Wie draagt het risico van oninbare schulden bij securitisatie?
Oninbare schulden ontstaan wanneer leners standaard op hun leningen. Dit is een van de belangrijkste risico's van gesecuritiseerde activa, zoals: door hypotheken gedekte effecten (MBS), aangezien dubieuze debiteuren de kasstromen van deze instrumenten kunnen stoppen.
Het risico van oninbare schulden kan echter over de beleggers worden verdeeld. Afhankelijk van hoe de gesecuritiseerde instrumenten zijn gestructureerd, kan het risico geheel bij één groep beleggers worden gelegd of over de gehele investeringspool worden gespreid.
Belangrijkste leerpunten
- Securitisatie is het proces van financiële structurering van een niet-liquide activa of een groep van vergelijkbare activa tot een effect dat aan beleggers wordt verkocht.
- Bij securitisatie worden veel niet-liquide activa, meestal leningen, zoals hypotheken, gebundeld in een effect, die wordt verkocht aan een belegger die een inkomstenstroom ontvangt van de hoofdsom en rentebetalingen daarop lening.
- Er zijn twee soorten gesecuritiseerde activa: activa die als pool worden geleverd en activa met tranches.
- Bij een poolsecuritisatie zijn alle beleggers gelijk en delen ze alle risico's. Als er sprake is van een slechte schuld op de gepoolde zekerheid, lijden alle beleggers het financiële verlies.
- Bij een tranche-securitisatie wordt het effect opgesplitst in verschillende niveaus (tranches) die zijn opgebouwd uit activa met verschillende risicoprofielen. Lagere tranches lijden eerst verliezen op dubieuze debiteuren, terwijl hogere tranches meestal niet worden beïnvloed.
Beveiliging
Beveiliging is het proces van het financieel structureren van een niet-liquide actief of een groep vergelijkbare niet-liquide activa tot een effect dat vervolgens aan beleggers kan worden verkocht. De MBS werd voor het eerst gemaakt door handelaar Lew Ranieri in de vroege jaren tachtig. Het werd een extreem populaire investering in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000. Het idee was dat het nieuwe effect verkocht zou kunnen worden op de secundaire hypotheekmarkt, wat investeerders aanzienlijke voordelen zou opleveren liquiditeit op een actief dat anders vrij illiquide zou zijn.
Securitisatie, met name de bundeling van activa zoals hypotheken in effecten, werd door velen afgekeurd omdat het bijdroeg aan de subprime hypotheekcrisis van 2007. De praktijk gaat echter nog steeds door.
Pools en tranches
Er zijn twee stijlen van securitisatie: pools en tranches. Hier leest u hoe ze het risiconiveau van beleggers beïnvloeden.
Zwembaden
Een eenvoudige securitisatie omvat het bundelen van activa (zoals leningen of hypotheken), het creëren van financiële instrumenten en het op de markt brengen ervan aan beleggers. Inkomende kasstromen uit de leningen worden doorgegeven aan de houders van de nieuwe instrumenten. Elk instrument heeft dezelfde prioriteit bij het ontvangen van betalingen. Aangezien alle instrumenten gelijk zijn, delen ze allemaal in het risico dat aan de activa is verbonden. In dit geval dragen alle beleggers een even groot risico op oninbaarheid.
tranches
In een complexer securitisatieproces, tranches zijn gemaakt. Tranches vertegenwoordigen verschillende betalingsstructuren en verschillende prioriteitsniveaus voor inkomende kasstromen. In een systeem met twee tranches heeft tranche A voorrang op tranche B. Beide tranches zullen proberen een betalingsschema te volgen dat de kasstromen van de onderliggende leningen of hypotheken weerspiegelt.
Als er dubieuze debiteuren ontstaan, zal tranche B het verlies opvangen, waardoor de kasstroom daalt, terwijl tranche A onaangetast blijft. Aangezien tranche B wordt beïnvloed door dubieuze debiteuren, brengt deze het meeste risico met zich mee. Beleggers zullen instrumenten uit tranche B kopen tegen een kortingsprijs om het niveau van het bijbehorende risico weer te geven. Als er meer dan twee tranches zijn, zal de tranche met de laagste prioriteit de verliezen uit oninbare vorderingen opvangen.
Tranches kunnen door ratingbureaus onjuist worden gecategoriseerd, waarbij tranches een investment grade-rating hebben, ook al bevatten ze junk-activa, die niet van investment grade zijn.
Voor een portefeuille kunnen beleggers kiezen uit securitisatie-investeringen zoals prime en subprime hypotheken, hypotheken, creditcardvorderingen of autoleningen. Beleggers kunnen ook een index kiezen.
Het komt neer op
Securitisatie is een manier voor beleggers om toegang te krijgen tot activa die ze anders niet zouden krijgen, zoals hypotheken. Het is ook een manier voor bedrijven om hun balans te verkleinen en meer zaken te doen door activa zoals hypotheken te verkopen.
Securitisatie is een manier om een consistente inkomstenstroom te krijgen, hoewel het riskant kan zijn omdat veel informatie over de onderliggende activa onbekend is, zoals het geval is bij de subprime-meltdown. Wanneer dubieuze debiteuren optreden bij securitisatie, wordt het verlies gedeeld, aangezien er echter meerdere investeerders zijn, afhankelijk van het type van securitisatie wordt het verlies gelijkelijk verdeeld als bij gepoolde securitisaties of op verschillende niveaus zoals in tranche securitisaties.
