Privékrediet vs. Private Equity: de verschillen begrijpen

Effecten die op de publieke markten worden verhandeld, zoals aandelen en obligaties, kunnen de ruggengraat vormen van de portefeuilles van de meeste gewone beleggers. Maar er zijn ook tal van alternatieve beleggingen die niet openbaar beschikbaar zijn, zoals particulier krediet en private equity.

Deze activa kunnen behoorlijk winstgevend zijn, maar omdat ze ook riskant zijn en de neiging hebben om kapitaal voor lange tijd vast te houden, vindt de handel over het algemeen plaats tussen institutionele beleggers en erkende beleggers.

Laten we eens nader bekijken hoe private credit en private equity van elkaar verschillen.

Op de particuliere kredietmarkt verstrekken investeerders leningen aan bedrijven en soms aan particulieren die moeite hebben om toegang te krijgen tot krediet van banken of de publieke markt. Omdat er vaak een verhoogd risico bestaat dat de kredietnemer de lening niet kan terugbetalen, kunnen particuliere kredietinvesteerders hogere bedragen innen rentetarieven dan ze zouden verdienen obligaties of andere schuldbeleggingen.

Privé-vermogen Investeren houdt in dat je een eigendomsaandeel neemt in een bedrijf dat momenteel niet op de publieke markt wordt verhandeld. In tegenstelling tot een voorraad, die gemakkelijk op een openbare beurs kunnen worden gekocht en verkocht, vereisen private-equitybeleggingen dat investeerders een langetermijnverbintenis aangaan met hun hoofdstad. In ruil voor dit gebrek aan liquiditeit, private equity-investeerders zoeken ook naar een hoger niveau geeft terug.

De kans op buitensporige winsten zou particulier krediet en private equity aantrekkelijk kunnen maken voor investeerders die toegang hebben tot deze particuliere markten, en beide gebieden hebben de afgelopen decennia een enorme groei doorgemaakt.

Privé krediet

Wanneer u in particulier krediet investeert, leent u uw geld uit – voornamelijk aan bedrijven, maar soms ook aan particulieren – en genereert u vervolgens rendement door het innen van interesse betalingen.

Particulier krediet speelt een steeds grotere rol in het financiële systeem door leningen beschikbaar te stellen aan bedrijven die deze mogelijk niet via banken of de publieke schuldenmarkten kunnen veiligstellen. De kredietverlening door niet-bancaire entiteiten trok na de crisis weer aan Wereldwijde financiële crisis in 2008-2009. Privé krediet beheerd vermogen (AUM) naar verluidt gestegen tot 1,4 biljoen dollar in 2022, tegen 250 miljard dollar in 2010.

De leners die op zoek zijn naar deze particuliere, niet-bancaire leningen hebben vaak een kredietrating die lager ligt beleggingskwaliteit, wat wijst op een verhoogd risico dat zij hun schulden niet kunnen betalen. Ter compensatie van het grotere risico op wanbetaling, moeten zij over het algemeen hogere rentetarieven betalen. Dit betekent het potentieel voor hogere winsten voor beleggers die het risico willen en kunnen verdragen.

Omdat investeerders in particuliere kredieten leningen verstrekken in plaats van een eigendomsaandeel te verwerven, is de kans groter dat ze worden terugbetaald als de lener te maken krijgt faillissement. Bovendien is er kans op diversificatie, met flexibiliteit om te investeren in verschillende soorten leningen met verschillende risico-rendementprofielen. Onderhandse leningen zijn dat vaak wel zwevende rentetarieven, waarvan beleggers kunnen profiteren als de rente stijgt.

Gezien de risico's die daarmee gepaard gaan, eisen particuliere kredietmaatschappijen echter vaak van beleggers dat ze zich strikt houden accreditatie normen en begin met een hoge minimale investering. Particuliere kredietmaatschappijen verstrekken ook leningen met langere looptijden, waardoor beleggers hun kapitaal voor langere tijd moeten vastleggen.

Groot institutionele beleggers zijn centrale spelers in de particuliere kredietsector omdat zij over de reikwijdte en expertise beschikken om deze potentiële nadelen te beheersen.

Privévermogen

In plaats van een lening te verstrekken, verwerven investeerders in private equity een eigendomsbelang in een bedrijf. Private equity-bedrijven bundelen doorgaans activa van institutionele beleggers erkende investeerders in grote investeringsfondsen. Vervolgens gebruiken ze dit geld om bedrijven over te nemen. Dit kan onder meer de aankoop van bedrijven omvatten die dat al zijn prive eigendom of de controle overnemen publieke bedrijven in hun geheel. Bedrijven vormen vaak consortia met andere investeerders om deze te voltooien opkopen.

Zodra een private-equityfirma de controle over een doelbedrijf heeft overgenomen, zal zij een strategie uitvoeren om de waarde van haar investering te verhogen. Dat kan aanzienlijk zijn herstructurering of kostenbesparingen. Het doel is om waarde toe te voegen en vervolgens uit de investering te stappen, wat kan worden gedaan door een verkoop aan een andere eigenaar of door het bedrijf naar de beurs te brengen via een beursintroductie (IPO).

Een succesvolle private equity-transactie kan zeer winstgevend zijn voor investeerders. Omdat het echter tijd kost om deze exitstrategieën te ontwikkelen, hebben private-equitybeleggers de neiging hun investeringen voor langere perioden vast te houden.

Naast de kans op grote winsten uit private equity komt bovendien het risico van pijnlijke verliezen met zich mee. Als aandeelhouders zouden private equity-investeerders tot de laatsten behoren die worden gecompenseerd in het geval van een faillissement, wat betekent dat ze 100% van hun investering zouden kunnen verliezen.

Gezien het gebrek aan liquiditeit en de verhoogde risiconiveaus beperken private-equitybedrijven de deelname ook aan instellingen en individuen met aanzienlijke rijkdom en financiële verfijning. Deze hoge toetredingsdrempels hebben de groei van de private equity-markt echter niet beperkt. Volgens S&P Global bedroeg de totale private equity AUM in 2022 $7,6 biljoen, een groei die sinds 2010 meer dan verviervoudigd is.

Vergelijking van particulier krediet en private equity

Overeenkomsten

Particulier krediet en private equity delen enkele belangrijke overeenkomsten. Ze vertegenwoordigen allebei alternatieve investeringen alleen beschikbaar op particuliere basis. Bovendien hanteren ze doorgaans strikte accreditatienormen en vereisen ze hoge minimuminvesteringen, wat leidt tot een concentratie van institutionele beleggers op beide gebieden.

Ook de beheerkosten voor deze particuliere beleggingen zijn vaak hoog, maar beleggers worden beloond met het potentieel voor buitensporige rendementen. Dit verklaart mede waarom beide activaklassen de afgelopen decennia een enorme groei hebben doorgemaakt.

Verschillen

Er zijn ook enkele belangrijke verschillen waarmee u rekening moet houden. Om te beginnen houdt private equity het nemen van een eigendomsbelang in, terwijl particulier krediet een lening vertegenwoordigt. Dit maakt de twee soorten beleggingen behoorlijk verschillend in termen van hun risico-opbrengstprofiel.

Private equity-investeerders zouden enorme winsten kunnen behalen als en wanneer het bedrijf waarin zij hebben geïnvesteerd, wordt verkocht of naar de beurs wordt gebracht. Omgekeerd kunnen ze hun investering volledig verliezen als het bedrijf niet succesvol is. Ondertussen zijn de rendementen voor particuliere kredietinvesteerders voorspelbaarder – vastgelegd in de voorwaarden van de lening en relatief stabiel (op voorwaarde dat de lener niet standaard).

Het komt neer op

De particuliere krediet- en private equity-markten hebben de afgelopen decennia een dramatische groei doorgemaakt. Investeren in particulier krediet omvat het verstrekken van leningen aan bedrijven of particulieren en het innen van rentebetalingen private equity-investeerders verwerven een eigendomsbelang in een bedrijf waarvan de aandelen momenteel niet openbaar worden verhandeld markten.

Beide beleggingscategorieën kunnen een hoger potentieel rendement bieden dan hun beursgenoteerde tegenhangers, maar dat is ook vaak het geval zeer duur, minder liquide en minder transparant zijn, waardoor ze geschikter zijn voor institutionele beleggers en geaccrediteerd zijn investeerders.