Hubbert's Peak Theorie Definitie

Wat is de piektheorie van Hubbert?

Hubberts piektheorie is het idee dat, omdat olieproductie een niet-duurzame grondstof, zal de wereldwijde productie van ruwe olie uiteindelijk een piek bereiken en dan in een terminale daling gaan volgens een ongeveer klokvormige curve. Hoewel dit model op veel bronnen kan worden toegepast, is het specifiek ontwikkeld voor de olieproductie.

De piektheorie van Hubbert begrijpen

Hubberts piektheorie is gebaseerd op het werk van Marion King Hubbert, een geoloog die in de jaren vijftig voor Shell werkte. Het stelt dat de maximale productie uit individuele of mondiale oliereserves zal plaatsvinden tegen het midden van de levenscyclus van het reservaat, volgens de

Hubbert-curve, die wordt gebruikt door exploratie en productie (E&P) bedrijven om toekomstige productiesnelheden te schatten. Daarna versnelt de productiedaling als gevolg van uitputting van hulpbronnen en afnemende opbrengsten. Dienovereenkomstig, als nieuwe reserves niet sneller online worden gebracht dan winbare reserves worden opgevraagd, zal de wereld zal uiteindelijk piekolie bereiken - omdat er een eindige hoeveelheid conventionele lichte, zoete ruwe olie in de aarde zit korst.

Gevolgen van piekolie

Een dreigende piek in de productie van fossiele brandstoffen zou uiteraard ernstige gevolgen hebben voor de wereldeconomie. Toenemende brandstofschaarste en stijgende energiekosten zouden een negatief effect hebben op vrijwel elke bedrijfstak en rechtstreeks de kosten van levensonderhoud van de consument verhogen. Pieken in de wereldolieprijzen gaan vaak gepaard met economische recessies; een permanente, aanhoudende stijging van de prijzen als gevolg van een langdurige daling van de beschikbare oliereserves zou kunnen leiden tot een overeenkomstige economische malaise. Het zou zelfs het schrikbeeld kunnen opwekken van stagflatie en afnemend levensstandaarden wereldwijd.

Een technologische revolutie in de olieproductie

Maar de voorspellingen van Hubbert dat de olieproductie in de VS in de jaren zeventig een hoogtepunt zou bereiken en dat de wereld rond het jaar 2000 een piek in olie zou bereiken, bleek onjuist. In werkelijkheid is een technologische revolutie in de olie-industrie toegenomen recupereerbare reserves en verhoogde terugwinningspercentages van nieuwe en oude putten.

Dankzij hi-tech digitale olie-exploratie met behulp van 3D seismische beeldvorming, waarmee wetenschappers kilometers onder de zeebodem kunnen kijken, bewezen reserves over de hele wereld groeien voortdurend, omdat er nieuwe olievelden worden ontdekt. Offshore-boringen in de jaren vijftig konden een diepte van 5.000 voet bereiken. Tegenwoordig beschikken de meest geavanceerde offshore-olieplatforms over de technologie om tot 50.000 voet te boren.

De staat Texas heeft de VS geleid in de productie van ruwe olie, op één na sinds 1970. In 1972 steeg de jaarlijkse productie van de staat tot iets meer dan 1,26 miljard vaten. Dankzij innovaties als hydraulisch breken, verbeterde olieterugwinning (EOR), en horizontaal boren, steeg de jaarlijkse productie in 2019 tot meer dan 1,8 miljard vaten. Deze innovaties hebben biljoenen kubieke voet gas en miljarden vaten olie toegevoegd aan de winbare reserves van Amerika. Hoewel de VS een netto-exporteur is geworden van aardolieproducten (zoals destillaatbrandstof, motorbenzine en vliegtuigbrandstof), blijft het een netto-importeur van ruwe olie.

Geen piekolie meer?

De olie-industrie praat niet langer over het opraken van olie, dankzij bedrijven als Schlumberger. Voor de nabije toekomst zijn er grote hoeveelheden olie. Volgens de BP Statistical Review of World Energy 2020 worden de totale bewezen oliereserves van de wereld tegen eind 2019 geschat op ongeveer 1,73 biljoen vaten. Dit aantal zal echter waarschijnlijk stijgen omdat het grootste deel van de wereld nog moet worden verkend met behulp van de nieuwste technologieën.

We komen ook niet in de buurt van piekenergie. Er zijn wereldwijd meer dan 1 biljoen ton bewezen steenkoolreserves - genoeg om ongeveer 150 jaar mee te gaan bij het huidige productietempo. Er is 201,34 biljoen kubieke meter aan bewezen aardgasreserves, genoeg om minstens 50 jaar mee te gaan. En er kan 3,0 biljoen ton methaanhydraten zijn, wat genoeg aardgas is om de wereld duizend jaar van brandstof te voorzien, volgens de U.S. Geological and Geophysical Service.

Deze bekende en geschatte reserves geven aan dat de piek in de productie van fossiele brandstoffen blijkbaar nog ver in de toekomst ligt. Gezien het huidige begrip van de oorsprong van fossiele brandstoffen, is het echter vrijwel onontkoombaar dat de totale reserves een eindige hulpbron zijn. Piekolie vormt een toekomstige bedreiging, afhankelijk van hoe lang het duurt om de piek te bereiken, hoe snel productie zal dalen na de piek, en of en hoe snel fossiele brandstoffen kunnen worden vervangen door andere energie bronnen. Voorlopig lijkt Hubberts piektheorie echter op korte termijn geen significante economische uitdaging te vormen.