Vallende reus: een case study van AIG

Waarom kon AIG als een vallende reus worden beschouwd?

Het zal u misschien verbazen te horen dat de American International Group Inc., beter bekend als AIG (NYSE: AIG), is nog steeds springlevend en wordt niet langer beschouwd als een bedreiging voor de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten.

Bijna tien jaar nadat het een reddingspakket van de overheid had gekregen ter waarde van ongeveer $ 150 miljard, stemde de Amerikaanse Financial Stability Oversight Council (FSOC) om AIG van zijn lijst met instellingen te verwijderen die systeemrisico's zijn, of in algemene termen "too big to fail" zijn. In 2013 heeft het bedrijf de laatste tranche van zijn schuld aan belastingbetalers terugbetaald en heeft de Amerikaanse overheid afstand gedaan van zijn belang in AIG.

In de kwartaalresultaten die in augustus 2019 werden aangekondigd, boekte AIG een omzetstijging van bijna 18%, en de ommekeer van het bedrijf werd geacht goed op weg te zijn. Maar het was gedwongen zichzelf in tweeën te snijden, inclusief de verkoop van een waardevolle Aziatische eenheid, om zijn enorme schuld aan de Amerikaanse belastingbetalers terug te betalen.

Begrijpen hoe AIG is gevallen

Hoogvliegende AIG

Decennialang was AIG een wereldwijde krachtpatser op het gebied van de verkoop van verzekeringen. Maar in september 2008 stond het bedrijf op de rand van de afgrond.

Het epicentrum van de crisis bevond zich in een kantoor in Londen, waar een afdeling van het bedrijf genaamd AIG Financial Products (AIGFP) bijna de ondergang van een pijler van het Amerikaanse kapitalisme veroorzaakte.

De AIGFP-divisie verkocht verzekeringen tegen beleggingsverliezen. Een typische polis kan een belegger verzekeren tegen rentewijzigingen of een andere gebeurtenis die een ongunstige invloed zou hebben op de belegging.

Maar eind jaren negentig ontdekte de AIGFP een nieuwe manier om geld te verdienen.

Hoe de huizenbubbel uiteenspatte AIG

Een nieuw financieel product dat bekend staat als a door zekerheden gedekte schuldverplichting (CDO) werd de lieveling van investeringsbanken en andere grote instellingen. CDO's bundelen verschillende soorten schulden, van zeer veilig tot zeer riskant, in één bundel voor verkoop aan beleggers. De verschillende soorten schulden worden tranches genoemd.

Veel grote instellingen houden door hypotheken gedekte effecten CDO's gemaakt. Deze omvatten tranches gevuld met subprime-leningen. Dat wil zeggen, het waren hypotheken die tijdens de huizenbubbel werden verstrekt aan mensen die niet gekwalificeerd waren om ze terug te betalen.

De AIGFP besloot in te spelen op de trend. Het zou CDO's tegen wanbetaling verzekeren via een financieel product dat bekend staat als a kredietverzuimswap. De kans om op deze verzekering te moeten uitbetalen leek zeer onwaarschijnlijk.

Het CDO-verzekeringsplan was een tijdje een groot succes. In ongeveer vijf jaar tijd stegen de inkomsten van de divisie van $ 737 miljoen tot meer dan $ 3 miljard, ongeveer 17,5% van het totaal van het bedrijf.

Een groot deel van de verzekerde CDO's kwam in de vorm van gebundelde hypotheken, waarbij de laagst gewaardeerde tranches subprime-leningen waren. AIG was van mening dat wanbetalingen op deze leningen onbeduidend zouden zijn.

Een voortschrijdende ramp

En toen stegen de executies op woningkredieten tot een hoog niveau. AIG moest betalen voor wat het beloofd had te dekken. De AIGFP-divisie leed uiteindelijk ongeveer $ 25 miljard aan verliezen. Boekhoudkundige problemen binnen de divisie verergerden de verliezen. Dit verlaagde op zijn beurt de kredietwaardigheid van AIG, waardoor het bedrijf gedwongen werd onderpand te verstrekken voor zijn obligatiehouders. Dat maakte de financiële situatie van het bedrijf nog erger.

Het was duidelijk dat AIG insolvabel dreigde te worden. Om dat te voorkomen, greep de federale regering in. Maar waarom werd AIG gered door de overheid, terwijl andere bedrijven niet werden getroffen door de kredietcrisis?

Te groot om te falen

Simpel gezegd, AIG werd als too big to fail beschouwd. Een groot aantal beleggingsfondsen, pensioenfondsen en hedgefondsen investeerde in AIG of was erdoor verzekerd, of beide.

Met name investeringsbanken die CDO's aanhielden die door AIG waren verzekerd, liepen het risico miljarden te verliezen. Mediaberichten gaven bijvoorbeeld aan dat Goldman Sachs Group, Inc. (NYSE: GS) had $ 20 miljard verbonden aan verschillende aspecten van AIG's activiteiten, hoewel het bedrijf dat cijfer ontkende.

Geldmarktfondsen, die over het algemeen als veilige beleggingen voor de individuele belegger worden beschouwd, liepen ook risico omdat velen in AIG-obligaties hadden belegd. Als AIG ten onder zou gaan, zou het schokgolven door de toch al wankele geldmarkten sturen, aangezien miljoenen geld verloren aan investeringen die veilig moesten zijn.

Wie liep geen risico?

Klanten van de traditionele activiteiten van AIG liepen echter niet veel risico. Terwijl de afdeling financiële producten van het bedrijf op het punt stond in te storten, was de veel kleinere retailverzekeringstak nog volop in bedrijf. In elk geval heeft elke staat een regelgevende instantie die toezicht houdt op verzekeringsactiviteiten, en de deelstaatregeringen hebben een garantieclausule die polishouders vergoedt in geval van insolventie.

Terwijl polishouders niet in gevaar waren, waren anderen dat wel. En die investeerders, die varieerden van individuen die hun geld hadden weggestopt op een veilige geldmarkt? fonds tot gigantische hedgefondsen en pensioenfondsen met miljarden op het spel, dringend iemand nodig om ingrijpen.

De overheid stapt in

Terwijl AIG aan een zijden draadje bleef hangen, vonden onderhandelingen plaats tussen bedrijfsleiders en federale functionarissen. Toen eenmaal was vastgesteld dat het bedrijf te belangrijk was voor de wereldeconomie om in te storten, werd een deal gesloten om het bedrijf te redden.

De Federal Reserve heeft een lening verstrekt aan AIG in ruil voor 79,9% van het eigen vermogen van het bedrijf. Het totale bedrag was oorspronkelijk genoteerd op $ 85 miljard en zou met rente worden terugbetaald.

Later werden de voorwaarden van de deal herwerkt en groeide de schuld. De Federal Reserve en het ministerie van Financiën stopten nog meer geld in AIG, waardoor het totaal op 150 miljard dollar kwam.

De nasleep

De reddingsoperatie van AIG kwam niet zonder controverse.

Sommigen vroegen zich af of het gepast was voor de overheid om belastinggeld te gebruiken om een ​​worstelende verzekeringsmaatschappij te kopen. Vooral het gebruik van publieke middelen om bonussen uit te betalen aan AIG-functionarissen veroorzaakte verontwaardiging.

Anderen merkten echter op dat de reddingsoperatie uiteindelijk de belastingbetalers ten goede kwam vanwege de rente die op de leningen werd betaald. In feite heeft de regering een gerapporteerde $ 22,7 miljard aan rente op de deal verdiend.