5 manieren om het beleggingsrisico te meten

Er zijn vijf hoofdindicatoren van beleggingsrisico die van toepassing zijn op de analyse van aandelen, obligaties en beleggingsfonds portefeuilles. Zij zijn Alpha Beta, r-kwadraat, standaarddeviatie en de Sharpe-ratio. Deze statistische maatstaven zijn historische voorspellers van beleggingsrisico/wisselvalligheid en ze zijn allemaal belangrijke componenten van moderne portfoliotheorie (MPT).

MPT is een standaard financiële en academische methode die wordt gebruikt om de prestaties van eigen vermogen, vastrentende waarden en beleggingen in beleggingsfondsen door ze te vergelijken met de markt benchmarks.

Alfa

Alfa is een maatstaf voor het rendement van een belegging op een voor risico gecorrigeerde basis. Het neemt de volatiliteit (prijsrisico) van a veiligheid of fondsportefeuille en vergelijkt de voor risico gecorrigeerde prestaties met een referentie-index. Het extra rendement van de belegging ten opzichte van het rendement van de referentie-index is de alfa.

Simpel gezegd, alpha wordt vaak beschouwd als de waarde die a portfolio manager optellen bij of aftrekken van het rendement van een fondsportefeuille. Een alfa van 1,0 betekent dat het fonds 1% beter heeft gepresteerd dan zijn referentie-index. Dienovereenkomstig zou een alfa van -1,0 wijzen op een underperformance van 1%. Voor beleggers geldt: hoe hoger de alfa, hoe beter.

bèta

bèta, ook bekend als de bètacoëfficiënt, is een maat voor de volatiliteit, of systematisch risico, van een effect of een portefeuille, vergeleken met de markt als geheel. Bèta wordt berekend met regressie analyse en het vertegenwoordigt de tendens van het rendement van een investering om te reageren op bewegingen in de markt. De markt heeft per definitie een bèta van 1,0. Individuele effecten en portefeuillewaarden worden gemeten op basis van hoe ze afwijken van de markt.

Een bèta van 1,0 geeft aan dat de prijs van de investering in gelijke mate met de markt zal meebewegen. Een bèta van minder dan 1,0 geeft aan dat de belegging minder volatiel zal zijn dan de markt. Dienovereenkomstig geeft een bèta van meer dan 1,0 aan dat de prijs van de investering volatieler zal zijn dan de markt. Als de bèta van een fondsportefeuille bijvoorbeeld 1,2 is, is deze theoretisch 20% volatieler dan de markt.

Conservatieve beleggers die willen behouden kapitaal moeten zich richten op effecten- en fondsportefeuilles met lage bèta's, terwijl beleggers die meer risico willen nemen op zoek naar hogere rendementen, op zoek moeten gaan naar beleggingen met een hoge bèta.

R-kwadraat

R-kwadraat is een statistische maatstaf die het percentage van een fondsportefeuille of de bewegingen van een effect weergeeft dat kan worden verklaard door bewegingen in een referentie-index. Voor vastrentende effecten en obligatiefondsen, de benchmark is de Amerikaanse schatkistpapier. De S&P 500 Index is de benchmark voor aandelen en aandelenfondsen.

R-kwadraatwaarden variëren van 0 tot 100. Volgens Morningstar heeft een beleggingsfonds met een R-kwadraatwaarde tussen 85 en 100 een prestatierecord dat dicht in de buurt komt gecorreleerd met de index. Een fonds met een rating van 70 of minder presteert doorgaans niet zoals de index.

Beleggers in beleggingsfondsen moeten vermijden actief beheerd fondsen met hoge R-kwadraatratio's, die door analisten over het algemeen worden bekritiseerd als "closet" indexfondsen. In dergelijke gevallen heeft het weinig zin om hogere vergoedingen te betalen voor professioneel beheer wanneer u dezelfde of betere resultaten kunt halen uit een indexfonds.

Standaardafwijking

Standaardafwijking meet de spreiding van gegevens van het gemiddelde. Kortom, hoe meer de gegevens verspreid zijn, hoe groter het verschil met de norm. In financiën wordt standaarddeviatie toegepast op de jaarlijkse rendement van een belegging om de volatiliteit (risico) te meten. Een volatiel aandeel zou een hoge standaarddeviatie hebben. Bij beleggingsfondsen vertelt de standaarddeviatie ons hoeveel het rendement van een fonds afwijkt van de verwacht rendement gebaseerd op zijn historische prestaties.

Sharpe-ratio

Ontwikkeld door Nobelprijswinnaar econoom William Sharpe, de Sharpe-ratio meet risicogecorrigeerde prestaties. Het wordt berekend door de af te trekken risicovrij rendement (U.S. Treasury Bond) van het rendement op een belegging en het resultaat te delen door de standaarddeviatie van het rendement van de belegging.

De Sharpe-ratio vertelt beleggers of het rendement van een belegging het gevolg is van verstandige beleggingsbeslissingen of het resultaat van een te hoog risico. Deze meting is nuttig omdat, hoewel één portefeuille of effect een hoger rendement kan genereren dan zijn collega's, is het alleen een goede investering als die hogere rendementen niet te veel extra opleveren risico. hoe groter Sharpe-ratio van een investering, hoe beter de voor risico gecorrigeerde prestatie.

Het komt neer op

Veel beleggers hebben de neiging om zich uitsluitend te concentreren op beleggingsrendementen met weinig aandacht voor beleggingsrisico's. De vijf risico maatregelen we hebben besproken, kan enige balans bieden in de risico-rendementvergelijking. Het goede nieuws voor beleggers is dat deze indicatoren voor hen worden berekend en beschikbaar zijn op een aantal financiële websites: ze zijn ook verwerkt in veel onderzoeksrapporten.

Hoe nuttig deze metingen ook zijn bij het overwegen van een belegging in aandelen, obligaties of beleggingsfondsen, volatiliteitsrisico is slechts een van de factoren waarmee u rekening moet houden die de kwaliteit van een investering.