Definitie van lage/geen documentatielening

Wat is een lage/geen documentatielening?

Met een lening met weinig of geen documentatie kan een potentiële lener een hypotheek aanvragen terwijl hij weinig of geen informatie verstrekt over zijn werk, inkomen of vermogen. De regulering van deze leningen is sinds 2008 aanzienlijk geëvolueerd, maar ze blijven een optie voor sommige kredietnemers in niet-traditionele financiële situaties.

Hoe een lening met weinig/geen documentatie werkt

Leners die op zoek zijn naar deze producten hebben over het algemeen niet-traditionele inkomstenstromen die moeilijker te documenteren zijn in een traditionele hypotheekaanvraag. Voorbeelden zijn onder meer alternatieve beleggingen of regelingen voor zelfstandigen waarbij de kredietnemer de inkomstenrapportage voor belastingdoeleinden minimaliseert. Kredietverstrekkers die deze leningen overwegen, hebben de neiging zich te concentreren op die van de aanvrager kredietwaardigheid, de mogelijkheid om een ​​meer dan normale aanbetaling te doen en niet-traditionele documentatie zoals bankafschriften. De rentetarieven op deze leningen zijn doorgaans hoger dan traditioneel gedocumenteerde hypotheken.

Oorsprong van de lening met lage/geen documentatie

Een lening met weinig of geen documentatie klinkt misschien als een terugkeer naar de dagen van vóór 2008 van leugenaarsleningen en subprime kredietverlening, maar het blijft een optie voor sommige segmenten van de hypotheeksector. De oorsprong van de term ligt wel in de aanloop naar de vastgoedcrash van 2008. In het begin en midden van de jaren 2000 voelden kredietverstrekkers die druk voelden om leningen te verstrekken met gunstiger termen versoepelden de documentatie-eisen tot het punt dat producten met weinig documentatie werden alledaags. NINJA-leningen waren een klasse van deze producten. NINJA is een acroniem voor "geen inkomen, baan of activaverificatie." Lenders verstrekten deze leningen vaak aan leners puur gebaseerd op hun kredietscores, zonder enige verdere documentatie van het vermogen van het individu om betalingen.

NINJA en andere leningen met een lage documentatie - samen met subprime-leningen - leidden rechtstreeks tot de crash van 2008. Halverwege de jaren 2000 vertraagde de huizenmarkt en leners waren steeds meer niet in staat om de vereiste betalingen bij te houden. Regelgevende reacties op deze ineenstorting omvatten een regel uit 2008 uitgevaardigd door de Federal Reserve via de Waarheid in uitleenwet (TILA) die kredietverstrekkers verplichtte om het vermogen van een kredietnemer te verifiëren om betalingen te doen voor elke lening waarbij een hogere rente werd opgelegd vanwege een zwakker kandidatenprofiel. de 2010 Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act gevolgd, en een wijziging aan Dodd-Frank bekend als de vermogen om terug te betalen regel werd afgerond door de Bureau voor financiële bescherming van consumenten (CFPB) in januari 2013. Deze regel verplicht kredietverstrekkers om adequaat te bepalen of een kredietnemer in staat is om de vereiste maandelijkse hypotheekbetalingen te doen. Leners die dit niet deden, zouden worden onderworpen aan sancties die zijn vastgesteld door het Amerikaanse Congres.

De terugkeer van leningen met weinig/geen documentatie

Veel van de meest risicovolle leningen met lage/geen documentatie, zoals NINJA-leningen, verdwenen na de crash van 2008 en het overlijden van Dodd-Frank. De mogelijkheid om de regel terug te betalen, liet echter enige ruimte toe voor leningen met een lage documentatie, waaronder een klasse die bekend staat als: alternatieve documentatie leningen.

Een wet uit 2018 die delen van de Dodd-Frank Act intrekt, versoepelt de normen voor potentiële leningen die als kwalificerende hypotheken worden beschouwd. De regel over het vermogen om terug te betalen werd niet beïnvloed door deze wet, maar de wet maakte het gemakkelijker voor leners om de classificatie van lage documentatie te vermijden. Veel kleinere banken drongen aan op deze aanpassing, met het argument dat de Dodd-Frank-beperkingen onnodig belastend waren voor deze banken. Ze voerden aan dat nationale geldschieters riskantere leningen hadden opgegeven die gunstig zouden kunnen zijn voor lokale kredietverstrekkers gemeenschappen, en dat kleinere banken het herstel van de vastgoedmarkten soepeler zouden kunnen ondersteunen leenpraktijken.