Monetair akkoord van 1951: betekenis, geschiedenis

Wat is het monetaire akkoord van 1951?

Het Monetaire Akkoord van 1951 was een overeenkomst tussen de VS. minister van Financiën en de Federale Reserveraad (de Fed). Het staat ook bekend als het Treasury-Federal Reserve-akkoord. De belangrijkste verwezenlijking van het akkoord was het herstel van de onafhankelijkheid van de Federal Reserve. Dit pact maakte de weg vrij voor de rol van de Fed in het moderne Amerika Monetair beleid als de centrale bank van het land.

Het monetaire akkoord van 1951 begrijpen

In 1951 bereikten het ministerie van Financiën en de Fed een overeenkomst, ook wel bekend als het Treasury-Federal Reserve Accord. Dit akkoord legde de basis voor de moderne Federal Reserve.

Het Monetaire Akkoord van 1951 heeft een aanzienlijke invloed gehad op de manier waarop de Fed vandaag de dag functioneert. In 1913 kreeg de Fed voor het eerst de verantwoordelijkheid voor het vaststellen van het monetair beleid. Met behulp van het monetair beleid kan de Fed de economie manipuleren geldvoorraad en invloed rentetarieven. Terwijl sommige mensen geloven dat de Fed noodzakelijk is om schommelingen in de economie af te vlakken, denken anderen dat haar beleid in feite verantwoordelijk is voor conjuncturele schommelingen. Hoe dan ook, het beleid van de Fed heeft een aanzienlijke invloed op de structuur en beweging van de Amerikaanse economie.

Achtergrond van het Akkoord van 1951

De Verenigde Staten gingen in 1941 de Tweede Wereldoorlog in. Een jaar later, in 1942, vroeg het Amerikaanse ministerie van Financiën de Fed de rente ongewoon laag te houden om de economie op peil te houden. effecten markt stabiel te houden en de regering in staat te stellen geld te lenen tegen lagere rentetarieven om de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog te financieren.

Marriner Eccles was destijds voorzitter van de Fed. Hij was er voorstander van om de oorlog te financieren door de belastingen te verhogen, in plaats van door middel van leningen tegen lage rente aan de overheid. De urgentie van de oorlog bracht Eccles er echter toe het verzoek van de minister van Financiën te honoreren en de rente laag te houden. Om deze leningen met een lage rente te financieren, kocht de Fed grote hoeveelheden van deze leningen staatsobligaties.

In 1947 was de oorlog al twee jaar voorbij, maar de inflatie bedroeg ruim 17%. De Fed probeerde dit te beperken inflatie, maar de vastpinnen van de rentetarieven lag nog steeds op het niveau van oorlogstijd. De rentetarieven waren niet veranderd omdat president Truman en de minister van Financiën de waarde van de economie van het land wilden beschermen. oorlogsobligaties.

In 1951 was het land betrokken bij de Koreaanse oorlog en steeg de inflatie tot meer dan 21%. De Fed en de Federaal Open Marktcomité (FMOC) was het ermee eens dat het loskoppelen van de rentetarieven noodzakelijk was om de voortzetting van de inflatie en een nieuwe depressie te voorkomen. Ze hadden een ontmoeting met president Truman en bereikten een akkoord.

In de overeenkomst stond dat de Fed de prijs van vijfjaarsobligaties gedurende een periode zou blijven ondersteunen, waarna de obligatiemarkt de verantwoordelijkheid voor deze kwesties op zich zou moeten nemen.