Hoe de Amerikaanse dollar de reservevaluta van de wereld werd?

De eerste US dollar, zoals het nu bekend is, werd gedrukt in 1914 bij de oprichting van de Nationale Bank. Minder dan zes decennia later werd de dollar officieel de reservevaluta van de wereld. Het overwicht naar de troon begon echter niet lang nadat de inkt droog was bij die eerste druk in 1914.

De geboorte en opkomst van de Amerikaanse dollar begrijpen

De Federal Reserve Bank werd opgericht door de Federal Reserve Act van 1913, als reactie op de onbetrouwbaarheid en instabiliteit van een valutasysteem op basis van bankbiljetten die zijn uitgegeven door individuele banken. Op dat moment had de Amerikaanse economie de Britse economie ingehaald als 's werelds grootste economie. Groot-Brittannië was echter nog steeds het centrum van de wereldhandel, met de meeste transacties in Britse ponden. In die tijd koppelden de meeste ontwikkelde landen hun valuta ook aan goud om stabiliteit te creëren in de valutawisselingen.

Toen in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak, lieten veel landen de gouden standaard zodat ze hun militaire uitgaven konden betalen met papiergeld, wat hun valuta devalueerde. Drie jaar na de oorlog moest Groot-Brittannië, dat standvastig vasthield aan de goudstandaard om zijn positie als 's werelds toonaangevende valuta te behouden, voor het eerst geld lenen.

De Verenigde Staten werden de favoriete geldschieter van veel landen die bereid waren om in dollar luidende Amerikaanse obligaties te kopen. In 1919 werd Groot-Brittannië uiteindelijk gedwongen de goudstandaard op te geven, waardoor de bankrekeningen van internationale handelaren die in ponden handelden, werden gedecimeerd. Tegen die tijd had de dollar het pond vervangen als 's werelds grootste reserve.

Net als in de Eerste Wereldoorlog gingen de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog in ruim nadat de gevechten waren begonnen. Voordat het de oorlog inging, dienden de Verenigde Staten als de belangrijkste eigenaar van wapens, voorraden en andere goederen van de geallieerden. Tegen het einde van de oorlog bezaten de Verenigde Staten een groot deel van hun betaling in goud en bezaten de overgrote meerderheid van het goud in de wereld. Dit verhinderde een terugkeer naar de goudstandaard door alle landen die hun goudreserves hadden uitgeput.

In 1944 kwamen afgevaardigden van 44 geallieerde landen bijeen in Bretton Wood, New Hampshire, om een ​​systeem te bedenken om deviezen te beheren dat geen enkel land zou benadelen. Er werd besloten dat de valuta's van de wereld niet aan goud konden worden gekoppeld, maar wel aan de Amerikaanse dollar, die aan goud was gekoppeld.

De regeling, die bekend kwam te staan ​​als de Bretton Woods-overeenkomst, stelde vast dat de centrale banken vaste wisselkoersen zouden handhaven tussen hun valuta en de dollar. Op hun beurt zouden de Verenigde Staten op verzoek Amerikaanse dollars inwisselen voor goud. Landen hadden een zekere mate van controle over de valuta's in situaties waarin hun valutawaarden te zwak of te sterk werden ten opzichte van de dollar. Ze konden hun valuta kopen of verkopen om de geldhoeveelheid te reguleren.

Op zichzelf staan ​​als 's werelds reservevaluta

Als gevolg van de Bretton Woods-overeenkomst werd de Amerikaanse dollar officieel gekroond tot 's werelds reservemunt en werd ondersteund door 's werelds grootste goudreserves. In plaats van goudreserves hebben andere landen reserves van Amerikaanse dollars opgebouwd. Omdat ze een plek nodig hadden om hun dollars op te slaan, begonnen landen Amerikaanse staatsobligaties te kopen, die zij als een veilige geldopslag beschouwden.

De vraag naar schatkistpapier - in combinatie met de tekortuitgaven die nodig zijn om Vietnam te financieren Oorlog en binnenlandse programma's van de Grote Maatschappij - zorgden ervoor dat de Verenigde Staten de markt overspoelden met papier geld. Met toenemende bezorgdheid over de stabiliteit van de dollar begonnen de landen de dollarreserves om te zetten in goud.

De vraag naar goud was zo groot dat President Richard Nixon werd gedwongen in te grijpen en ontkoppel de dollar van goud, wat leidde tot de zwevende wisselkoersen die tegenwoordig bestaan. Hoewel er periodes zijn geweest van stagflatie, die wordt gedefinieerd als hoge inflatie en hoge werkloosheid, is de Amerikaanse dollar de reservevaluta van de wereld gebleven.

Heden

Vandaag de dag is meer dan 61% van alle buitenlandse bankreserves uitgedrukt in Amerikaanse dollars, volgens de Internationaal Monetair Fonds (IMF). Veel van de reserves zijn in contanten of in Amerikaanse obligaties, zoals Amerikaanse staatsobligaties. Ook is ongeveer 40% van de wereldschuld in dollars uitgedrukt.

De reservestatus is grotendeels gebaseerd op de omvang en kracht van de Amerikaanse economie en de dominantie van de Amerikaanse financiële markten. Ondanks grote tekortuitgaven, biljoenen dollars aan schulden en het ongebreidelde drukken van Amerikaanse dollars, blijven Amerikaanse schatkistpapieren de veiligste opslagplaats voor geld. Het vertrouwen dat de wereld heeft in het vermogen van de Verenigde Staten om hun schulden te betalen, heeft ervoor gezorgd dat de dollar de meest inwisselbare valuta is om de wereldhandel te vergemakkelijken.