Wat is de beste maatstaf voor de volatiliteit van de aandelenkoers?

Bij het selecteren van een effect om te beleggen, kijken handelaren naar de historische volatiliteit om het relatieve risico van een potentiële transactie te helpen bepalen. Talloze statistieken volatiliteit in verschillende contexten meten, en elke handelaar heeft zijn favorieten. Een goed begrip van het concept van wisselvalligheid en hoe het wordt bepaald, is essentieel voor succesvol beleggen.

De meest eenvoudige definitie van volatiliteit is een weerspiegeling van de mate waarin de prijs beweegt. Een aandeel met een prijs die wild fluctueert - nieuwe hoogte- en dieptepunten bereikt of onregelmatig beweegt - wordt als zeer volatiel beschouwd. Een aandeel met een relatief stabiele prijs heeft een lage volatiliteit. Een zeer volatiel aandeel is inherent risicovoller, maar dat risico snijdt aan twee kanten. Bij het investeren in een volatiel effect wordt de kans op succes net zo vergroot als het risico op mislukking. Om deze reden hebben veel handelaren met a risicotolerantie kijk naar meerdere volatiliteitsmetingen om hun handelsstrategieën te helpen informeren.

Standaardafwijking

De primaire maatstaf voor volatiliteit die door handelaren en analisten wordt gebruikt, is de standaardafwijking. Deze statistiek geeft het gemiddelde weer dat de prijs van een aandeel over een bepaalde periode van het gemiddelde is afgeweken. Het wordt berekend door de gemiddelde prijs voor de vastgestelde periode te bepalen en dit cijfer vervolgens van elk prijspunt af te trekken. De verschillen worden vervolgens gekwadrateerd, opgeteld en gemiddeld om de variantie.

Omdat de variantie het product van kwadraten is, valt deze niet meer in de oorspronkelijke maateenheid. Aangezien de prijs wordt gemeten in dollars, is een statistiek die gebruikmaakt van dollars in het kwadraat niet erg gemakkelijk te interpreteren. Daarom wordt de standaarddeviatie berekend door de vierkantswortel van de variantie te nemen, die deze terugbrengt naar dezelfde maateenheid als de onderliggende dataset.

Chartisten gebruiken een technische indicator genaamd Bollinger Bands om de standaarddeviatie in de tijd te analyseren. Bollinger Bands bestaat uit drie lijnen: de eenvoudig voortschrijdend gemiddelde (SMA) en twee banden plaatsten één standaarddeviatie boven en onder de SMA. De SMA is een uitgevlakte versie van de prijsgeschiedenis van het aandeel, maar reageert langzamer op veranderingen. De buitenste banden weerspiegelen die veranderingen om de overeenkomstige aanpassing aan de standaarddeviatie weer te geven. De standaarddeviatie wordt weergegeven door de breedte van de Bollinger Bands. Hoe breder de Bollinger Bands, hoe volatieler de prijs van een aandeel binnen de gegeven periode. Een aandeel met een lage volatiliteit heeft zeer smalle Bollinger Bands die dicht bij de SMA zitten.

In het bovenstaande voorbeeld is een grafiek van Snap Inc. (SNAP) met Bollinger Bands ingeschakeld wordt weergegeven. De aandelen werden voor het grootste deel verhandeld binnen de toppen en bodems van de banden over een periode van zes maanden. De prijs lag tussen ongeveer $ 12 en $ 18 per aandeel.

Maximale opname

Een andere manier om met volatiliteit om te gaan, is het vinden van de maximale opname. De maximale opname wordt meestal bepaald door het grootste historische verlies voor een actief, gemeten van piek tot dal, gedurende een specifieke periode. In andere situaties is het mogelijk om opties om ervoor te zorgen dat een belegging niet meer dan een bepaald bedrag zal verliezen. Sommige beleggers kiezen ervoor asset allocaties met het hoogste historische rendement voor een gegeven maximale opname.

De waarde van het gebruik van maximale opname komt voort uit het feit dat niet alle volatiliteit slecht is voor beleggers. Grote winsten zijn zeer wenselijk, maar ze verhogen ook de standaarddeviatie van een investering. Cruciaal is dat er manieren zijn om grote winsten na te streven en tegelijkertijd opnames te minimaliseren.

Veel succesvolle groei investeerders, zoals Willem J. O'Neil, zoek naar aandelen die meer stijgen dan de markt in een opwaartse trend maar blijf stabiel tijdens een neerwaartse trend. Het idee is dat deze aandelen stabiel blijven omdat mensen ondanks kleine tegenslagen winnaars vasthouden. Dat onthult potentiële winnaars en laat de groei-investeerder een aandeel kopen waar de volatiliteit meestal aan de positieve kant is, althans aanvankelijk. Naarmate de tijd verstrijkt, zal het aandeel uiteindelijk grotere verliezen lijden tijdens neerwaartse trends. Speculanten zien dit als een teken om op zoek te gaan naar een nieuwe winnende voorraad of om te cashen voordat a berenmarkt begint.

EEN stop-loss bestelling is een ander hulpmiddel dat vaak wordt gebruikt om de maximale opname te beperken. In dit geval wordt de voorraad of andere investering automatisch verkocht wanneer de prijs daalt tot een vooraf ingesteld niveau. Echter, hiaten kan optreden wanneer de prijs te snel beweegt. Prijsverschillen kunnen voorkomen dat een stop-loss-order op tijd werkt, en de verkoopprijs kan lager zijn dan de vooraf ingestelde stop-loss-prijs.

bèta

bèta meet de volatiliteit van een effect ten opzichte van die van de bredere markt. Een bèta van 1 betekent dat de beveiliging een volatiliteit heeft die de mate en richting van de markt als geheel weerspiegelt. Als de S&P 500 een scherpe dip maakt, zal het betreffende aandeel waarschijnlijk volgen en met een vergelijkbaar bedrag dalen.

Relatief stabiele effecten, zoals: Gereedschap, hebben bètawaarden van minder dan 1, wat hun lagere volatiliteit weerspiegelt. Voorraden in snel veranderende velden, vooral in de technologiesector, bètawaarden van meer dan 1 hebben. Een bèta van 0 geeft aan dat de onderliggende beveiliging geen marktgerelateerde volatiliteit heeft. Contant geld is een uitstekend voorbeeld als nee inflatie wordt verondersteld. Er zijn echter lage of zelfs negatieve bèta-activa die een aanzienlijke volatiliteit hebben, dat wil zeggen: ongecorreleerd met de beurs. Goud en langlopende staatsobligaties zijn de beste voorbeelden van dergelijke activa.