Het Lipper-beoordelingssysteem uitgelegd

U bent misschien bekend met de uitdrukking "vergeleken met het Lipper-gemiddelde", een regel die in veel tv- en radioadvertenties voor beleggingsfondsen wordt herhaald. Het klinkt indrukwekkend als een beleggingsfonds bedrijf schept op over een van zijn producten die zijn Lipper-gemiddelde "verslaat", zelfs als een groot deel van het publiek de betekenis achter de uitdrukking niet kent.

De Lipper Average is een product van Lipper, Inc., dat ook het Lipper Rating System publiceert. Beleggingsfondsen vertrouwen al sinds de jaren 70 en 80 op Lipper,maar het bedrijf breidde zich uit om meer directe diensten aan het investerende publiek te bieden.

Met ingang van 2020 behoort Lipper tot de wereldleiders op het gebied van onderzoekstools voor beleggingsfondsen. Het onderzoek omvat meer dan 230.000 aandelenklassen en meer dan 115.000 fondsen in 61 landen.

Lipper-classificatiemethodologie

Volgens Lipper gebruikt het bedrijf een U.S. Diversified Equity, of USDE, fondsclassificatiestrategie. Het USDE-model is niet universeel toepasbaar, aangezien veel fondsen met een Lipper-rating buitenlandse fondsen zijn, dus Lipper probeert "de normen voor het classificeren van internationale fondsen zo dicht mogelijk bij het USDE-model te houden als" mogelijk."

Het USDE-model werd in september 1999 geïntroduceerd.Dit model verdeelt het classificatieproces in twee stappen. Eerst een fonds marktkapitalisatie wordt overwogen. Pas nadat de marktkapitalisatie is vastgesteld, wordt de stijlclassificatie van het fonds toegekend. Stijl is gebaseerd op de fundamentele kenmerken van elke participatie in het fonds uit de gegevens die Lipper ontvangt van de fondsbedrijven zelf en van onafhankelijke gegevensaanbieders.

Aan elk fonds zijn verschillende waarden toegekend op basis van verschillende kenmerken. Fondsen in de Diversified Equity-classificatie worden bijvoorbeeld beoordeeld op basis van koers tot winst (P/E), koers tot boek (P/B), koers naar omzet (P/S), rendement op eigen vermogen (ROE), dividendrendement en, indien beschikbaar, driejaarlijkse omzet groei. Lipper houdt met al deze aspecten rekening bij het bepalen van de stijl van het fonds.

Hoe classificaties worden bepaald

Om als large-cap te worden geclassificeerd, moet ten minste 75% van de gewogen aandelenactiva van het fonds geconcentreerd zijn in de large-capdrempel. Hetzelfde 75%-model wordt ook toegepast op midcaps en smallcaps. Zoals Lipper zelf toegeeft, is er meer statistische flexibiliteit voor mid- en small-capfondsen in de manier waarop hun portefeuilles worden samengesteld.

Nadat de marktkapitalisatie is bepaald, moet de stijl van een fonds worden toegewezen. Dit wordt bereikt door wat Lipper de "individuele Z-score" voor elke periode noemt. Voor elk beschouwd kenmerk, zoals dividendrendement of rendement op eigen vermogen, wordt een Z-score berekend door de indexgewogen gemiddelde score van het karakteristieke waardegewogen gemiddelde van het fonds en vervolgens gedeeld door de karakteristieke indexgewogen standaard afwijking.

Het Lipper-gemiddelde

Het Lipper-gemiddelde vertegenwoordigt het gemiddelde jaarlijkse rendement van een fonds onder zijn concurrenten, zoals gecategoriseerd door Lipper Index. Er zijn verschillende Lipper-indexen, elk bestaande uit de 30 grootste beleggingsfondsen voor een bepaalde categorie. Categorieën zijn gegroepeerd per sector, industrie, land en marktkapitalisatie, wat een wederzijdse fonds ligt mogelijk boven het Lipper-gemiddelde voor de sector, maar onder het Lipper-gemiddelde voor fondsen van zijn maat.

Het Lipper-beoordelingssysteem

Het Lipper Rating System is een classificatiesysteem met vijf niveaus en vijf categorieën dat alle fondsen in kwintielen verdeelt. De laagste 20% in een categorie krijgt een "1" rating. De volgende 20% krijgt een "2" rating. De middelste 20% krijgt een "3" rating, terwijl de volgende 20% een "4" rating krijgt. De top 20% krijgt de titel "Lipper leider" in de categorie.

Lipper richtte zich ooit voornamelijk op twee categorieën: consistentie van rendement en behoud van kapitaal. Recentelijk zijn er nog twee andere statistieken toegevoegd, het totaalrendement en de kostenratio. Bovendien krijgen in de VS gevestigde fondsen een aparte beoordeling voor belastingefficiëntie.Volgens het bedrijf is dit ratingsysteem ontworpen om een ​​eenvoudige, gemakkelijk te begrijpen scorecard te creëren die beleggers helpt bepaalde prioriteiten te benadrukken.

Alle ratings worden berekend en vergeleken tussen verschillende portefeuilles en fondstypes. Zo worden scores voor totaalrendement, consistentie van rendement, kostenratio en belastingefficiëntie voor iedereen gemeten Lipper-classificaties zoals large-cap core, preferente aandelen/opvraagbare obligaties, algemene U.S. Treasury en vele anderen. De scores voor het behoud van kapitaal zijn onderverdeeld in drie brede activaklassen: aandelen-, gemengde aandelen- en obligatiefondsen. Fondsen worden alleen gerangschikt ten opzichte van hun peers. Alle scores worden onafhankelijk berekend en geen enkel fonds krijgt een samenvattende score; Lipper wil dat individuele beleggers beslissen welke categorieën het meest moeten worden gewogen, zodat het op geen enkele manier wordt geaggregeerd. Scores in elke categorie kunnen maandelijks worden gewijzigd. Elke score is ook onderverdeeld in verschillende periodes: drie jaar, vijf jaar, tien jaar en globaal.

De Hurst-exponent

Lipper gebruikt een wiskundig apparaat dat bekend staat als de Hurst-exponent, of gewoon "H-exponent", om het kaf van het koren te scheiden in termen van consistentie. Deze indicator meet de capaciteit om te produceren zonder buitensporige volatiliteit, die Lipper vervolgens gebruikt en toepast op zijn verschillende peergroepen. Lipper verdeelt vervolgens fondsen in drie groepen: die met een H-exponent groter dan 0,55; die tussen 0,55 en 0,45; en die onder de 0,45.

De Lipper Leader-beoordeling

Net als Morningstar of Standard & Poor's, andere ratingsystemen voor beleggingsfondsen, publiceert Lipper een lijst van wat zij beschouwt als de beste fondsen in het bedrijf. Elk beleggingsfonds of ETF dat de top 20% van alle fondsen haalt, scoort als Lipper Leader.

Merk op dat Lipper Leader-classificaties slechts goed zijn voor één scorecategorie. Een obligatie-ETF kan bijvoorbeeld een Lipper Leader zijn voor het behoud van kapitaal, maar niet voor de consistentie van het rendement. In de meeste gevallen ziet u dat een fonds zichzelf een "Lipper Leader for Preservation" noemt om verwarring op dit punt te voorkomen.

Het scheiden van fondsleiderschap per scorecategorie is een merkbaar verschil tussen het Lipper-systeem en andere beoordelingsmethoden voor beleggingsfondsen. Alleen Lipper heeft vijf verschillende soorten leiders onder de vijf beoordelingscriteria, en het is ook de enige toonaangevende fondsbeoordelingsdienst die specifieke nadruk legt op het aanhouden van goede fondsprestaties.

Nadelen van het systeem

Een nadeel van het Lipper Leader-systeem is de drempel van 20%.Naarmate nieuwe beleggingsfondsen worden geïntroduceerd, groeit de omvang van elk kwintiel noodzakelijkerwijs ook. Dit betekent dat sommige fondsen in de Lipper Leader-categorie terecht kunnen komen zonder noodzakelijkerwijs in hun score te verbeteren; sommige kunnen in de loop van de tijd zelfs iets slechter worden, maar gaan van het 21e percentiel naar het 20e percentiel vanwege een toestroom van nieuwe concurrenten.