Terugkoopovereenkomst (Repo)

Wat is een terugkoopovereenkomst?

Een terugkoopovereenkomst (repo) is een vorm van kortlopend lenen voor dealers in staatsobligaties. In het geval van een repo verkoopt een handelaar staatspapier aan: investeerders, meestal 's nachts, en koopt ze de volgende dag terug tegen een iets hogere prijs. Dat kleine prijsverschil is de impliciete daggeldrente. Repo's worden meestal gebruikt om op korte termijn te verhogen kapitaal. Ze zijn ook een veelgebruikt instrument van de centrale bank open markt operaties.

Voor de partij die het effect verkoopt en ermee instemt het in de toekomst terug te kopen, is het een repo; voor de partij aan de andere kant van de transactie, die het effect koopt en ermee instemt om in de toekomst te verkopen, is het een omgekeerde terugkoopovereenkomst.

Terugkoopovereenkomsten begrijpen

Terugkoopovereenkomsten worden over het algemeen als veilige beleggingen beschouwd omdat het betreffende effect als onderpand fungeert. staatsobligaties. geclassificeerd als a geld Markt instrument functioneert een terugkoopovereenkomst in feite als een kortlopende, door zekerheden gedekte, rentedragende lening. De koper treedt op als kredietverstrekker op korte termijn, terwijl de verkoper optreedt als kredietnemer op korte termijn.De verkochte effecten zijn het onderpand. Zo worden de doelstellingen van beide partijen, gedekte financiering en liquiditeit, bereikt.

Terugkoopovereenkomsten kunnen tussen verschillende partijen plaatsvinden. De Federale Reserve gaat terugkoopovereenkomsten aan om de geldhoeveelheid en bankreserves te reguleren. Particulieren gebruiken deze overeenkomsten normaal gesproken om de aankoop van schuldbewijzen of andere investeringen. Terugkoopovereenkomsten zijn strikt kortetermijninvesteringen en hun looptijd wordt de 'rente', de 'termijn' of de 'tenor' genoemd.

Ondanks de overeenkomsten met leningen met onderpand, zijn repo's daadwerkelijke aankopen. Aangezien de koper echter slechts tijdelijk eigenaar is van het effect, worden deze overeenkomsten fiscaal en boekhoudkundig vaak behandeld als leningen. In het geval van faillissement kunnen repo-beleggers in de meeste gevallen hun onderpand verkopen. Dit is een ander onderscheid tussen repo- en onderpandleningen; in het geval van de meeste leningen met onderpand zouden failliete investeerders automatisch worden opgeschort.

Termijn versus Terugkoopovereenkomsten openen

Het grote verschil tussen een termijn en een open repo ligt in de hoeveelheid tijd tussen de verkoop en de terugkoop van de effecten.

Repo's met een bepaalde vervaldatum (meestal de volgende dag of week) zijn: termijn terugkoopovereenkomsten. Een dealer verkoopt effecten aan een tegenpartij met de afspraak dat hij ze op een bepaalde datum tegen een hogere prijs zal terugkopen. In deze overeenkomst krijgt de tegenpartij het gebruik van de effecten voor de duur van de transactie, en zal rente verdienen die wordt vermeld als het verschil tussen de initiële verkoopprijs en de terugkoop prijs. De rentevoet is vast en de rente zal op de vervaldag worden betaald door de dealer. Een termijnrepo wordt gebruikt om contanten te beleggen of activa te financieren wanneer de partijen weten hoe lang ze dit zullen moeten doen.

Een open terugkoopovereenkomst (ook bekend als repo op aanvraag) werkt op dezelfde manier als een termijnrepo, behalve dat de dealer en de tegenpartij akkoord gaan met de transactie zonder het bepalen van de vervaldatum. In plaats daarvan kan de transactie door beide partijen worden beëindigd door de andere partij hiervan op de hoogte te stellen vóór een overeengekomen dagelijkse deadline. Als een open repo niet wordt beëindigd, wordt deze elke dag automatisch doorgerold. De rente wordt maandelijks betaald en de rente wordt in onderling overleg periodiek herberekend. De rente op een open repo ligt over het algemeen dicht bij de federaal fonds tarief. Een open repo wordt gebruikt om contanten te beleggen of activa te financieren wanneer de partijen niet weten hoe lang ze daarvoor nodig zullen hebben. Maar bijna alle openstaande overeenkomsten worden binnen één of twee jaar afgesloten.

De betekenis van de tenor

Repo's met langere tenoren worden doorgaans als een hoger risico beschouwd. Tijdens een langere looptijd kunnen meer factoren van invloed zijn op de kredietwaardigheid van de inkoper, en de kans is groter dat renteschommelingen een impact hebben op de waarde van het teruggekochte actief.

Het is vergelijkbaar met de factoren die de obligatierente beïnvloeden. In normale kredietmarktomstandigheden, een obligatie met een langere looptijd opbrengsten hogere rente. Aankopen van langlopende obligaties zijn weddenschappen dat de rente gedurende de looptijd van de obligatie niet substantieel zal stijgen. Over een langere duur is het waarschijnlijker dat een staart gebeurtenis zal plaatsvinden, waardoor de rentetarieven boven de voorspelde marges uitkomen. Als er een periode van hoge inflatie, zal de rente die wordt betaald op obligaties die aan die periode voorafgaan, in reële termen minder waard zijn.

Ditzelfde principe is van toepassing op repo's. Hoe langer de looptijd van de repo, hoe groter de kans dat de waarde van de onderpandeffecten zal fluctueren voorafgaand aan de terugkoop, en de zakelijke activiteiten zullen van invloed zijn op het vermogen van de terugkoper om te voldoen aan de contract. In feite is het tegenpartijkredietrisico het primaire risico bij repo's. Zoals bij elke lening, schuldeiser draagt ​​het risico dat de schuldenaar zal niet in staat zijn om de terug te betalen voornaam. Repo's functioneren als collateralized debt, wat het totale risico vermindert. En omdat de repoprijs hoger is dan de waarde van het onderpand, blijven deze overeenkomsten wederzijds voordelig voor kopers en verkopers.

Soorten terugkoopovereenkomsten

Er zijn drie hoofdtypen terugkoopovereenkomsten.

• Het meest voorkomende type is a opslag van derden (ook bekend als a drie-partijen repo). In deze regeling voert een clearingagent of bank de transacties tussen de koper en de verkoper uit en beschermt de belangen van elk. Het houdt de effecten aan en zorgt ervoor dat de verkoper contanten ontvangt bij het aangaan van de overeenkomst en dat de koper geld overmaakt ten voordele van de verkoper en de effecten aflevert tegen rijping. De primaire clearingbanken voor tri-party repo's in de Verenigde Staten zijn JPMorgan Chase en Bank of New York Mellon. Naast het in bewaring nemen van de effecten die bij de transactie betrokken zijn, waarderen deze clearing agents de effecten ook en zorgen voor een bepaalde marge.Zij regelen de transactie in hun boeken en helpen dealers bij het optimaliseren van onderpand. Wat clearingbanken echter niet doen, is optreden als matchmakers; deze agenten vinden geen dealers voor geldbeleggers of vice versa, en ze treden niet op als makelaar. Doorgaans vereffenen clearingbanken repo's vroeg op de dag, hoewel een vertraging in de afwikkeling meestal betekent dat er elke dag miljarden dollars aan intraday-krediet worden verstrekt aan dealers. Deze overeenkomsten vertegenwoordigen tussen 80% en 90% van de markt voor terugkoopovereenkomsten, die vanaf 2016 ongeveer $ 1,6 biljoen bezat. 
• In een gespecialiseerde leveringsrepo, de transactie vereist een obligatie garantie aan het begin van de overeenkomst en op de eindvervaldag. Dit type overeenkomst is niet erg gebruikelijk.
• In een in bewaring gehouden repo, ontvangt de verkoper contant geld voor de verkoop van het effect, maar houdt het in a bewaarrekening voor de koper. Dit type overeenkomst komt nog minder vaak voor omdat er een risico bestaat dat de verkoper wordt insolvent en de lener heeft mogelijk geen toegang tot het onderpand.

Nabije en verre benen

Net als veel andere hoeken van de financiële wereld, bevatten repo-overeenkomsten terminologie die elders niet vaak voorkomt. Een van de meest voorkomende termen in de repo-ruimte is de 'poot'. Er zijn verschillende soorten poten: bijvoorbeeld het gedeelte van de terugkoopovereenkomst transactie waarbij het effect in eerste instantie wordt verkocht, wordt soms de "startpoot" genoemd, terwijl de terugkoop die volgt de "close-up" is. been."Deze termen worden soms ook ingewisseld voor respectievelijk 'near leg' en 'far leg'. In het nabije deel van een repo-transactie wordt het effect verkocht. In het verre been wordt het teruggekocht.

De betekenis van de reporente

Wanneer de overheid centrale banken effecten terugkopen van particuliere banken, doen zij dit tegen een gereduceerd tarief, de zogenaamde reporente. Graag willen prime tarieven, worden repo-tarieven vastgesteld door centrale banken. Het repo-tariefsysteem stelt regeringen in staat om de geldhoeveelheid binnen economieën te beheersen door beschikbare fondsen te vergroten of te verkleinen. Een daling van de repo-rente moedigt banken aan om effecten terug te verkopen aan de overheid in ruil voor contanten. Dit verhoogt de geldhoeveelheid die beschikbaar is voor de algemene economie. Omgekeerd kunnen centrale banken, door de repo-rentes te verhogen, de geldhoeveelheid effectief verminderen door banken te ontmoedigen deze effecten door te verkopen.

Om de werkelijke kosten en baten van een terugkoopovereenkomst te bepalen, moet een koper of verkoper die geïnteresseerd is in deelname aan de transactie rekening houden met drie verschillende berekeningen:

1) Contant betaald bij de eerste effectenverkoop.

2) Contant te betalen bij de terugkoop van het effect.

3) Impliciete rentevoet.

Het geld dat wordt betaald bij de initiële verkoop van effecten en het geld dat wordt betaald bij de terugkoop, is afhankelijk van de waarde en het type effect dat bij de repo is betrokken. In het geval van een obligatie, bijvoorbeeld, moeten beide waarden rekening houden met de zuivere prijs en de waarde van de opgebouwde rente voor de obligatie.

Een cruciale berekening in elke repo-overeenkomst is de impliciete rentevoet. Als de rente niet gunstig is, is een repo-overeenkomst misschien niet de meest efficiënte manier om toegang te krijgen tot contant geld op korte termijn. Hieronder volgt een formule die kan worden gebruikt om de reële rente te berekenen:

Rentevoet = [(toekomstige waarde/huidige waarde) – 1] x jaar/aantal dagen tussen opeenvolgende etappes.

Zodra de reële rente is berekend, zal een vergelijking van de rente met die van andere financieringsvormen uitwijzen of de terugkoopovereenkomst een goede deal is. Over het algemeen bieden repo-overeenkomsten als een beveiligde vorm van leningen betere voorwaarden dan geldmarktleningen voor contant geld. Vanuit het perspectief van een deelnemer aan een reverse repo kan de overeenkomst ook extra inkomsten genereren op overtollige kasreserves.

Risico's van repo

Repo-overeenkomsten worden over het algemeen gezien als instrumenten die het kredietrisico verminderen. Het grootste risico bij een repo is dat de verkoper het einde van de overeenkomst niet kan nakomen door de effecten die hij op de vervaldatum heeft verkocht niet terug te kopen. In deze situaties kan de koper van het effect het effect vervolgens liquideren om te proberen het geld terug te krijgen dat het aanvankelijk heeft uitbetaald. Waarom dit echter een inherent risico vormt, is dat de waarde van het effect mogelijk is gedaald sinds de eerste verkoop, en dat het dus de koper geen andere keuze laten dan ofwel de zekerheid te houden die hij nooit van plan was te behouden op lange termijn, ofwel deze voor een verlies. Anderzijds is er bij deze transactie ook een risico voor de lener; als de waarde van de zekerheid boven de overeengekomen voorwaarden uitstijgt, mag de schuldeiser de zekerheid niet terugverkopen.

Er zijn mechanismen ingebouwd in de repo-overeenkomst om dit risico te helpen verminderen. Veel repo's zijn bijvoorbeeld te veel verzekerd. In veel gevallen, als het onderpand in waarde daalt, kan een margestorting van kracht worden om de lener te vragen de aangeboden effecten te wijzigen. In situaties waarin het waarschijnlijk lijkt dat de waarde van het effect kan stijgen en de schuldeiser het niet terug kan verkopen aan de kredietnemer, kan onderpanding worden gebruikt om het risico te beperken.

Over het algemeen is het kredietrisico voor repo-overeenkomsten afhankelijk van vele factoren, waaronder de voorwaarden van: de transactie, de liquiditeit van het effect, de bijzonderheden van de betrokken tegenpartijen, en veel meer.

De financiële crisis en de repomarkt

Na de financiële crisis van 2008 richtten beleggers zich op een bepaald type repo, bekend als repo 105. Er werd gespeculeerd dat deze repo's een rol hadden gespeeld in de pogingen van Lehman Brothers om de afnemende financiële gezondheid in de aanloop naar de crisis te verbergen.In de jaren direct na de crisis is de repomarkt in de VS en daarbuiten flink gekrompen. In meer recente jaren is het echter hersteld en bleef het groeien.

De crisis bracht problemen aan het licht met de repomarkt in het algemeen. Sindsdien is de Fed tussenbeide gekomen om het systeemrisico te analyseren en te beperken. De Fed identificeerde ten minste drie punten van zorg:

1) De afhankelijkheid van de tri-party repomarkt van het intraday-krediet dat de clearingbanken verstrekken.

2) Een gebrek aan effectieve plannen om het onderpand te helpen liquideren wanneer een dealer in gebreke blijft.

3) Een tekort aan levensvatbare risicobeheerpraktijken.

Vanaf eind 2008 hebben de Fed en andere regelgevers nieuwe regels opgesteld om deze en andere zorgen weg te nemen. Een van de effecten van deze regelgeving was een verhoogde druk op banken om hun veiligste activa, zoals staatsobligaties, te behouden.Ze worden gestimuleerd om ze niet uit te lenen via repo-overeenkomsten. Volgens Bloomberg was de impact van de regelgeving aanzienlijk: tot eind 2008 bedroeg de geschatte waarde van wereldwijde effecten die op deze manier werden uitgeleend bijna $ 4 biljoen. Sinds die tijd is het cijfer echter dichter bij de $ 2 biljoen gestegen. Verder is de Fed steeds vaker terugkoopovereenkomsten (of omgekeerde terugkoopovereenkomsten) aangegaan om tijdelijke schommelingen in de bankreserves te compenseren. 

Desalniettemin blijven er, ondanks de wijzigingen in de regelgeving in het afgelopen decennium, systeemrisico's voor de repo-ruimte. De Fed blijft zich zorgen maken over een wanbetaling door een grote repo-dealer die zou kunnen leiden tot een vuurverkoop onder geldfondsen, wat vervolgens een negatieve invloed zou kunnen hebben op de bredere markt. De toekomst van de repo-ruimte kan gepaard gaan met voortdurende regelgeving om de acties van deze transacties te beperken, of het kan uiteindelijk zelfs een verschuiving naar een centraal clearinghouse-systeem inhouden. Vooralsnog blijven terugkoopovereenkomsten echter een belangrijk middel om het lenen op korte termijn te vergemakkelijken.