Algemene openbare distributiedefinitie

Wat is een algemene publieke distributie?

In de financiële wereld verwijst de term algemene publieke distributie naar het proces waarbij een privé bedrijf wordt een beursgenoteerd bedrijf door haar aandelen aan het grote publiek te verkopen. Dit in tegenstelling tot een conventionele openbare distributie, waarbij de aandelen grotendeels worden verkocht aan: institutionele beleggers.

Hoe algemene openbare distributies werken

De transactie waarbij de aandelen van een particuliere onderneming voor het eerst aan het publiek worden verkocht, staat bekend als de

beursintroductie (IPO). Als de IPO rechtstreekse verkoop aan een grote groep investeerders inhoudt, ongeacht of ze klein zijn particuliere beleggers of grote fondsen, dan zou die IPO een algemene publieke distributie worden genoemd. Als de IPO daarentegen voornamelijk gericht was op grote en geavanceerde investeerders?—zoals investeringsbanken, hedgefondsen, en pensioenfondsen—dan zou dat worden beschouwd als een conventionele openbare distributie.

Wanneer beleggers aandelen kopen via een IPO, nemen ze deel aan wat bekend staat als de Belangrijkste markt. Op de primaire markt zijn de effecten die u koopt rechtstreeks afkomstig van het bedrijf dat ze uitgeeft. Ter vergelijking: op de secundaire markt koopt u effecten van andere eigenaren daarvan effecten die ze eerder bij de uitgever hebben gekocht of ze van een andere eigenaar hebben gekocht geheel. De overgrote meerderheid van de transacties die plaatsvinden, worden gedaan op de secundaire markt, waardoor IPO's relatief zeldzaam zijn en nauw worden gevolgd.

Vanuit het perspectief van het bedrijf zijn er veel mogelijke redenen om een ​​IPO te ondernemen. Om te beginnen willen ze misschien geld inzamelen voor uitbreiding, bijvoorbeeld door nieuwe faciliteiten te bouwen, nieuwe werknemers aan te nemen, de financiering te verhogen onderzoek en ontwikkeling (R&D) initiatieven, of zelfs verwerven een tegenstander. In dit geval zou de IPO een vorm van aandelenfinanciering.

In andere gevallen kan een bedrijf een beursgang wensen om de liquiditeit beschikbaar voor zijn vroege investeerders, van wie sommigen misschien hun investering willen laten uitbetalen. Er kunnen ook extra voordelen zijn, zoals het verhoogde prestige, de geloofwaardigheid en kredietwaardigheid dat wordt vaak geassocieerd met beursgenoteerde bedrijven.

Voorbeeld uit de praktijk van een algemene publieke distributie

XYZ Corporation is een vooraanstaand technologiebedrijf dat nadenkt over de beste manier om zijn uitbreidingsplannen te financieren. De managers zijn van mening dat ze door het openen van nieuwe kantoren in het buitenland en het aannemen van nieuwe medewerkers, hun klantenbestand buiten de Verenigde Staten effectief kunnen uitbreiden. Bovendien zien ze kansen om verschillende kleine concurrenten over te nemen waarvan ze denken dat ze kunnen toevoegen intellectueel eigendom en personeelszaken aan hun portefeuille.

Bij het overwegen van hun mogelijkheden voor fondsenwerving, besluit XYZ te kiezen voor aandelenfinanciering via een beursgang. Om hun beslissing af te ronden, moeten ze kiezen tussen een algemene publieke distributie of een conventionele publieke distributie. In het eerste geval zal waarschijnlijk een groter percentage van hun uitgegeven aandelen in handen zijn van particuliere beleggers, terwijl het laatste over het algemeen zal neigen naar meer institutioneel eigendom.

In de praktijk zullen de twee verschillende soorten beursintroducties echter waarschijnlijk tot vergelijkbare resultaten op middellange en lange termijn leiden. Dit komt omdat zodra de aandelen op de primaire markt zijn verkocht, beleggers ze vervolgens onderling op de secundaire markt zullen verhandelen.

Stel dat de aandelen zijn uitgegeven aan institutionele beleggers, maar er is een onvervulde marktvraag van particuliere beleggers. In dat scenario zou niets die kleine beleggers ervan weerhouden om aanbiedingen te doen om die aandelen te kopen van de institutionele beleggers op de secundaire markt.

Evenzo, als de aandelen voornamelijk aan particuliere beleggers worden verkocht, maar de vraag naar de aandelen bij institutionele beleggers stijgt, zullen particuliere beleggers vrij zijn om hun aandelen te verkopen. Op deze manier moet de secundaire markt ervoor zorgen dat de aandelen van XYZ uiteindelijk worden gehouden door de eigenaren die deze het meest waarderen, ongeacht wie de aandelen bij de IPO ontvangt.