National Credit Union Administration (NCUA) Definitie

Wat is de National Credit Union Administration (NCUA)?

De National Credit Union Administration (NCUA) is een agentschap van de federale overheid van de Verenigde Staten. De federale regering creëerde de NCUA om federale kredietverenigingen in het hele land te controleren.

Inzicht in de National Credit Union Administration (NCUA)

De NCUA is een federaal agentschap opgericht in 1970 en met het hoofdkantoor in Alexandria, Virginia. Een driekoppig bestuur staat aan het hoofd van het agentschap, die allemaal rechtstreeks worden benoemd door de president van de Verenigde Staten. Het bureau houdt momenteel toezicht op meer dan 9.500 federaal verzekerde kredietverenigingen die meer dan 80 miljoen klantrekeningen bedienen.

De NCUA beheert het National Credit Union Share Insurance Fund (NCUSIF), een van de grootste verantwoordelijkheden van het agentschap. De NCUSIF gebruikt belastingdollars om de deposito's überhaupt te verzekeren federale kredietverenigingen. De meeste NCUA-verzekerde instellingen zijn federale en door de staat gecharterde kredietverenigingen en spaarbanken. Rekeningen die zijn verzekerd in NCUA-verzekerde instellingen zijn spaargelden, wissels of cheques, geldmarkten, aandelencertificaten of cd's, individuele pensioenrekeningen en herroepbare trustrekeningen.

De National Credit Union Administration vs. de Federal Deposit Insurance Corporation

De NCUA is gelijk aan de Federal Deposit Insurance Corporation of FDIC. De FDIC is een onafhankelijk federaal agentschap dat deposito's bij Amerikaanse banken verzekert in geval van: bankfaillissementen. De FDIC, opgericht in 1933 als reactie op de Grote Depressie, handhaaft het vertrouwen van het publiek en moedigt stabiliteit in het financiële systeem aan door de bevordering van gezonde bankpraktijken.

De FDIC heeft tot doel te voorkomen dat de bank scenario's oploopt, die veel banken verwoestten na de beurscrash van 1929, wat uiteindelijk leidde tot de Grote Depressie. Met de dreiging van sluiting van hun banken, haastten kleine groepen bezorgde klanten zich om hun geld op te nemen. Nadat de angsten zich verspreidden, leidde een stormloop van klanten, die hetzelfde wilden doen, er uiteindelijk toe dat veel banken geen opnameverzoeken konden ondersteunen. Degenen die als eerste hun geld bij een in moeilijkheden verkerende bank zouden opnemen, zouden hiervan profiteren, terwijl degenen die wachtten het risico liepen hun spaargeld van de ene op de andere dag kwijt te raken. Vóór FDIC was er geen garantie voor de veiligheid van deposito's buiten het vertrouwen in de stabiliteit van de bank.

Verzekering op deposito's is uiterst belangrijk om toekomstige crises te voorkomen. Bankliquiditeit is als zuurstof: als het wordt afgesneden, is er een rimpeleffect in het systeem.

Vrijwel alle banken bieden FDIC-dekking en consumenten hebben minder onzekerheid over hun deposito's. In geval van een bankfaillissement dekt de FDIC deposito's tot $ 250.000; hierdoor hebben banken een betere kans om problemen onder gecontroleerde omstandigheden aan te pakken, zonder een run op de bank te veroorzaken. De FDIC heeft betrekking op betaalrekeningen, spaarrekeningen, depositocertificaten en geldmarktrekeningen. De FDIC-verzekering dekt geen beleggingsfondsen, lijfrentes, levensverzekeringen, aandelen of obligaties.

Het significante verschil tussen de FDIC en de NCUA is dat de eerste alleen betrekking heeft op: kredietinstellingen, en de laatste maakt gebruik van het National Credit Union Share Insurance Fund; de FDIC maakt gebruik van het depositoverzekeringsfonds.