Noodbankwet van 1933 Definitie

Wat was de Emergency Banking Act van 1933?

De Emergency Banking Act van 1933 was een wetsvoorstel dat midden in de Grote Depressie die stappen ondernam om het vertrouwen in het Amerikaanse banksysteem te stabiliseren en te herstellen. Het kwam in het kielzog van een reeks bankruns na de beurscrash van 1929.

Onder de belangrijkste maatregelen creëerde de wet de Federale depositoverzekeringsmaatschappij (FDIC), die begon met het gratis verzekeren van bankrekeningen voor maximaal $ 2.500. Bovendien kreeg het presidentschap de uitvoerende macht om onafhankelijk van de Federal Reserve te opereren in tijden van financiële crisis.

Uitleg over de noodbankwet

De wet werd bedacht nadat andere maatregelen er niet in slaagden volledig te verhelpen hoe de depressie het Amerikaanse monetaire systeem onder druk zette. Begin 1933 had de depressie al bijna vier jaar de Amerikaanse economie en haar banken verwoest. Het wantrouwen in financiële instellingen groeide, wat ertoe leidde dat een toenemende stroom Amerikanen hun geld uit het systeem haalden in plaats van het aan een bank te riskeren. Ondanks pogingen in veel staten om de hoeveelheid geld te beperken die een persoon van een bank kan nemen, zijn opnames steeg toen aanhoudende bankfaillissementen de angst deden toenemen en, in een vicieuze cirkel, nog meer geldopnames en mislukkingen.

Hoewel de wet ontstond tijdens de regering van Herbert Hoover, werd ze op 9 maart 1933 aangenomen, kort nadat Franklin D. Roosevelt werd ingehuldigd. Het was het onderwerp van de eerste van Roosevelts legendarische gesprekken bij het haardvuur, waarin de nieuwe president de natie rechtstreeks toesprak over de staat van het land.

Roosevelt gebruikte de chat om de bepalingen van de wet uit te leggen en waarom ze nodig waren. Dat omvatte het schetsen van de noodzaak van een ongekende sluiting van vier dagen van alle Amerikaanse banken om de wet volledig uit te voeren. Gedurende die tijd, zo legde Roosevelt uit, zouden banken worden geïnspecteerd op hun financiële stabiliteit voordat ze hun activiteiten mochten hervatten. De inspecties, samen met de andere bepalingen van de wet, waren bedoeld om Amerikanen gerust te stellen dat de federale De overheid hield het financiële systeem nauwlettend in de gaten om ervoor te zorgen dat het voldeed aan hoge stabiliteitsnormen en betrouwbaarheid.

De eerste banken die op 13 maart weer open gingen, waren de 12 regionale banken Federale Reserve banken. Deze werden de volgende dag gevolgd door banken in steden met federale clearinghouses. De resterende banken die geschikt werden geacht om te opereren, kregen toestemming om op 15 maart te heropenen.

Korte- en langetermijneffecten van de Noodbankwet

Onzekerheid, zelfs angst, of mensen zouden luisteren naar de verzekeringen van president Roosevelt dat hun geld nu zo goed als verdampt was toen banken na de sluiting weer open gingen voor lange rijen eindigde. Ook de beurs woog enthousiast mee, met de Dow Jones industrieel gemiddelde steeg met 8,26 punten, een winst van meer dan 15%, op 15 maart, toen alle in aanmerking komende banken weer open waren.

De implicaties van de Emergency Banking Act hielden aan, waarvan sommige zelfs vandaag de dag nog voelbaar zijn. De FDIC blijft natuurlijk actief en vrijwel elke gerenommeerde bank in de VS is er lid van. Bepaalde bepalingen, zoals de uitbreiding van de uitvoerende macht van de president in tijden van financiële crisis, blijven van kracht. De wet veranderde ook het gezicht van het Amerikaanse valutasysteem volledig door de Verenigde Staten van de goudstandaard te halen.

Het verlies van persoonlijke spaargelden door bankfaillissementen en bank loopt vertrouwen in het financiële systeem ernstig geschaad. Misschien wel het belangrijkste is dat de wet het land eraan herinnerde dat een gebrek aan vertrouwen in het banksysteem kan een self-fulfilling prophecy worden, en die massale paniek over het financiële systeem kan het geweldig doen leed.

Andere wetten vergelijkbaar met de noodbankwet

De Emergency Banking Act werd voorafgegaan, en is opgevolgd, door andere stukken wetgeving die bedoeld zijn om het vertrouwen in het Amerikaanse financiële systeem te stabiliseren en te herstellen. Goedgekeurd tijdens de administratie van Herbert Hoover, de Wederopbouw Finance Corporation Act trachtte steun te verlenen aan financiële instellingen en bedrijven die dreigden te sluiten vanwege de aanhoudende economische gevolgen van de depressie. De Federal Home Loan Bank Act van 1932 op dezelfde manier getracht de banksector en de Federal Reserve te versterken.

Kort na de Noodbankwet werden enkele gerelateerde wetsteksten aangenomen. De Glass-Steagall Act, ook aangenomen in 1933, scheidde investeringsbankieren van commercieel bankieren om de corruptie te bestrijden van commerciële banken door speculatief beleggen, dat werd erkend als een belangrijke oorzaak van de aandelenmarkt Botsing.

Glass-Steagall werd echter in 1999 ingetrokken en sommigen geloofden dat de ondergang ervan heeft bijgedragen aan de 2008 wereldwijde kredietcrisis.

Een soortgelijke daad, de Emergency Economic Stabilization Act van 2008, werd doorgegeven aan het begin van de Grote recessie. In tegenstelling tot de Emergency Banking Act lag de focus van deze wetgeving op de hypotheekcrisis, met de bedoeling van de wetgever om miljoenen Amerikanen in staat te stellen hun huis te behouden.