Wat u moet weten over Tontines

Wat is een tontine?

Tontine is de naam van een vroeg systeem voor het aantrekken van kapitaal waarin individuen storten in een gemeenschappelijke geldpool; zij ontvangen dividenden op basis van hun aandeel in geeft terug van investeringen die met het gepoolde geld zijn gedaan. Toen leden van de groep stierven, werden ze niet vervangen door nieuwe investeerders, dus werd de opbrengst verdeeld over steeds minder leden. De overlevende investeerders profiteerden letterlijk van de dood van mensen die ze kenden - een kenmerk dat velen als macaber beschouwden. Zelfs in hun hoogtijdagen werden tontines als enigszins ongekleurd beschouwd.

Een Tontine begrijpen

Hoewel ze tegenwoordig vreemd lijken, hebben tontines een legendarische stamboom die minstens een half millennium teruggaat. De naam komt van een 17e-eeuwse Italiaanse financier, Lorenzo de Tonti. Het is niet duidelijk of hij de tontine daadwerkelijk heeft uitgevonden, maar Tonti deed in de 17e eeuw een beroemde tontine-regeling aan de Franse regering als een manier voor koning Lodewijk XIV om geld in te zamelen.

Om deze reden suggereren historici dat het idee van Tonti is ontstaan ​​​​met de financiële folkways van zijn geboorteland Italië. Het idee sloeg aanvankelijk niet aan en Tonti belandde uiteindelijk in de Bastille.

Enkele decennia later, in de late middeleeuwen, werden tontines wijdverbreid in Europa als financieringsinstrument van de koninklijke hoven. Omdat belastingheffing vaak uitgesloten was, leenden Europese vorsten, voornamelijk via tontines, om hun moorddadige oorlogen te financieren.

Op het hoogtepunt van hun populariteit in de jaren 1900 vertegenwoordigden tontines bijna tweederde van de verzekeringsmarkt in de Verenigde Staten en waren ze goed voor meer dan 7,5% van de rijkdom van het land. In 1905 waren er naar schatting negen miljoen actieve tontinepolissen in de VS, in een land met slechts 18 miljoen huishoudens.

Ondanks hun populariteit hadden tontines een slechte reputatie gekregen in de VS vanwege verschillende goed gepubliceerde verzekeringsschandalen; dus voor sommigen blijven ze synoniem met hebzucht en corruptie. In Europa zijn tontines gereguleerd onder de Richtlijn 2002/83/EC van de Europees parlement, en tontines zijn nog steeds gebruikelijk in Frankrijk.

Tontine-proces

Als belegger in een tontine betaalde u vooraf een forfaitair bedrag - vergelijkbaar met het concept van de hoofdsom, behalve dat het nooit werd terugbetaald - en u ontving jaarlijkse "dividend" -betalingen tot uw overlijden. Toen een investeerder stierf, werden zijn aandelen verdeeld onder de overlevende leden van de tontine.

Op deze manier zijn de kenmerken van een tontine vergelijkbaar met die van een groep lijfrente en een loterij. In een tontine, hoe langer je leeft - en hoe minder mede-investeerders in leven blijven - hoe groter je jaarlijkse betaling. De laatste in leven zijnde belegger zou het volledige dividend innen. Toen alle investeerders stierven, eindigde de tontine en nam de overheid meestal het resterende kapitaal op.

Tontines in de Verenigde Staten

In het 19e-eeuwse Amerika waren tontines een populair middel om te verhogen levensverzekering verkoop. In feite schrijven historici over het algemeen tontines toe met het eigenhandig verzekeren van de opmars van de verzekeringssector in Amerika. De populaire cultuur versterkte zowel de modieuze als de donkere kant van tontines - zoals Agatha Christie, Robert Louis Stevenson en P.G. Wodehouse schreef allemaal verhalen over tontine-deelnemers die samenzweerden om elkaar te vermoorden om de grote te claimen afbetalen.

Aan het begin van de Amerikaanse Republiek, de Amerikaanse minister van Financiën, Alexander Hamilton voorgesteld om tontines te gebruiken als een manier om de staatsschuld te verminderen.Hamilton's tontine had een ongebruikelijke uitbetalingsstructuur die de betalingen van investeerders aan de uiteindelijke begunstigden bevroor toen de overlevingspool werd teruggebracht tot 20% van de oorspronkelijke groep. Deze begunstigden zouden nog steeds een dividend ontvangen, maar het zou niet meer stijgen naarmate hun medebegunstigden stierven. Het tontine-voorstel van Hamilton werd echter door het Congres genegeerd.

Zo snel als hun populariteit in Amerika toenam, was de ondergang van tontine even snel. Kort na 1900 veegden verschillende spectaculaire verduisteringsschandalen in de verzekeringssector de tontine bijna van het Amerikaanse bewustzijn.

Een tweede blik op Tontines?

Tegenwoordig is een groeiend aantal financiële adviseurs, academici en Fintech bedrijven denken dat het misschien tijd is om deze financiële regelingen nog eens onder de loep te nemen. Een van die academici is Moshe Milevsky, een universitair hoofddocent financiën aan de Schulich School of Business van de York University in Toronto, die graag zou zien dat tontines een comeback maken. Milevsky denkt dat tontines aantrekkelijk zijn omdat ze zorgen voor het regelmatige inkomen van een lijfrente— nog meer inkomen voor levende leden — en vanwege de structuur van tontines en relatief lage kosten, leveren ze hogere opbrengsten op dan annuïteiten.

Tontines kunnen ook een oplossing bieden voor het langlevenrisico - het gevaar dat u uw geld overleeft. Bovendien zeggen voorstanders dat met automatisering en ontwikkelingen als blockchain technologie, konden de tontines van vandaag bogen op iets dat in eerdere versies ontbrak: transparantie en daarmee minder kans op fraude. De markt voor tontines is even groot als voor levensverzekeringen, vooral met babyboomers die op zoek zijn naar een alternatief voor hun verdwenen pensioenen.

Dus in plaats van iets dat verborgen thuishoort in de pagina's van een moordmysterie, zou een moderne versie van de tontine een levensvatbare manier kunnen zijn voor mensen om hun laatste jaren te financieren. Tontines zou zelfs een veiligere en meer betaalbare manier kunnen zijn voor Amerikaanse bedrijven om het pensioen nieuw leven in te blazen. Interessant is dat sommigen geloven dat de val van de Amerikaanse tontine in het begin van de 20e eeuw veel te maken had met de opkomst van het bedrijfspensioen. Zoals Milevsky vertelde De Washington Post in 2015 "Deze [tontines] is misschien wel de iPhone van pensioenproducten."

Tegenwoordig zijn de meeste mensen niet afhankelijk van pensioenen om hun pensioen te financieren, noch investeren ze overvloedig in traditionele pensioenrekeningen, zoals lijfrentes, om het pensioeninkomen aan te vullen. Vaak zijn gepensioneerden afhankelijk van hun onvoldoende spaargeld en nominale socialezekerheidsuitkeringen. Door deze factoren vragen velen zich af welke alternatieven er zijn om te helpen.

De populariteit van lijfrentes is in de loop der jaren afgenomen, omdat mensen vrezen dat ze voor hun overlijden geen rendement op hun investering zullen realiseren. Tontines verleggen de focus van de eigen morbiditeit naar de morbiditeit van de groepsleden - een gemakkelijker scenario om te verteren. Bovendien hebben tontine's minder kosten, wat resulteert in hogere uitbetalingen aan deelnemers. Hoewel betalingen niet vastliggen zoals annuïteiten, zullen ze niet afnemen.

Lagere kosten en het potentieel voor hogere betalingen tijdens de pensionering zijn aantrekkelijke kenmerken die ertoe leiden dat er opnieuw wordt nagedacht over de vraag of tontines nieuw leven moeten worden ingeblazen. Tenminste, sommige voorstanders beweren dat mensen de mogelijkheid moeten hebben om eraan deel te nemen.

Voorbeelden uit de praktijk

Tontines namen vaak de vorm aan van abonnementen, waarvan de opbrengst werd gebruikt voor de financiering van particuliere of openbare werken, waarbij soms de tontine op hun naam stond.

De eerste vrijmetselaarszaal, Londen, 1775

In 1775 gebruikten Engelse vrijmetselaars een tontine om de eerste vrijmetselaarshal (de vrijmetselaarstontine) in Great Queen Street, Londen te financieren. Tegenwoordig huisvest dit gebouw - de Verenigde Grootloge van Engeland (UGLE) genoemd - meer dan 200.000 leden van de vrijmetselaars en is het een plaats waar iedereen als gelijken samen kan komen. Het publiek is welkom en de UGL biedt historische lezingen, rondleidingen en andere programma's. De UGLE biedt deze ruimte ook te huur aan; en het is een favoriete plek voor filmopnamen, conferenties en handels- en modeshows.

Investeerders in deze tontine kwamen voornamelijk uit de vastgoed-, commerciële en professionele klassen; ze waren grotendeels mannelijk, maar met een aanzienlijk aantal weduwen en vrijsters. Bij zijn oprichting in 1775 bracht deze tontine £ 5.000 ($ 6.344) op tegen een nominaal rente van 5% per jaar, voor een jaarlijks dividend van £ 250 ($ 317).

De tontine van de vrijmetselaars was een goed georganiseerd bedrijf en publiceerde een gedrukt prospectus met de voorwaarden van de tontine. Het hield ook een register bij met de geschreven geschiedenis van de groep en een lijst van de 100 oorspronkelijke abonnees, samen met gedetailleerde demografische gegevens. De Tontine van de vrijmetselaars is ongebruikelijk omdat deze archieven de duur van 87 jaar (1775-1862) hebben overleefd.

The Tontine Hotel in Ironbridge, Shropshire, Verenigd Koninkrijk, 1780

De architect van Shrewsbury, John Hiram Haycock, bouwde het Tontine Hotel (The Tontine) in Ironbridge in 1780 met behulp van een tontine om de bouw te financieren. Het hotel ligt dicht bij de beroemde ijzeren brug die de rivier de Severn overspant en waaraan de stad zijn naam dankt.

De ijzeren brug, geopend in 1781, was de eerste grote brug ter wereld die werd gemaakt van het toen nieuwe materiaal gietijzer. Een wonder van het industriële tijdperk, in 1934 werd de ijzeren brug aangewezen als een gepland oud monument en gesloten voor autoverkeer; en in 1986 werd de brug uitgeroepen tot werelderfgoed.

Het enige oorspronkelijke doel van het Tontine Hotel was om de vele toeristen te huisvesten die de IJzeren Brug kwamen bekijken. De Tontine werd ook veelvuldig gebruikt als ontmoetingsplaats voor lokale industriëlen en zakenlieden.

Vandaag de dag is het Tontine Hotel nog steeds een onmisbare ontmoetingsplaats voor reizigers, toeristen en zakenmensen. Naast een bar en een restaurant biedt The Tontine bed & breakfast-accommodatie van hoge kwaliteit in Shropshire, op ongeveer 30 minuten rijden van zowel Shrewsbury als Wolverhampton. Het centrum van Ironbridge ligt op minder dan vijf minuten lopen van het hotel. De Tontine lijkt geen griezelige associaties te hebben geërfd met de tontine-operaties van weleer, aangezien het een favoriete plek is voor zowel stellen als gezinnen.

The Tontine Coffee House, New York City, 1793

De New York Stock Exchange heeft wortels die teruggaan tot een lentedag in 1792 toen een groep van 24 mannen elkaar ontmoette buiten 68 Wall Street (bij Water Street) in de schaduw van een enorme plataan, of 'knopenboom'. Ze legden de regels vast waarmee ze zouden handelen en noemden het de Buttonwood Akkoord.

Later dat jaar verhuisden de financiers hun handelsactiviteiten naar een kamer op de tweede verdieping van een gebouw dat het Tontine Coffee House werd. Begin 1793 financierde een tontine natuurlijk de bouw van het Tontine Coffee House door 203 aandelen te verkopen voor $ 200 per stuk. In 1817 was de groei van de investeringen van deze tontine in feite veranderd in de Groot bord, en het verhuisde naar een grotere ruimte.

Het Tontine Coffee House was een van de drukste knooppunten van New York City voor het kopen en verkopen van aandelen, het sluiten van zakelijke deals en het houden van verhitte politieke debatten en andere fora. Naast het dienen als een huis voor de Handelaren wisselen, was het Tontine Coffee House een sociale ontmoetingsplek en een monumentaal gebouw, dat vaak verscheen in de memoires van illustere financiers en in krantenberichten als de plaats van belangrijke openbare bijeenkomsten.

Het oorspronkelijke gebouw, gefinancierd door de tontine, overleefde de Grote Brand van 1835, maar werd in het midden van de jaren 1850 afgebroken en vervangen. De dood van een lid die aanleiding gaf tot de ontbinding van het Tontine Coffee House vond plaats in november 1870, maar boekhoudkundige geschillen vertraagden de procedure en het onroerend goed werd uiteindelijk verkocht op een gerechtelijke veiling in januari 1881. De verkoop bracht de stad slechts $ 138.550, wat veel minder was dan verwacht.