რა არის ვალუტის ინტერნაციონალიზაცია?

რა არის ვალუტის ინტერნაციონალიზაცია?

ვალუტის ინტერნაციონალიზაცია არის ვალუტის ფართოდ გამოყენება მისი თავდაპირველი ქვეყნის საზღვრებს გარეთ. ვალუტის ვალუტის ინტერნაციონალიზაციის დონე განისაზღვრება იმ მოთხოვნით, რაც სხვა ქვეყნების მომხმარებლებს აქვთ ამ ვალუტაზე. ეს მოთხოვნა შეიძლება გამოწვეული იყოს ვალუტის გამოყენებით საერთაშორისო ვაჭრობის მოსაგვარებლად სარეზერვო ვალუტა ან ა უსაფრთხო თავშესაფარი ვალუტა, ან ზოგადი გამოყენება, როგორც არაპირდაპირი გაცვლის საშუალება სხვა ქვეყნების შიდა ეკონომიკებში ვალუტის შემცვლელი.

ვალუტის ინტერნაციონალიზაციის გაგება

ვალუტის ინტერნაციონალიზაციის მნიშვნელოვანი ასპექტი არის ის, რომ შესაბამისი ვალუტა არ გამოიყენება მხოლოდ გამცემი ქვეყნის რეზიდენტების მიერ განხორციელებულ გარიგებებში, არამედ არარეზიდენტთა შორის გარიგებებში; ანუ არარეზიდენტები იყენებენ მას საკუთარი ეროვნული ვალუტის ნაცვლად საქონლის, მომსახურების ან ფინანსური აქტივების გარიგების დროს.

ვალუტის გამოყენების მოთხოვნა გამცემი ქვეყნის საზღვრებს გარეთ შეიძლება წარმოიშვას რამდენიმე გზით. უცხოურმა მთავრობებმა და ცენტრალურმა ბანკებმა შეიძლება გამოიყენონ ვალუტა, როგორც სარეზერვო ვალუტა პირამიდის სახით საკუთარი ვალუტების თავზე. უცხოელებს შეიძლება დასჭირდეთ ვალუტის გამოყენება პარტნიორებთან საერთაშორისო ვაჭრობის მოსაგვარებლად, რომელთაც სურთ მასში გადახდა. დაბოლოს, უცხოელებს შეიძლება მოინდომონ გამოიყენონ ვალუტა ადგილობრივ ვალუტებთან ერთად ან მის ნაცვლად, შეიძინონ და გაყიდონ საქონელი საკუთარ შიდა ეკონომიკაში.

ამ გამოყენებიდან, ბანკის სარეზერვო ვალუტად გამოყენება ყველაზე ადვილია სავალუტო ინტერნაციონალიზაციის ინდიკატორის გაზომვა და თვალყურის დევნება. ყველაზე დომინანტური სარეზერვო ვალუტა არის აშშ დოლარი ევრო (ევრო) და იაპონური იენი შორეულ მეორე და მესამედ. საერთაშორისო სავალუტო ფონდის მონაცემებით, რომელიც თვალყურს ადევნებს სავალუტო რეზერვებს მთელს მსოფლიოში, 2021 წლის პირველი კვარტლის მონაცემებით, 59% მთლიანი სავალუტო რეზერვები არის აშშ დოლარი, 20.5% ევროში, 5.89% იაპონურ იენში და 4.70% ფუნტ სტერლინგში.

ვალუტის ინტერნაციონალიზაციის მოთხოვნები

ის საერთაშორისო ანგარიშსწორების ბანკი (BIS) ხაზს უსვამს რამდენიმე მნიშვნელოვან მახასიათებელს, რომლებიც უნდა არსებობდეს ინტერნაციონალიზაციისათვის.

ყველაზე კრიტიკული ის არის, რომ გამცემი ქვეყნის მთავრობას არ აქვს შეზღუდვები რომელიმე ერთეულის მიერ ამ ვალუტის ყიდვა -გაყიდვაზე. მეორეც, ექსპორტიორებს, დაინტერესებული ქვეყნიდან თუ სხვა ქვეყნებიდან, უნდა შეეძლოთ თავიანთი ექსპორტის ინვოისირება ამ ვალუტაში. მესამე, რიგ ერთეულებს, მათ შორის კერძო და ოფიციალურ კომპანიებს და ბანკებს, ასევე ფიზიკურ პირებს, უნდა შეეძლოთ ფლობდნენ იმ თანხებს, რაც მათ სურთ. თუ საკმარისი ფლობს უცხოური ცენტრალური ბანკები, მაშინ ვალუტა გახდება სარეზერვო ვალუტა. დაბოლოს, როგორც ადგილობრივმა, ისე უცხოურმა ფირმებმა და ინსტიტუტებმა უნდა შეძლონ გამოშვებული ინსტრუმენტების გამოცემა იმ ქვეყნის ვალუტაში, მიუხედავად გამოშვების ადგილისა.

მაგალითად, ა ევრო ობლიგაცია შეიძლება გაიყიდოს განვითარებადი ბაზრის მიერ ევროპელ ინვესტორებზე, მაგრამ იყოს აშშ დოლარში; ან ამერიკულმა კომპანიამ შეიძლება გამოსცეს დოლარის ობლიგაცია აზიაში.

ვალუტის ინტერნაციონალიზაციის უპირატესობები

ქვეყანას აქვს რამოდენიმე სარგებელი, რომლის ვალუტაც ინტერნაციონალიზებულია. ეკონომიკურად, ეს აფართოებს ბაზრის სფეროს, სადაც მათ შეუძლიათ მონაწილეობა მიიღონ ვალუტების გაცვლისა და შესაბამისი გარიგების ხარჯების გარეშე. ის უფრო მეტ დარწმუნებას აძლევს რეზიდენტებს, რომლებსაც შეუძლიათ უცხოური ტრანზაქციების დასახელება მშობლიურ ვალუტაში. მათ ასევე შეუძლიათ სესხის აღება უცხოურ ბაზრებზე გაცვლითი კურსის რისკის გარეშე, რაც პოტენციურად მათ საშუალებას მისცემს იპოვონ იაფი დაფინანსება.

ზოგადად, ვალუტაზე მოთხოვნილებამ უნდა შეამციროს საპროცენტო განაკვეთები და ამით შეამციროს კაპიტალის შიდა ღირებულება. მიუხედავად იმისა, რომ ინტერნაციონალიზაციის პოტენციურმა ხარჯმა შეიძლება მოახდინოს დესტაბილიზაციის ეფექტი, თუკი უცხოელთა ნდობა დაკარგავს გაყიდვებს ვალუტაში დენომინირებული აქტივები, უმრავლეს ძირითად ვალუტას აქვს დიდი შიდა ვალის ბაზარი, რომელიც შეიძლება ამორტიზატორის როლს ასრულებდეს სცენარი.