Hoe beïnvloedt kwantitatieve versoepeling de obligatiemarkt?

Het is niet helemaal duidelijk hoeveel, of zelfs in welke richting, de Federal Reserve's kwantitatieve versoepeling, of QE, programma beïnvloedde de obligatiemarkt.

Eenvoudige markttheorie, gebaseerd op een toegenomen vraag van homogene kopers, voorspelt dat de aankoopprogramma's van de Fed de obligatierendementen onder hun natuurlijke marktclearingniveau hebben gedrukt. Deze veronderstelling suggereert ook dat de obligatiekoersen te hoog waren, aangezien het rendement en de prijs omgekeerd waren, zodat er zelfs een zeepbel op de obligatiemarkt ontstond.

Kwantitatieve versoepeling is een niet-traditionele benadering om een ​​economie te stimuleren, die alleen wordt gebruikt als andere maatregelen falen. In de Verenigde Staten gebruikte de Federal Reserve de strategie om de financiële gevolgen van de Grote Recessie te verzachten. Kwantitatieve versoepeling werd toegepast in verschillende rondes, te beginnen eind 2008 en periodiek door te gaan tot eind 2014. De centrale bank verzamelde uiteindelijk $ 4,5 biljoen aan financiële activa.

Kwantitatieve versoepeling en obligatieprijzen

Zoals opgemerkt, impliceert een campagne om de obligatierendementen te onderdrukken dat de obligatiekoersen te hoog zijn.

Werkend onder deze veronderstelling, traditioneel en conservatief koop en houd obligatiestrategieën worden riskanter. In feite escaleren zowel de alternatieve kostenrisico's als de werkelijke wanbetalingsrisico's in omstandigheden waarin de obligatiekoersen kunstmatig hoog zijn. Obligatiehouders ontvangen een lager rendement op hun beleggingen en worden blootgesteld aan inflatie, waardoor ze rendement verliezen terwijl ze misschien beter af waren met instrumenten met een hoger opwaarts potentieel.

Voors en tegens

Dit gepercipieerde risico was zo groot dat tijdens de beraadslagingen over kwantitatieve versoepeling in de Europeese Unie, waarschuwden economen dat een kunstmatig lage rente op staatsobligaties de onderdekking van pensioenfondsen in gevaar zou kunnen brengen. Ze voerden aan dat het afnemende rendement van QE negatieve reële spaarrentes op gepensioneerden zou kunnen afdwingen.

Veel economen en obligatiemarktanalisten maken zich zorgen dat te veel QE de obligatiekoersen te hoog opdrijft als gevolg van kunstmatig lage rentetarieven. Alle geldcreatie van QE zou echter kunnen leiden tot stijgende inflatie.

Het conventionele wapen dat door de Federal Reserve en andere centrale banken wordt gebruikt om de inflatie te bestrijden, is het verhogen van de rentetarieven. Stijgende rentes kunnen enorme verliezen in hoofdsom veroorzaken voor obligatiehouders.

Er zijn echter enkele factoren die deze schijnbaar logische analyse in twijfel trekken. Obligatiekopers zijn niet homogeen en de prikkels om obligaties en andere financiële activa te kopen zijn voor de Federal Reserve anders dan voor andere marktdeelnemers.

Risico's en verwachtingen

Met andere woorden, de Fed koopt niet noodzakelijkerwijs obligaties op marginale basis, en volledig gedekte schuldverplichtingen van de Amerikaanse overheid zijn niet blootgesteld aan dezelfde standaard risico's als andere activa.

Bovendien kunnen marktverwachtingen van tevoren in de obligatiemarkt worden ingeprijsd, waardoor een situatie ontstaat waarin prijzen de verwachte toekomstige omstandigheden weerspiegelen in plaats van de huidige omstandigheden.

Dit is te zien aan de historische obligatierendementen toen de rente enkele maanden na de start van QE1 steeg. Nadat de QE eindigde, stegen de prijzen en daalden de opbrengsten. Dit is het tegenovergestelde van wat velen dachten dat zou gebeuren.

Bewijst dit dat de obligatiemarkt wordt verbeterd door kwantitatieve versoepeling? Zeker niet. Omstandigheden herhalen zich nooit op precies dezelfde manier, en nee economisch beleid in een vacuüm kan worden beoordeeld.

Het is nog steeds heel goed mogelijk dat de marktverwachtingen weer verschuiven en dat toekomstige QE-strategieën andere effecten zullen hebben op de obligatiemarkt.