Top 3 valkuilen van verdisconteerde cashflowanalyse

Meest financiën cursussen omarmen het evangelie van verdisconteerde cashflow (DCF) analyse als voorkeur taxatie methodiek voor iedereen geldstroom-genereren activa. In theorie (en bij de eindexamens van de universiteit) werkt deze techniek prima. In de praktijk kan DCF echter moeilijk toe te passen zijn bij het evalueren aandelen. Zelfs als men het evangelie van DCF gelooft, zijn andere benaderingen nuttig om een ​​volledig waarderingsbeeld van een voorraad.

Basisprincipes van DCF-analyse

De DCF-analyse tracht door middel van projecties van de toekomstige inkomsten van een bedrijf de reële huidige waarde van het bedrijf vast te stellen. De DCF-theorie stelt dat de waarde van alle kasstroomgenererende activa - van vastrentende obligaties tot aandelen tot een heel bedrijf - de huidige waarde van de verwachte cashflow, gegeven een aantal geschikte kortingspercentage. Kort gezegd is DCF een berekening van de huidige en toekomstige beschikbare contanten van een bedrijf, aangeduid als: vrije kasstroom

, bepaald als bedrijfswinst, afschrijving en afschrijvingen, min kapitaal en operationele kosten en belastingen. Deze jaarlijkse geprojecteerde bedragen worden vervolgens verdisconteerd met behulp van de gewogen gemiddelde kapitaalkosten om eindelijk een schatting van de huidige waarde van de toekomstige groei van het bedrijf te verkrijgen.

De formule hiervoor wordt meestal als volgt gegeven:

​PV=(1+k)1CF1​​+(1+k)2CF2​​+⋯+(k−G)(1+k)N−1CFN​​waar:PV=huidige waardeCFI​=cashflow in de ItH periodeCFN​=cashflow in de eindperiodek=kortingspercentageG=veronderstelde groeisnelheid in eeuwigheid na de terminale periodeN=het aantal perioden in het waarderingsmodel​

Voor de waardering van aandelen gebruiken analisten meestal een vorm van vrije kasstroom voor het waarderingsmodel kasstromen. FCF wordt meestal berekend als operationele cashflow minder kapitaaluitgaven. Merk op dat de PV moet worden gedeeld door het huidige aantal uitstaande aandelen om tot een waardering per aandeel te komen. Soms gebruiken analisten een aangepaste vrije kasstroom zonder hefboomwerking om een ​​contante waarde van de kasstromen naar alle bedrijven te berekenen belanghebbenden. Vervolgens trekken ze de huidige waarde van claims die hoger zijn dan het eigen vermogen af ​​om de DCF-waarde van het eigen vermogen te berekenen en te komen tot een eigen vermogen.

De vuistregel voor beleggers is dat een aandeel geacht wordt een goed potentieel te hebben als de DCF-analysewaarde hoger is dan de huidige waarde of prijs van de aandelen.

Problemen met DCF

DCF-modellen zijn krachtig (voor details over hun voordelen, maar ze hebben ook tekortkomingen. Voor de ene sector werken ze beter dan voor de andere.

1. Operationele kasstroomprognoses
   De eerste en belangrijkste factor bij het berekenen van de DCF-waarde van een aandeel is het schatten van de reeks operationele kasstroomprognoses. Er zijn een aantal inherente problemen met verdiensten en cashflow voorspelling die problemen kunnen veroorzaken met DCF-analyse. De meest voorkomende is dat de onzekerheid bij kasstroomprojectie elk jaar in de prognose toeneemt - en DCF-modellen gebruiken vaak schattingen van vijf of zelfs tien jaar. De buitenste jaren van het model kunnen totale shots in het donker zijn. Analisten hebben misschien een goed idee van de operationele cashflow voor het lopende jaar en het volgende jaar, maar daarna neemt het vermogen om winst en cashflow te voorspellen snel af. Om het nog erger te maken, zullen de kasstroomprognoses in een bepaald jaar hoogstwaarschijnlijk grotendeels gebaseerd zijn op de resultaten van de voorgaande jaren. Kleine, foutieve veronderstellingen in de eerste paar jaar van een model kunnen versterken varianties in operationele kasstroomprojecties in de latere jaren van het model.
2. Projecties van kapitaaluitgaven
   Vrije kasstroomprojectie omvat projecteren kapitaaluitgaven voor elk modeljaar. Nogmaals, de mate van onzekerheid neemt toe met elk extra jaar in het model. Kapitaaluitgaven kunnen grotendeels discretionair zijn; in een slecht jaar kan het management van een bedrijf kapitaaluitgavenplannen in toom houden (het omgekeerde kan ook waar zijn). Aannames over kapitaaluitgaven zijn daarom meestal behoorlijk riskant. Hoewel er een aantal technieken zijn om kapitaaluitgaven te berekenen, zoals het gebruik van vaste activa omzetratio's of zelfs een percentage van inkomsten methode, kunnen kleine veranderingen in modelaannames grote invloed hebben op het resultaat van de DCF-berekening.
3. Kortingspercentage en groeipercentage
   Misschien zijn de meest controversiële veronderstellingen in een DCF-model de: kortingspercentage en groei percentage aannames. Er zijn veel manieren om de disconteringsvoet in een DCF-model voor aandelen te benaderen. Analisten kunnen de Markowitziaanse R = R. gebruiken_F + (R_m - R_F) of misschien de gewogen gemiddelde kapitaalkosten van het bedrijf als de disconteringsvoet in het DCF-model. Beide benaderingen zijn vrij theoretisch en werken mogelijk niet goed in real-world investeringstoepassingen. Andere beleggers kunnen ervoor kiezen om een ​​willekeurige standaard te gebruiken drempelwaarde om alle aandeleninvesteringen te evalueren. Op deze manier worden alle investeringen op gelijke voet tegen elkaar afgewogen. Bij het kiezen van een methode om de disconteringsvoet te schatten, zijn er meestal geen trefzekere (of gemakkelijke) antwoorden. Misschien wel het grootste probleem met aannames voor groeisnelheid is wanneer ze worden gebruikt als een aanname voor eeuwigdurende groei. Ervan uitgaande dat alles zal standhouden eeuwigheid is zeer theoretisch. Veel analisten beweren dat alle gaan zorgen bedrijven rijpen zodanig dat hun duurzame groeipercentages zal aangetrokken worden tot de langetermijnkoers van economische groei op lange termijn. Het is daarom gebruikelijk om een groei op lange termijn aanname van ongeveer 4%, op basis van de lange termijn track record van economische groei in de Verenigde Staten. Bovendien zal het groeitempo van een bedrijf van jaar tot jaar of zelfs van decennium tot decennium veranderen, soms drastisch. Zelden wordt een groeipercentage aangetrokken door een volwassen bedrijf en blijft het daar dan voor altijd zitten.

Door de aard van de DCF-berekening is de methode uiterst gevoelig voor kleine veranderingen in de disconteringsvoet en de aanname van de groeivoet. Neem bijvoorbeeld aan dat een analist projecteert de vrije kasstroom van bedrijf X als volgt:

In dit geval, gegeven de standaard DCF-methodologie, genereert een disconteringsvoet van 12% en een eindgroeipercentage van 4% een waardering per aandeel van $ 12,73. Als u alleen de disconteringsvoet wijzigt in 10% en alle andere variabelen hetzelfde laat, is de waarde $ 16,21. Dat is een verandering van 27% op basis van een 200 basis punt wijziging van de discontovoet.

Alternatieve methoden

Zelfs als men van mening is dat DCF alles is bij het beoordelen van de waarde van een aandelenbelegging, is het zeer nuttig om de benadering aan te vullen met benaderingen op basis van meervoudige richtprijzen. Als u inkomsten en kasstromen gaat projecteren, is het gemakkelijk om de aanvullende benaderingen te gebruiken. Het is belangrijk om te beoordelen welke trading veelvouden (P/E, prijs/kasstroom, enz.) zijn van toepassing op basis van de geschiedenis van het bedrijf en zijn sector. Het kiezen van een meervoudig doelbereik is waar het lastig wordt.

Hoewel dit analoog is aan willekeurig kortingspercentage selectie, met behulp van a achterblijvend winst nummer twee jaar en een geschikte K/W-multiple om een ​​richtprijs te berekenen, zal veel minder aannames met zich meebrengen om het aandeel te "waarderen" dan in het DCF-scenario. Dit verbetert de betrouwbaarheid van de conclusie ten opzichte van de DCF-benadering. Omdat we weten wat de P/E of prijs/cashflow-multiple van een bedrijf is na elke transactie, hebben we veel historische gegevens om de toekomstige meervoudige mogelijkheden te beoordelen. Daarentegen is de discontovoet van het DCF-model altijd theoretisch en hebben we niet echt historische gegevens om uit te putten bij de berekening ervan.

Het komt neer op

DCF-analyse is in populariteit toegenomen naarmate meer analisten zich richten op de bedrijfscashflow als een belangrijke bepalende factor voor de vraag of een bedrijf in staat is om dingen te doen om de aandelenwaarde te verhogen. het is een van de weinige instrumenten voor de waardering van aandelen die een reële, intrinsieke waarde waarmee de huidige aandelenkoers kan worden vergeleken in tegenstelling tot een relatieve waarde die een aandeel vergelijkt met andere aandelen in dezelfde sector of met de algemene prestaties van de markt. Marktanalisten merken op dat het moeilijk is om de cashflow te vervalsen.

Hoewel de meeste beleggers het er waarschijnlijk over eens zijn dat de waarde van een aandeel gerelateerd is aan de contante waarde van de toekomstige stroom van vrije kasstroom, kan de DCF-benadering moeilijk toe te passen zijn in de echte wereld scenario's. De potentiële zwakheden komen voort uit het feit dat er talloze variaties zijn die analisten kunnen selecteren voor de waarden van de vrije kasstroom en de disconteringsvoet voor kapitaal. Met zelfs iets verschillende inputs kunnen sterk variërende waardecijfers het resultaat zijn.

Daarom kan DCF-analyse misschien het best worden overwogen op basis van een reeks waarden die door verschillende analisten zijn bereikt met behulp van verschillende inputs. Aangezien de focus van DCF-analyse op groei op lange termijn ligt, is het ook geen geschikt hulpmiddel voor evaluatie korte termijn winstpotentieel.

Bovendien is het als belegger verstandig om niet te afhankelijk te zijn van de ene methode boven de andere bij het beoordelen van de waarde van aandelen. Het aanvullen van de DCF-benadering met meervoudige richtprijsbenaderingen is nuttig bij het ontwikkelen van een volledig begrip van de waarde van een aandeel.