Marginale neiging tot consumeren vs. opslaan: wat is het verschil?

Marginale neiging tot consumeren vs. Marginale neiging om te sparen: een overzicht

Historisch gezien hebben de vraag en consumptie van de consument de Amerikaanse economie gestimuleerd. Wanneer Amerikaanse consumenten een grotere hoeveelheid extra's hebben inkomen, zouden ze een deel ervan kunnen uitgeven, waardoor de groei van de economie wordt gestimuleerd. Consumenten kunnen ook een deel van hun extra inkomen sparen.

Deze tendensen zijn niet louter observaties, maar vormen de basis voor de marginale neiging om te sparen (MPS) en de marginale neiging om te consumeren (MPC).

Marginale neiging om te sparen

De marginale neiging om te sparen (MPS) is het deel van elke extra dollar van het gezinsinkomen dat wordt gespaard. De MPS geeft aan wat de totale huishoudenssector doet met extra inkomen, namelijk het percentage extra inkomen dat wordt gespaard.

Omdat sparen een is aanvulling van de consumptie weerspiegelt de MPS de belangrijkste aspecten van de activiteit van een huishouden en zijn consumptiegewoonten. Het wordt uitgedrukt als een percentage. Als de marginale spaarneiging bijvoorbeeld 10% is, betekent dit dat van elke extra verdiende dollar 10 cent wordt bespaard.

De marginale spaarneiging wordt berekend door de verandering in spaargeld te delen door de verandering in inkomen. Als consumenten bijvoorbeeld 20 cent zouden besparen voor elke inkomensstijging van $ 1, zou de MPC 0,20 (0,20/$ 1) of 20% zijn.

De MPS geeft het spaarbedrag of weglek van inkomsten uit de economie weer. Lekkage is het deel van het inkomen dat niet terug in de economie wordt gestopt door aankopen of goederen en diensten. Hoe hoger het inkomen voor een individu, hoe hoger de MPS, aangezien het vermogen om in behoeften te voorzien toeneemt met het inkomen. Met andere woorden, elke extra dollar zal minder snel worden uitgegeven naarmate een individu rijker wordt. Door MPS te bestuderen, kunnen economen bepalen hoe loongroei de besparingen kan beïnvloeden.

Marginale neiging om te consumeren

De marginale neiging tot consumeren (MPC) is de keerzijde van MPS. MPC helpt bij het kwantificeren van de relatie tussen inkomen en consumptie. MPC is het deel van elke extra dollar van het inkomen van een huishouden dat wordt verbruikt of uitgegeven. Als de marginale neiging om te consumeren bijvoorbeeld 45% is, wordt van elke extra verdiende dollar 45 cent uitgegeven.

De economische theorie ondersteunt dat naarmate het inkomen toeneemt, ook de uitgaven en consumptie toenemen. MPC meet die relatie om te bepalen hoeveel uitgaven toenemen voor elke dollar extra inkomen. MPC is belangrijk omdat het varieert op verschillende inkomensniveaus en het laagst is voor huishoudens met een hoger inkomen.

De marginale neiging om te consumeren wordt berekend door de verandering in bestedingen te delen door de verandering in inkomen. Als consumenten bijvoorbeeld 80 cent zouden uitgeven voor elke $ 1 inkomensstijging, zou de MPC 0,80 (.80/$1) of 80% zijn.

Stel je bijvoorbeeld voor dat het Congres een belastingvermindering wil invoeren om de economische activiteit te stimuleren door middel van consumentenbestedingen. MPC kan worden gebruikt om te beoordelen hoe waarschijnlijk het is dat huishoudens, op basis van hun inkomen, de grootste kans of neiging hebben om de belastingverlaging uit te geven in plaats van te sparen.

Het MPC-percentage kan ook door economen worden gebruikt om te bepalen hoeveel van elke $ 1 aan belastingverminderingen zal worden uitgegeven. Daarbij kunnen zij de totale omvang van het kortingsprogramma aanpassen om de gewenste besteding per huishouden te realiseren.

De MPC is ook van vitaal belang voor de studie van de Keynesiaanse economie, die het resultaat is van econoom John Maynard Keynes. De keynesiaanse economie werd in de jaren dertig ontwikkeld in een poging om de Grote Depressie. Keynes pleitte voor hogere overheidsuitgaven en lagere belastingen om de vraag te stimuleren en de wereldeconomie uit de depressie te trekken. De mate waarin stimulering bijdraagt ​​aan economische groei wordt de Keynesiaanse vermenigvuldiger.

De MPC beïnvloedt, net als de MPS, het vermenigvuldigingsproces en beïnvloedt de omvang van uitgaven en belastingvermenigvuldigers. Uiteindelijk worden zowel MPS als MPC gebruikt om te bespreken hoe een huishouden zijn overtollige inkomen gebruikt, of dat inkomen nu wordt gespaard of uitgegeven. Consumentengedrag met betrekking tot sparen of besteden heeft een zeer grote impact op de economie als geheel.