Wat zijn de belangrijkste methoden voor het berekenen van bedrijfskosten?

Accountants, investeerders, zakenmensen en marktanalisten meten allemaal: kosten. Bedrijfskosten zijn indicatoren die vroegere omstandigheden verklaren en kunnen worden gebruikt om toekomstige omstandigheden te voorspellen. Producenten berekenen kosten om toekomstige bedrijfskosten te voorspellen en hun prestaties te evalueren. Accountants en beleggers maken zich zorgen over de fiscale implicaties van activa kostenbasis, wat ook helpt bij het informeren van toekomstige activiteiten.

Inzicht in methoden voor het berekenen van zakelijke kosten

Afhankelijk van de context in termen van activa en actoren, heeft de term "kosten" enigszins verschillende betekenissen en kan op verschillende manieren worden berekend.

Kosten berekenen: producenten

In de meeste gevallen is het berekenen van de productiekosten eenvoudig. De producent van een goed of dienst gebruikt normaal gesproken de werkelijke kosten/werkelijke output-methode van boekhouding. Als een bedrijf $ 100.000 aan bedrijfskosten maakt, en dat leidt tot de productie van 100.000 eenheden verbruiksgoederen, realiseert de producent een simpele $1:1 verhouding van de output per eenheid.

Hoewel eenvoudig, helpt dit cijfer om zowel te benadrukken hoe efficiënt een bedrijf werkt als hoe goed het de toekomst heeft voorspeld.

Als producenten extreem inefficiënt zijn geweest met materiële middelen, of als de productie aanzienlijk minder is dan de capaciteit, zijn andere berekeningen nodig wanneer: het opstellen van een resultatenrekening. Anders is de werkelijke kosten/werkelijke output voldoende.

Kosten berekenen: kostenbasis

Kostenbasis is het belastbare bedrag dat is betaald voor activa of investeringen en is met name belangrijk voor het bepalen van: meerwaarden. De Internal Revenue Service biedt drie verschillende methoden voor het berekenen van kosten voor belastingdoeleinden: gemiddelde kosten; als eerste erin, als eerste eruit (FIFO); en specifieke identificatie. De boekhouding op basis van kosten varieert afhankelijk van het feit of de items in kwestie aandelen, obligaties, beleggingsfondsen, kapitaalgoederen of andere activa zijn.

Kortheidshalve zijn de volgende beschrijvingen vereenvoudigd en bevatten ze geen enkele veelvoorkomende variabelen, zoals betaalde commissies of extra gemaakte transactiekosten.

Gemiddelde kosten

Dit is de meest gebruikte methode voor het berekenen van de kostenbasis voor beleggingsfondsen en aandelen. Hier is de vergelijking voor de gemiddelde kosten:

$\text{Gemiddelde kosten per aandeel.}=\frac{\text{Totaal geïnvesteerde dollars.}}{\text{Totaal aantal aangehouden aandelen.}}$Gemiddelde kosten per aandeel=Totaal aantal aangehouden aandelenTotaal geïnvesteerde dollars​

Als eerste erin, als eerste eruit

FIFO is een soort specifieke identificatie die ervoor zorgt dat de eerste gekochte aandelen worden geregistreerd als de eerst verkochte aandelen. Voor niet-beveiligingsartikelen wordt dezelfde logica toegepast op voorraadartikelen; oudere items worden geregistreerd als eerst verkocht. Als er geen andere methode specifiek is geïdentificeerd, is FIFO de standaardmethode die door de IRS wordt gebruikt.

Specifieke identificatie

Specifieke identificatie is de meest gecompliceerde, maar soms ook fiscaal meest efficiënte methode om kosten te berekenen. Hier kunnen accountants de specifieke aandelen of voorraaditems selecteren die moeten worden geregistreerd wanneer verkopen plaatsvinden, waardoor transacties met de laagste belastinggrondslag kunnen worden gekozen. Er zijn veel verschillende soorten specifieke identificatie.

De kostenberekeningsmethode wordt voornamelijk geselecteerd op basis van hoe goed deze de belastingefficiëntie voor financiële transacties kan maximaliseren.