Collaboratieve consumptie: definitie en overzicht
Wat is collaboratieve consumptie?
Collaboratieve consumptie is het gedeelde gebruik van een goed of dienst door een groep. Terwijl bij normale consumptie een individu de volledige kosten van een goed betaalt en er exclusieve toegang toe behoudt, hebben bij gezamenlijke consumptie meerdere mensen toegang tot een goed en dragen ze de kosten ervan. Een veelvoorkomend voorbeeld is ridesharing, waarbij meerdere mensen toegang hebben tot vervoer en ervoor betalen, niet alleen de eigenaar van de auto.
Hoe gezamenlijke consumptie werkt
Collaboratieve consumptie is een vorm van delen. Peer-to-peer-huur wordt bijvoorbeeld al duizenden jaren door verenigingen gebruikt en biedt een groep individuen een Bedrijfsmiddel zonder dat iedereen het zelf hoeft te kopen. Het stelt consumenten in staat om middelen te verkrijgen die ze nodig hebben, terwijl ze ook middelen kunnen verschaffen die anderen nodig hebben en niet volledig worden benut.
Belangrijkste leerpunten
- Collaboratieve consumptie verschilt van conventionele consumptie doordat middelen, goederen of diensten worden gedeeld door een groep in plaats van individuen.
- Applicaties voor ruilhandel, Airbnb en het delen van ritten zijn voorbeelden van collaboratieve consumptie.
- Samen consumeren werkt omdat de kosten over een grotere groep worden verdeeld, waardoor de aankoopprijs wordt terugverdiend door middel van huren of ruilen.
- Critici stellen dat collaboratieve consumptie soms oneerlijk is als bedrijven zich niet aan dezelfde regels hoeven te houden als conventionele bedrijven.
Collaboratieve consumptie wordt beschouwd als onderdeel van de deeleconomie omdat het betekent dat individuen hun onderbenutte activa verhuren. Deze benadering wordt het meest waarschijnlijk gebruikt wanneer zowel de prijs van een bepaald activum, zoals een auto, hoog is als het activum niet altijd door één persoon wordt gebruikt. Door een activum te verhuren wanneer het niet wordt gebruikt, verandert de eigenaar het activum in een soort handelsartikel. Dit creëert een scenario waarin fysieke objecten als services worden behandeld.
Bijvoorbeeld, Airbnb creëerde een online platform waarmee eigenaren van woningen, appartementen en andere woningen hun ruimte kunnen verhuren of verhuren aan anderen. Dit kan worden gedaan voor woningen die de eigenaar slechts parttime bewoont of gedurende perioden dat hij van plan is voor langere tijd weg te zijn. Individuele huurders kunnen zo'n woning misschien niet zelf betalen, maar door de kosten te verdelen over meerdere huurders die de ruimte op verschillende tijdstippen bezetten, wordt de woning betaalbaar.
Speciale overwegingen: wettigheid
Critici van collaboratieve consumptie stellen dat het informele karakter van dergelijke regelingen individuen in staat stelt om lokale te omzeilen voorschriften dat bedrijven die soortgelijke diensten aanbieden, moeten volgen. Deze bedrijven moeten mogelijk licenties of andere aan regelgeving gerelateerde vergoedingen betalen om legaal te kunnen opereren. Die vergoedingen maken hun diensten duurder dan die van personen die dergelijke vergoedingen niet betalen.
Traditionele hotels hebben de legaliteit van Airbnb-verhuur aangevochten, bijvoorbeeld omdat die eigenaren hoeven zich doorgaans niet te houden aan de wettelijke vereisten voor het runnen van een hotel of de bijbehorende kosten te betalen operatie kosten. Deze verontwaardiging leidde tot inspanningen om verhuuractiviteiten zoals Airbnb te reguleren of hard aan te pakken.
Vergelijkbare juridische uitdagingen deden zich voor rond ride-sharing-diensten zoals: Uber en Lyft. De exploitanten van taxibedrijven en limousinediensten stellen dat het aanbieden van ritdeeldiensten een illegale vorm van concurrentie is. Zo werden de activiteiten van Uber geblokkeerd of beperkt in bepaalde steden waar lokale autoriteiten probeerde het bedrijf te verplichten zich aan dezelfde regels te houden als taxi- en limousinediensten door.