevatten bijvoorbeeld creditcardmaatschappijen.

Sectorbenchmarking

De term 'benchmark' wordt veel gebruikt in de financiële literatuur, maar het betekent niet altijd hetzelfde in elke mogelijke situatie. In corporate governance en business consulting, bijvoorbeeld, is benchmarking het proces waarbij: het ene bedrijf volgt de prestaties van en probeert een ander bedrijf te evenaren, vaak een toonaangevend bedrijf concurrent. Het management zou het bereiken van deze benchmarks als doelen kunnen stellen in de context van een financiële langetermijnstrategie voor het bedrijf.

Sectorbenchmarking is anders. Beleggers en analisten kijken naar sectorbenchmarks als referentiepunt. Ze kunnen de prestaties van hun portefeuilles of een specifiek aandeel vergelijken met de algemene prestaties van een hele sector. In termen van benchmarking van de banksector betekent dit tracking marktindexen gebonden aan de financiële dienstverlening. Industrieën zoals banken, verzekeringen en andere zullen waarschijnlijk worden opgenomen.

Een banksectorindex is ontworpen om de beursprestaties van grote bankbedrijven te volgen. De Dow Jones heeft specifieke subindexen, zoals de U.S. Financials Index, gebaseerd op bedrijven met grote marktkapitalisaties die worden verhandeld op de New York Stock Exchange. Het voorbeeld van de twee ETF's, IYG en VFH, zou ook een voorbeeld zijn van sectorbenchmarking. Het is een manier om appels en appels te vergelijken als je kijkt naar het eigen portfolio versus het specifieke marktsegment.

Grondbeginselen van bankieren

Banken zijn niet allemaal homogeen, dus elke fundamentele maatstaf weerspiegelt beter voor sommige bedrijven dan voor andere. De meeste banken maken zich zorgen over hun nettorentemarges, waarbij wordt gekeken naar de rente die wordt verdiend bij het uitlenen van geld versus de rente die wordt uitbetaald op deposito's van klanten. Andere belangrijke ratio's om te gebruiken als benchmarks zijn onder meer: rendement op activa, voorzieningen voor kredietverliezen, en rendement op eigen vermogen. Een van de belangrijkste benchmarks om te beoordelen bij het vergelijken van banken is: solvabiliteit verhoudingen. Dit helpt bepalen hoe liquide een bank is en of ze het geld beschikbaar hebben om aan hun langetermijnverplichtingen te voldoen en klantendeposito's terug te betalen.

Er zijn veel andere ratio's die beleggers als benchmark kunnen gebruiken bij het volgen van de prestaties van een bank. Over het algemeen zal een sector waarschijnlijk consistenter correleren met algemene economische prestaties dan individuele bedrijven. Beleggers moeten ook het rentebeleid, de acties van de Federal Reserve en de waarde van dure activa in de gaten houden, aangezien deze van invloed zijn op de prestaties van individuele bedrijven.

Het komt neer op

Er zijn veel verschillende benaderingen voor het benchmarken van de banksector. Het gebruik van ratio's om het ene bedrijf met het andere te vergelijken, is uiterst nuttig bij het meten van de financiële gezondheid van dat bedrijf en hoe het presteert in vergelijking met zijn collega's. Een marktindex, vaak toegankelijk via op de beurs verhandelde fondsen, is een ander type benchmark dat kan worden gebruikt om bedrijven te vergelijken met de prestaties van de sector als geheel. Hoe dan ook, het is belangrijk om ervoor te zorgen dat wat u vergelijkt vergelijkbaar is in gedeelde kenmerken om ervoor te zorgen dat uw analyse nauwkeurig is.