Hoe heeft de Grote Recessie de structurele werkloosheid beïnvloed?

De ineenstorting van de huizenzeepbel in 2007 en 2008 veroorzaakte een diepe recessie, waardoor het werkloosheidspercentage in oktober 2009 op 10,0% uitkwam – meer dan het dubbele van het percentage van vóór de crisis. Vanaf september 2017 is het werkloosheidscijfer gedaald tot onder het dieptepunt van vóór de crisis, wat aangeeft dat de piek in de werkloosheid was cyclisch, met andere woorden, dat het een reactie was op de conjunctuurcyclus die zichzelf omkeerde als de algemene economie hersteld.

Er moet echter een argument worden aangevoerd dat de Grote recessie veroorzaakte een stijging van de structurele werkloosheid.

Wat is structurele werkloosheid?

In tegenstelling tot conjuncturele werkloosheid, structurele werkloosheid is niet direct gecorreleerd aan de conjunctuurcyclus, maar is een chronische reactie op brede economische verschuivingen. Als iemand zijn baan als makelaar verliest door een terugval op de woningmarkt, en vervolgens een andere baan vindt als de markt aantrekt, hebben ze ervaren periodieke werkloosheid. Als iemand zijn baan als liftoperator verliest omdat liften geautomatiseerd zijn, ervaart hij structurele werkloosheid. (Beide vormen contrasteren met wrijvingswerkloosheid, het onvermijdelijke gevolg van imperfecte informatie op een gezonde arbeidsmarkt.)

Volgens één gedachtegang veroorzaakte de Grote Recessie zo'n diepgaande ontwrichting in sommige gebieden van het land dat de lokale economieën permanent inkrimpten en de lokale industrieën uitdoofden of verhuisden ergens anders. De structurele werkloosheid nam daardoor toe: mensen, vooral laaggeschoolden, konden geen baan vinden zonder te verhuizen of een nieuwe industrie te betreden, wat vaak te moeilijk bleek vanwege economische, educatieve of andere belemmeringen. De huisvestingscrisis – de directe oorzaak van de Grote recessie – maakte de zaken nog erger door mensen vast te binden aan huizen die ze niet konden verkopen zonder geld te verliezen.

Structurele werkloosheid meten

Structurele werkloosheid is moeilijk te meten, maar er zijn aanwijzingen in de gegevens dat de piek in de werkloosheid na de crisis niet puur cyclisch was. Terwijl de kop werkloosheidspercentage (degene die hierboven is genoemd, ook bekend als U-3) is volledig hersteld, andere maatregelen niet. U-1, die het aandeel van de beroepsbevolking meet dat 15 weken of langer werkloos is, blijft boven het lage niveau van voor de crisis; deze maatstaf voor chronische werkloosheid kan een venster bieden op het niveau van de structurele werkloosheid. Evenzo blijft de U-6, met inbegrip van degenen die het zoeken naar een baan hebben opgegeven of met tegenzin voor deeltijdwerk hebben gekozen, boven het dieptepunt van vóór de crisis.

Structurele werkloosheid en de grote recessie

Een werkdocument van het IMF uit 2011 geprobeerd om het effect van de Grote Recessie op de structurele werkloosheid in de VS te meten, en concludeerde dat deze met ongeveer 1,75 procentpunten was gestegen ten opzichte van een niveau van vóór de crisis van 5%. De krant suggereerde ook dat, als gevolg van de stijging van de structurele werkloosheid, de inflatoire druk het gevolg zou zijn van een daling van de (U-3) werkloosheid tot niveaus onder ongeveer 7%. Aan het eind van de jaren 2010 bleef de inflatie gematigd met werkloosheidspercentages van minder dan 5%, en deze steeg niet significant tot 2020 Covid19-pandemie, waardoor de werkloosheid plotseling steeg tot niveaus die sinds de Grote Depressie niet meer zijn gezien.

Hoewel het mogelijk is dat de structurele werkloosheid vandaag hoger is dan vóór het uiteenspatten van de huizenzeepbel, is het moeilijk om de oorzaken van de stijging te achterhalen. In het decennium sinds het begin van de financiële crisis is de automatisering in een stroomversnelling geraakt, waardoor mensen uit productiebanen worden verdreven. De concurrentie van buitenlandse producenten, met name in China, is toegenomen. De huren in grote steden en de kosten van hoger onderwijs zijn snel gestegen, waardoor het moeilijker wordt om de markten en industrieën te betreden waar veel vraag is naar arbeid. Sommige van deze fenomenen houden zelf verband met de crisis, vloeien er gedeeltelijk uit voort of dragen bij aan de richting die ze insloeg.

Het komt neer op

Heeft de Grote Recessie de structurele werkloosheid doen toenemen? Er is waarschijnlijk geen eenvoudig antwoord, maar het is duidelijk dat de jaren na de financiële crisis van 2008 werden ontsierd door hoge werkloosheid en een heroriëntatie van het begrijpen en evalueren van bepaalde risico's met betrekking tot krediet, onroerend goed en derivaten. Deze kunnen op hun beurt de structuur van de economie zodanig hebben gewijzigd dat de arbeidsmarkt is veranderd en in bepaalde bedrijfstakken blijvend banen verloren zijn gegaan.