Race naar de bodem Definitie

Wat is de race naar de bodem?

De race naar de bodem verwijst naar een competitieve situatie waarin een bedrijf, staat of natie probeert de markt te ondermijnen de prijzen van de concurrentie door kwaliteitsnormen of de veiligheid van de werknemers op te offeren (vaak in strijd met de regelgeving), of het verminderen van arbeid kosten. Ook tussen regio's kan een race to the bottom plaatsvinden. Een rechtsgebied kan bijvoorbeeld de regelgeving versoepelen of belastingen verlagen en het algemeen belang in gevaar brengen in een poging investeringen aan te trekken, zoals de bouw van een nieuwe fabriek of hoofdkantoor.

Hoewel er legitieme manieren zijn om te strijden om zakelijke en investeringsdollars, wordt de term race naar de bodem gebruikt om losgeslagen tit-for-tat concurrentie die ethische grenzen heeft overschreden en destructief kan zijn voor de betrokken partijen.

De race naar de bodem begrijpen

Justitie Louis Brandeis wordt over het algemeen gecrediteerd met het bedenken van de term "race to the bottom". In een vonnis uit 1933 voor de zaak Liggett v. Lee, verklaarde hij dat de concurrentie tussen staten om bedrijven te verleiden om in hun rechtsgebied op te nemen "een niet van" was ijver maar van laksheid", wat betekent dat staten regels en voorschriften versoepelden in plaats van ze te verfijnen om een ​​voorsprong te krijgen concurrenten.

De race naar de bodem is dus het resultaat van moordende concurrentie. Wanneer bedrijven deelnemen aan de race naar de bodem, wordt de impact ervan gevoeld buiten de directe deelnemers. Er kan blijvende schade worden toegebracht aan het milieu, de werknemers, de gemeenschap en de respectievelijke bedrijven aandeelhouders. Bovendien kunnen consumentenverwachtingen van steeds lagere prijzen betekenen dat de uiteindelijke overwinnaar vindt: winstmarges permanent geperst. Als consumenten tijdens de race naar de bodem worden geconfronteerd met goederen of diensten van slechte kwaliteit als gevolg van kostenbesparingen, kan de markt voor die goederen of diensten opdrogen.

De race naar de bodem en arbeid

De uitdrukking race to the bottom wordt vaak toegepast in de context van arbeid en personeel. Veel bedrijven doen er alles aan om de lonen laag te houden om de winstmarges te beschermen en toch een concurrerend product aan te bieden. Zo wordt de retailsector vaak verweten een race to the bottom aan te gaan en loonsverlagingen en uitkeringen als gemakkelijke doelen te gebruiken. De sector als geheel verzet zich tegen veranderingen in het arbeidsrecht die de uitkeringen of lonen zouden verhogen, wat op zijn beurt de kosten zou verhogen.

Als reactie op de stijgende lonen en de vraag naar uitkeringen hebben veel retailbedrijven de productie van goederen overzee naar regio's met lagere lonen en secundaire arbeidsvoorwaarden of hebben hun leveranciers aangemoedigd om dit te doen met behulp van hun koopkracht. De banen die op de binnenlandse markt blijven - de functies in de winkel - kosten misschien meer als de wetten veranderen, maar het grootste deel van de arbeid die bij productie en productie betrokken is, kan worden verplaatst naar regio's met lagere arbeidskosten.

De race naar de bodem in belastingen en regelgeving

Om meer bedrijfsinvesteringsdollars aan te trekken, gaan staten en nationale jurisdicties vaak in een race naar de bodem door hun belasting- en regelgevingsregimes te wijzigen. de ongelijkheid in vennootschapsbelasting over de hele wereld hebben bedrijven hun hoofdkantoor verplaatst of hun activiteiten verplaatst om een ​​gunstige effectief belastingtarief. Er zijn kosten verbonden aan verloren belastingdollars omdat vennootschapsbelastingen bijdragen aan de infrastructuur en sociale systemen van een land. Belastingen ondersteunen ook milieuregelgeving. Wanneer een bedrijf het milieu bederft tijdens de productie, betaalt het publiek op de lange termijn, ongeacht de korte termijn boost die de bedrijfsactiviteit genereert.

In een economisch rationele wereld waar alle externaliteiten bekend en overwogen zijn, is een echte race naar de bodem niet zo'n probleem. In de echte wereld, waar politiek en geld elkaar kruisen, vinden races naar de bodem plaats en deze worden vaak gevolgd door de creatie van een nieuwe wet of regelgeving om herhaling te voorkomen. Natuurlijk heeft overregulering ook risico's en nadelen voor een economie, omdat het potentiële investeerders ervan weerhoudt een markt te betreden vanwege de hoge kosten en administratieve rompslomp die met de inspanning gepaard gaan.

Voorbeeld van een race naar de bodem

Hoewel globalisering een vruchtbare markt heeft gecreëerd voor de uitwisseling van ideeën en handel tussen landen, heeft het ook geleid tot hevige concurrentie tussen landen om handel en investeringen aan te trekken. Grote multinationale ondernemingen zijn een bijzonder geliefd doelwit en de concurrentie is hevig tussen lage-inkomenslanden die hongerig zijn naar buitenlandse directe investeringen (FDI).

Volgens recent onderzoek, hanteren lage-inkomenslanden vaak lakse arbeidsnormen, of ze nu betrekking hebben op lonen of veiligheidsvoorwaarden, om fabrikanten naar hun rechtsgebieden te lokken. De ramp met Rana Plaza in Bangladesh in 2013 was een voorbeeld van de gevaren van deze aanpak. Dankzij de lage lonen en de lage kosten om een ​​winkel te openen, was Bangladesh het op één na grootste productiecentrum voor kleding ter wereld geworden. Het Rana Plaza-gebouw in Dhaka was een kledingfabriek die verschillende bouwvoorschriften van lokale wetten overtrad. Maar handhaving van die codes was laks, wat resulteerde in een ineenstorting waarbij 1.000 arbeiders omkwamen.