Moet ondernemerschap als een productiefactor worden beschouwd?
Ondernemerschap is het aangaan van nieuwe zakelijke ondernemingen die uiteindelijk winstgevende bedrijven kunnen worden. Sommige economen identificeren ondernemerschap als een productiefactor omdat het de productieve efficiëntie van een bedrijf kan verhogen. Er bestaan verschillende definities van ondernemers en ondernemerschap, en hoewel ondernemerschap noch land, arbeid of kapitaal, de meeste plaatsen ondernemers in dezelfde kritieke categorie als meer consistent geïdentificeerd productiefactoren.
Belangrijkste leerpunten
- De productiefactoren specificeren de inputs die nodig zijn om economische activiteit te produceren, en worden traditioneel gegeneraliseerd als: land; arbeid; en kapitaal.
- Ondernemerschap omvat het nemen van risico's en het organiseren van de productie door het opzetten van nieuwe bedrijven en het verkennen van nieuwe ideeën en nieuwe producten.
- Ondernemerschap kan worden gezien als de geheime saus die alle andere productiefactoren combineert tot een product of dienst voor de consumentenmarkt.
Productiefactoren
Productiefactoren zijn de inputs die nodig zijn voor het creëren van een goed of dienst. Sommige economen definiëren een ondernemer bijvoorbeeld als iemand die deze factoren - land, arbeid en kapitaal - voor winst gebruikt en gebruikt. Weer andere definities beschouwen ondernemerschap op een meer abstracte manier - ondernemers identificeren nieuwe kansen onder de andere factoren zonder ze noodzakelijkerwijs te beheersen - wat impliceert dat ondernemerschap zelf een factor is van productie.
Sinds disruptieve innovaties het resultaat zijn van menselijk inzicht, is het niet helemaal duidelijk dat ondernemerschap als een afzonderlijke productiefactor van arbeid moet worden beschouwd. Economen zijn het er niet over eens of ondernemers anders zijn dan arbeiders, een subset van arbeiders zijn of dat ze beide tegelijk kunnen zijn.
Risico en de ondernemer
Een van de minst ontwikkelde aspecten van de reguliere micro-economie is de theorie van de ondernemer. De 18e-eeuwse econoom Richard Cantillon noemde ondernemers een "bijzondere, risicodragende groep" mensen.” Sinds die tijd is risicodragen een belangrijk kenmerk van de economische zelfstandig ondernemer.
Latere economen zoals Jean-Baptiste Say en Frank Knight geloofden marktrisico was het cruciale element van de ondernemer. Pas in het midden van de 20e eeuw ontwikkelden Joseph Schumpeter en Israel Kirzner onafhankelijk van elkaar uitgebreide risicodragende toepassingen in een productief kader.
Schumpeter merkte op dat de andere productiefactoren een coördinerend mechanisme nodig hadden om economisch bruikbaar te zijn. Hij geloofde ook dat winst en rente alleen bestaan in een dynamische omgeving waar sprake is van economische ontwikkeling. Volgens Schumpeter vindt ontwikkeling plaats wanneer creatieve individuen nieuwe combinaties van productiefactoren bedenken. Schumpeter betoogde dat ondernemers dynamiek en groei creëerden.
Waarde en rendement
Sommige economen definiëren de productiefactoren als die inputs die waarde genereren en rendement opleveren. Arbeid genereert waarde en ontvangt loon als betaling voor werk. Kapitaal ontvangt rente als betaling voor het gebruik ervan. Land ontvangt huur als betaling voor het gebruik ervan. Volgens deze theorie is het de ondernemer die winst ontvangt.
Deze theorie maakt duidelijk onderscheid tussen de arbeider en de ondernemer op basis van het type rendement. Er zijn enkele belangrijke uitdagingen voor deze visie. Ontvangen ondernemers bijvoorbeeld een winst die evenredig is met hun marginaal inkomstenproduct? Is er een definieerbare markt voor ondernemerschap die overeenkomt met het rendement en overeenkomt met een oplopende aanbodcurve?
Ondernemers en eigendom van activa
Deze kwesties roepen een andere vraag op: heeft een ondernemer noodzakelijkerwijs toegang nodig tot economische activa? Sommige economen zeggen nee - het zijn alleen de ideeën die ertoe doen. Dit wordt ook wel de "pure" ondernemer genoemd. Volgens deze theorie zijn ondernemende handelingen niet-marginaal en puur intellectueel.
Anderen zijn het daar echter niet mee eens, aangezien alleen een eigenaar van activa kan worden blootgesteld aan risico's die inherent zijn aan die activa. Deze opvatting gaat ervan uit dat ondernemerschap wordt belichaamd in de oprichting en exploitatie van een onderneming en de inzet van de andere factoren.
De Oostenrijkse econoom Peter Klein zegt dat als ondernemerschap wordt behandeld als een proces of attribuut – niet als een werkgelegenheidscategorie – het niet kan worden behandeld als een productiefactor. Normale productiefactoren kunnen worden afgeschreven tijdens: tijden van economische strijd. Dit geldt echter niet voor attributen.