Wat is de Porter-diamant?

Wat is de Porter-diamant?

De Porter Diamond, ook wel de Porter Diamond Theory of National Advantage genoemd, is een model dat is ontworpen om de concurrentie voordeel die naties of groepen bezitten vanwege bepaalde factoren die voor hen beschikbaar zijn, en om uit te leggen hoe regeringen kunnen fungeren als katalysatoren om de positie van een land in een wereldwijd concurrerende economie te verbeteren omgeving. Het model is gemaakt door Michael Porter, een erkende autoriteit op het gebied van bedrijfsstrategie en economische concurrentie, en oprichter van het Institute for Strategy and Competitiveness aan de Harvard Business School. Het is een proactieve economische theorie, in plaats van een die eenvoudigweg de concurrentievoordelen van een land of regio kwantificeert. De Porter Diamond wordt ook wel "Porter's Diamond" of het "Diamond Model" genoemd.

De Porter-diamant begrijpen

De Porter Diamond suggereert dat landen nieuwe factorvoordelen voor zichzelf kunnen creëren, zoals een sterke technologie-industrie, geschoolde arbeidskrachten en overheidssteun aan de economie van een land. De meeste traditionele theorieën over mondiale economie verschillen door elementen of factoren te noemen die een land of regio inherent bezit, zoals land, locatie, natuurlijke bronnen, arbeid en bevolkingsomvang als de belangrijkste determinanten van het economische concurrentievoordeel van een land. Een andere toepassing van de Porter Diamond is in bedrijfsstrategie, om te gebruiken als een raamwerk om de relatieve voordelen van investeren en opereren in verschillende nationale markten te analyseren.

Hoe de Porter Diamond werkt

De Porter Diamond wordt visueel weergegeven door een diagram dat lijkt op de vier punten van een diamant. De vier punten vertegenwoordigen vier onderling samenhangende determinanten die volgens Porter de beslissende factoren zijn voor nationaal comparatief economisch voordeel. Deze vier factoren zijn bedrijfsstrategie, structuur en rivaliteit; aanverwante ondersteunende industrieën; vraagvoorwaarden; en factorvoorwaarden. Deze kunnen in sommige opzichten ook worden gezien als analoog aan de gelijknamige krachten van Het vijfkrachtenmodel van Porter van bedrijfsstrategie.

Bedrijfsstrategie, structuur en rivaliteit verwijzen naar het fundamentele feit dat concurrentie ertoe leidt dat bedrijven manieren vinden om de productie te verhogen en tot de ontwikkeling van technologische innovaties. De concentratie van marktmacht, mate van concurrentie en het vermogen van rivaliserende bedrijven om de markt van een land te betreden, zijn hier van invloed. Dit punt houdt verband met de krachten van concurrenten en barrières voor nieuwkomers op de markt in het Five Forces-model.

Gerelateerde ondersteunende industrieën verwijzen naar upstream- en downstream-industrieën die innovatie mogelijk maken door ideeën uit te wisselen. Deze kunnen innovatie stimuleren, afhankelijk van de mate van transparantie en kennisoverdracht. Gerelateerde ondersteunende industrieën in het Diamond-model komen overeen met de leveranciers en klanten die bedreigingen of kansen kunnen vertegenwoordigen in het Five Forces-model.

Vraagcondities verwijzen naar de omvang en aard van het klantenbestand voor producten, wat ook innovatie en productverbetering stimuleert. Grotere, dynamischere consumentenmarkten zullen de behoefte aan differentiatie en innovatie vragen en stimuleren, evenals eenvoudigweg een grotere marktschaal voor bedrijven.

Het belang van factorvoorwaarden

De laatste determinant, en de belangrijkste volgens de theorie van Porter, is die van de factorcondities. Factorvoorwaarden zijn die elementen waarvan Porter gelooft dat die van een land zijn economie voor zichzelf kan creëren, zoals een grote pool van geschoolde arbeidskrachten, technologische innovatie, infrastructuur, en kapitaal.

Japan heeft bijvoorbeeld een concurrerende wereldwijde economische aanwezigheid ontwikkeld die verder gaat dan de inherente hulpbronnen van het land, in deels door een zeer groot aantal ingenieurs voort te brengen die hebben bijgedragen aan technologische innovatie door Japanners industrieën.

Porter stelt dat de elementen van factorvoorwaarden belangrijker zijn bij het bepalen van het concurrentievoordeel van een land dan natuurlijk overgeërfde factoren zoals land en natuurlijke hulpbronnen. Hij suggereert verder dat een primaire rol van de overheid bij het aandrijven van de economie van een land is het aanmoedigen en daag bedrijven in het land uit om zich te concentreren op het creëren en ontwikkelen van de elementen van factor conditie. Een manier waarop de overheid dat doel kan bereiken, is de concurrentie tussen binnenlandse bedrijven te stimuleren door antitrustwetten vast te stellen en te handhaven.