Bankverzekeringsfonds (BIF) Definitie
Wat is het bankverzekeringsfonds (BIF)
Het Bankverzekeringsfonds (BIF) was een onderdeel van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) die verzekeringsbescherming bood aan banken die niet waren geclassificeerd als a sparen en lenen vereniging. De BIF is ontstaan als resultaat van de spaar- en kredietcrisis die zich eind jaren tachtig voordeed.
Belangrijkste leerpunten:
- Het Bankverzekeringsfonds (BIF) bood dekking voor bewaarinstellingen die niet zijn geclassificeerd als spaar- en kredietverenigingen.
- De BIF, gehuisvest in de FDIC, bood dekking voor insolvente banken als reactie op de spaar- en kredietcrisis van de late jaren tachtig. In 2006 fuseerde BIF met het Verzekeringsfonds van de Spaarvereniging en werd het Depositoverzekeringsfonds.
- Bij de financiële hervormingen van Dodd-Frank in 2010 werd een depositoreserve vereist voor alle aangesloten banken in de DIF-pool.
Het bankverzekeringsfonds begrijpen
De BIF was een geldpool die in 1989 door de FDIC werd gecreëerd om de deposito's te verzekeren van banken die lid waren van het Federal Reserve System. De BIF is opgericht om bankverzekeringsgeld te scheiden van:
spaarzaamheid verzekeringsgeld.Een spaarbank, ook wel een spaarbank genoemd, is een soort financiële instelling die gespecialiseerd is in het aanbieden van spaarrekeningen en het verstrekken van hypotheken. Het geld van de kringloopverzekering kwam van het Verzekeringsfonds van de Spaarvereniging. Banken werden gestimuleerd om zichzelf te herclassificeren als een bank naar een spaarzaamheid of een spaarzaamheid naar een bank, afhankelijk van welk fonds op een bepaald moment lagere vergoedingen had.
Dit leidde tot de Federal Deposit Insurance Act van 2005, die de Spaarvereniging Verzekeringsfonds en de BIF en creëerde een enkel depositoverzekeringsfonds.
Het depositoverzekeringsfonds
De primaire doelen van het depositoverzekeringsfonds (DIF) zijn als volgt:
- Om de deposito's te verzekeren en de deposanten van verzekerde banken te beschermen
- Om falende banken op te lossen
Het DIF wordt voornamelijk gefinancierd door middel van driemaandelijkse beoordelingen van verzekerde banken, maar het ontvangt ook rente-inkomsten op zijn effecten. De DIF wordt verminderd met voorzieningen voor verliezen die verband houden met failliete banken en met de bedrijfskosten van de FDIC.
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010 (de Dodd-Frank Act) heeft de fondsbeheerautoriteit van de FDIC herzien door het vaststellen van vereisten voor de Designated Reserve Ratio (DRR) en het herdefiniëren van de beoordelingsbasis, die wordt gebruikt om de kwartaalcijfers van banken te berekenen beoordelingen. (De reserveratio is het DIF-saldo gedeeld door geschatte verzekerde deposito's.)
Speciale overwegingen
Als reactie op deze wettelijke herzieningen heeft de FDIC een alomvattend langetermijnbeheersplan voor de DIF ontwikkeld om procycliciteit en het bereiken van gematigde, stabiele beoordelingspercentages gedurende de economische en kredietcycli, terwijl ook een positief saldo wordt gehandhaafd, zelfs tijdens een bankieren crisis. Het FDIC-bestuur heeft de bestaande schema's voor beoordelingspercentages en een DRR van 2% op grond van dit plan aangenomen.
Het saldo van de DIF bedroeg in het vierde kwartaal van 2019 $ 110,3 miljard, een stijging van $ 1,4 miljard ten opzichte van het einde van het voorgaande kwartaal. De driemaandelijkse stijging werd geleid door beoordelingsinkomsten en rente verdiend op beleggingseffecten in het bezit van de DIF. De reserveratio bleef onveranderd ten opzichte van het voorgaande kwartaal op 1,41%.
Volgens de FDIC: "Het aantal probleembanken daalde in het vierde kwartaal van 55 naar 51, het laagste aantal probleembanken sinds het vierde kwartaal van 2006. De totale activa van probleembanken daalden van $ 48,8 miljard in het derde kwartaal tot $ 46,2 miljard."
Andere hoogtepunten voor het volledige jaar 2019 zijn: "De banksector rapporteerde over het hele jaar 2019 een netto-inkomen van $ 233,1 miljard, een daling van $ 3,6 miljard (1,5%) ten opzichte van 2018. De daling van het nettoresultaat was voornamelijk het gevolg van een tragere groei van de nettorentebaten en hogere voorzieningen voor verliezen op kredieten. Lagere niet-rentedragende inkomsten droegen ook bij aan de trend. Het gemiddelde rendement op activa daalde van 1,35% in 2018 naar 1,29% in 2019."