Asset Valuation Review (AVR) Definitie

Wat is Asset Valuation Review (AVR)?

De voorwaarde activawaardering review (AVR) verwijst naar een proces dat een schatting maakt van de waarde van een mislukte bankactiva. Banken kunnen om verschillende redenen failliet gaan. De meest voorkomende gebeurtenis is wanneer de waarde van hun activa tot onder daalt marktwaarde— ver onder hun verplichtingen.

Het AVR-proces bepaalt de minimumprijs die een regelgevende instantie bereid is te accepteren van andere financiële instellingen die de activa van een failliete bank willen kopen.

Inzicht in de Asset Valuation Review (AVR)

Banken zijn een belangrijk onderdeel van elke economie. Ze verlenen bankdiensten voor het grote publiek, verstrekken leningen, creëren liquiditeit in de markt, samen met andere financiële diensten zoals: wisselkantoor en het verstrekken van kluisjes. Deze instellingen kunnen in de problemen komen als er problemen zijn in de economie - die allemaal tot mislukking kunnen leiden.

Als een bank failliet gaat, kan ze niet langer aan haar financiële verplichtingen voldoen verplichtingen aan zijn schuldeisers. Dit zijn de entiteiten waaraan het geld verschuldigd is, evenals deposanten. Zoals hierboven vermeld, falen banken om een ​​aantal redenen, waaronder: insolventie, of wanneer ze hun schuldeisers niet kunnen betalen. Een van de meest voorkomende redenen waarom banken failliet gaan, is echter dat de waarde van hun activa zo ver onder hun marktwaarde daalt dat hun schulden.

Wanneer dit gebeurt, moet de bevoegde regelgevende instantie - federaal of staats- maatregelen treffen om de activa van de bank te verkopen. Dit vereist een beoordeling van deze activa, die een beoordeling van de activawaardering wordt genoemd. De AVR is het proces waarmee de activa van een failliete bank worden gewaardeerd. In de Verenigde Staten is een mislukte financiele instelling wordt overgedragen aan de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) zodat de bank kan worden geliquideerd of gefuseerd met een gezondere instelling.

Het afwikkelingsproces omvat het verzamelen van informatie over de activa en passiva van de failliete bank, het informeren van het publiek en andere financiële instellingen die de bank heeft gefaald, en probeert andere financiële instellingen te vinden om de mislukte te kopen bank.

Het vaststellen van de waarde van de activa van een mislukte financiële instelling kan een gecompliceerde onderneming zijn, vooral wanneer de FDIC niet zeker is van de complexiteit van de bank. Dit is tenminste totdat het bureau de boeken van de bank onderzoekt.

De toezichthouder beoordeelt de waarde van de bank portefeuille van activa en wijst toe een prijs voor elk type leninggroepering. Door activa in verschillende pools te categoriseren, kan de toezichthouder de verschillende pools aan verschillende banken koppelen, afhankelijk van hun interesseniveau. Omdat de meeste banken een grote activaportefeuille hebben, zoals leningen, wordt bij de beoordeling van de activawaardering een steekproefmethode gebruikt om de waarde van de activa te schatten.

De steekproef is doorgaans een gestratificeerde willekeurige steekproef en het proces is zoveel mogelijk geautomatiseerd om ervoor te zorgen dat de taxatie snel wordt afgerond. De toezichthouder kan meer tijd besteden aan het evalueren van de waarde van de grootste leningen van een failliete bank.

Speciale overwegingen

Veel banken gingen failliet rond de tijd van de Grote Depressie. Dit was een van de belangrijkste redenen waarom de FDIC werd opgericht. In 1993, toen het agentschap voor het eerst werd geopend, gingen maar liefst 4.000 banken om in de Verenigde Staten. Op dat moment verloren spaarders maar liefst $ 140 miljard. De FDIC hielp deposito's verzekeren die bankklanten zonder deze niet zouden kunnen recupereren.

Wanneer een bank faalt, komt de FDIC over het algemeen tussenbeide om financiële hulp te bieden, zoals: kapitaalverlies dekking, om andere banken aan te trekken om de transactie uit te voeren. Het doel is om een ​​einde te maken aan de liquidatie zo snel mogelijk verwerken met zo min mogelijk financiële gevolgen voor de depositoverzekeringsfonds.