Wat is de Wereldbank?

Wat is de Wereldbankgroep?

De Wereldbankgroep (WBG) werd in 1944 opgericht om het Europa van na de Tweede Wereldoorlog weer op te bouwen onder de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (IBRD). Het is een van een verscheidenheid aan organisaties die de wereldeconomie vorm willen geven.

Tegenwoordig fungeert de Wereldbank als een internationale organisatie die armoede bestrijdt door ontwikkelingshulp te bieden aan middeninkomens- en lage-inkomenslanden. Door leningen te verstrekken en advies en training aan te bieden in zowel de private als de publieke sector, wil de Wereldbank armoede uitroeien door mensen te helpen zichzelf te helpen. Onder de Wereldbankgroep (WBG) zijn er aanvullende instellingen die helpen bij haar doelstellingen om hulp te bieden.

Lidmaatschap van de Wereldbank

Er zijn 189 lidstaten die aandeelhouder zijn van de IBRD, de primaire tak van de WBG. Om lid te worden, moet een land echter eerst lid worden van de Internationaal Monetair Fonds (IMF). De omvang van de aandeelhouders van de Wereldbank hangt, net als die van de aandeelhouders van het IMF, af van de omvang van de economie van een land. De kosten van een abonnement op de Wereldbank zijn dus een factor van het quotum dat aan het IMF wordt betaald.

Toetreden tot het IMF komt met een verscheidenheid aan verantwoordelijkheden die het helpen bij het uitvoeren van zijn functies. Er is een verplicht abonnementsgeld, gebaseerd op een percentage van het quotum dat een land aan het IMF moet betalen. Daarnaast is een land verplicht een bepaald aantal Wereldbankaandelen te kopen. Van deze aandelen moet een deel contant worden betaald in Amerikaanse dollars, terwijl de rest kan worden betaald in de lokale valuta van een land, in Amerikaanse dollars of in goud. Het saldo van de aandelen van de Wereldbank wordt overgelaten als "opvraagbaar kapitaal", wat betekent dat de Wereldbank reserves het recht om de geldwaarde van deze aandelen op te vragen wanneer en indien nodig. Een land kan inschrijven op meer aandelen, die op het moment van lidmaatschap niet hoeven te worden betaald, maar worden overgelaten als 'opvraagbaar kapitaal'.

Het IMF gebruikt de quotaformule die in 2008 is overeengekomen en die vier factoren heeft: 50% BBP, 30% openheid, 15% variabiliteit, 5% reserves met een compressiefactor van 0,95 toegepast op de som. Om de paar jaar wordt de formule herzien.

De president van de Wereldbank is afkomstig van de grootste aandeelhouder, namelijk de Verenigde Staten, en de leden worden vertegenwoordigd door een raad van bestuur. Het hele jaar door worden echter bevoegdheden gedelegeerd aan een raad van 25 uitvoerende bestuurders (ED's). De zes grootste aandeelhouders – de VS, het VK, China, Frankrijk, Duitsland en Japan – hebben elk een individuele ED, en de extra 19 ED's vertegenwoordigen de rest van de lidstaten als groepen van kiesdistricten. Van deze 19 heeft Saoedi-Arabië er echter voor gekozen om een ​​kiesdistrict met één land te zijn, wat betekent dat ze één vertegenwoordiger hebben binnen de 19 ED's. Deze beslissing is gebaseerd op het feit dat het land een grote, invloedrijke economie heeft, die vereist dat hun belangen individueel worden geuit in plaats van binnen een groep te worden afgezwakt. De Wereldbank haalt haar financiering uit rijke landen, maar ook uit de uitgifte van obligaties op 's werelds kapitaalmarkten.

De delen die het geheel vormen

De IBRD biedt hulp aan middeninkomens en arme, maar kredietwaardige landen. Het werkt ook als een paraplu voor meer gespecialiseerde instanties onder de Wereldbank. De IBRD was de oorspronkelijke arm van de Wereldbank die verantwoordelijk was voor de wederopbouw van het naoorlogse Europa. Alvorens lid te worden van de filialen van de WBG (de International Development Association, de International Finance Corporation, de Multilateral Investment Guarantee Agency en het International Centre for Settlement of Investment Disputes), moet een land lid zijn van: de IBRD.

De International Development Association (IDA) verstrekt leningen aan de armste landen ter wereld. Deze leningen komen in de vorm van "kredieten" en zijn in wezen rentevrij. Ze bieden een aflossingsvrije periode van maximaal 10 jaar en hebben een looptijd van 30 tot 40 jaar.

De Internationale Financieringsmaatschappij (IFC) werkt aan het bevorderen van investeringen van de particuliere sector in ontwikkelingslanden door zowel buitenlandse als lokale investeerders. Het geeft advies aan investeerders en bedrijven, en het biedt genormaliseerde informatie over de financiële markt via zijn publicaties, die kan worden gebruikt om verschillende markten te vergelijken. De IFC treedt ook op als investeerder in kapitaalmarkten en zal regeringen helpen bij het privatiseren van inefficiënte overheidsbedrijven.

Het Multilateral Investment Guarantee Agency (MIGA) ondersteunt directe buitenlandse investeringen in een land door bij politieke onrust zekerheid te bieden tegen de investering. Deze garanties komen in de vorm van een verzekering voor politieke risico's, wat inhoudt dat MIGA een verzekering biedt tegen het politieke risico dat een investering in een ontwikkelingsland met zich mee kan brengen.

Tot slot faciliteert en werkt het International Centre for Settlement of Investment Disputes (ICSID) aan een regeling bij een geschil tussen een buitenlandse investeerder en een lokaal land.

Aanpassen aan de tijd

Zoals eerder vermeld, is de belangrijkste functie van de WBG het uitbannen van armoede en het verlenen van hulp aan de armen door het verstrekken van leningen, beleidsadvies en technische bijstand. Als zodanig leren de landen die hulp ontvangen nieuwe manieren om te functioneren. In de loop van de tijd is men zich echter gaan realiseren dat als natie soms ontwikkelt, heeft het meer hulp nodig om zich een weg door het ontwikkelingsproces te banen. Dit heeft ertoe geleid dat sommige landen zoveel schulden en schulden hebben opgebouwd dat betalingen onmogelijk worden nagekomen. Veel van de armste landen kunnen versnelde schuldverlichting krijgen via de regeling voor arme landen met een zware schuldenlast, die de schulden en de aflossing van schulden vermindert en tegelijkertijd de sociale uitgaven stimuleert.

Een ander onderwerp waar de Bank zich recentelijk op heeft gefocust, heeft zichzelf gepresenteerd als een bedreiging voor het levensonderhoud van een land: steunprogramma's voor hiv/aids. De WBG heeft zich ook gericht op het verminderen van de risico's van projecten door middel van betere beoordelings- en toezichtmechanismen en een multidimensionale benadering van de algehele ontwikkeling. (Dit omvat niet alleen leningen, maar ook steun voor juridische hervormingen, onderwijsprogramma's, milieuveiligheid, anticorruptiemaatregelen en andere vormen van sociale ontwikkeling.)

De Bank moedigt al haar klanten aan om beleid te implementeren dat duurzame groei, gezondheid, onderwijs, sociale ontwikkelingsprogramma's gericht op bestuur en mechanismen voor armoedebestrijding, het milieu, particuliere bedrijven en macro-economische hervorming.

Oppositie tegen de bank

Terwijl WBG streeft naar een wereld zonder armoede, zijn er groepen die hartstochtelijk gekant zijn tegen de internationale beschermheer. Deze tegenstanders zijn van mening dat de fundamentele structuur van de Bank de reeds bestaande onevenwichtigheid tussen arm en rijk in de wereld alleen maar verergert. Het systeem stelt de grootste aandeelhouders in staat de stemming te domineren, waardoor het WBG-beleid wordt bepaald door de rijken, maar wordt uitgevoerd door de armen.

Dit kan leiden tot beleid dat niet in het belang is van het ontvangende ontwikkelingsland bijstand, waarvan het politieke, sociale en economische beleid vaak zal moeten worden gevormd rond WBG resoluties. Bovendien, ook al biedt de Bank opleiding, bijstand, informatie en andere middelen die kunnen leiden tot duurzame ontwikkeling, ontwikkelingslanden moeten misschien nog steeds kiezen tussen het terugbetalen van hun leningen in plaats van te investeren in gezondheidszorg, onderwijs en andere sociale programma's.

Het komt neer op

Het is niet verwonderlijk dat er een meningsverschil is over de manier waarop hulp wordt verleend. Inderdaad, degenen die hulp bieden, zullen inspraak willen hebben in hoe de leningen worden gebruikt en welk soort economisch beleid wordt bevorderd in het ontwikkelingsproces van een land. Veel ontwikkelingslanden en arme landen zitten echter vast in een moeras van schulden en verarming, hoeveel hulp ze ook krijgen. Daarom moeten we misschien bedenken dat het hulpverleningsproces ook een ontwikkelingstoestand is, waarin zowel de gever als de ontvanger elkaar moeten helpen om een ​​wereld zonder armoede te bereiken.