Hoofdstuk 10 Faillissement Definitie
Wat is hoofdstuk 10?
Hoofdstuk 10 was een soort corporate faillissement indienen die uiteindelijk werd stopgezet vanwege de complexiteit ervan. Hoofdstuk 10, oorspronkelijk bekend als 'Hoofdstuk X', somde de processen en procedures op voor faillissementen waarbij bedrijven betrokken waren. Het werd gebruikt om te bepalen of een bedrijf verdiende reorganisatie en herstel van de levensvatbaarheid op lange termijn of moet worden stopgezet en geliquideerd.
Hoofdstuk 10 werd geïntroduceerd als onderdeel van de Faillissementswet van 1898 als blauwdruk voor het reorganiseren van financieel in moeilijkheden verkerende bedrijven en werd later opgenomen in de Chandler Act van 1938. Het werd geëlimineerd door de Bankruptcy Reform Act in 1978. De meest bruikbare ideeën werden in hoofdstuk XI gerold, dat later het moderne werd Hoofdstuk 11.
Belangrijkste leerpunten
- Hoofdstuk 10 was een soort faillissementsaanvraag die uiteindelijk in 1978 werd stopgezet vanwege de complexiteit ervan.
- De belangrijkste onderdelen zijn herzien en opgenomen in hoofdstuk 11.
- Hoofdstuk 10 werd gebruikt om te bepalen of een bedrijf in financiële moeilijkheden reorganisatie en herstel verdiende of moest worden stilgelegd en geliquideerd.
- Deze indiening vereiste dat de faillissementsrechtbanken altijd in het belang van de aandeelhouders moesten handelen, een moeilijke taak, en er werd kritiek op geleverd omdat het uitgebreide bevoegdheden gaf aan door de rechtbank benoemde curatoren.
Hoofdstuk 10 begrijpen
Faillissement biedt een persoon of bedrijf die moeite heeft om uitstaande schulden terug te betalen een kans om opnieuw te beginnen. Schuldeisers mogen geen geld innen dat ze verschuldigd zijn, dankzij een automatisch verblijf opgelegd door de faillissementsrechtbank. Het noodlijdende bedrijf, de schuldenaar, krijgt de mogelijkheid om ofwel in liquidatie te gaan, ofwel het proces van het bedrijf te beëindigen en zijn activa aan eisers te verdelen, of een bevredigend afbetalingsplan uit te werken en verder te gaan opereren.
In de Verenigde Staten er zijn verschillende categorieën faillissementen. Hoofdstuk 10 was een van de beschikbare paden en bood een kader voor financieel in moeilijkheden bedrijven om hun schuld herstructureren. Deze versie van het faillissement gaf de schuldenaar een kans op een nieuwe start, mits hij aan zijn verplichtingen uit het reorganisatieplan voldeed.
Een belangrijk element van hoofdstuk 10 was dat de faillissementsrechtbanken altijd moesten handelen in het belang van: aandeelhouders. Een dergelijke richtlijn maakte het proces om te bepalen of liquidatie of reorganisatie de betere optie was - en vervolgens een van beide plannen uit te voeren - zowel duur als complex.
Hoofdstuk 10 ontnam controversieel het management van het bedrijf van enige zeggenschap over de vraag of de bedrijven die ze runden, weer levensvatbaar moesten worden of moesten worden geliquideerd.
Hoofdstuk 10 gaf zulke uitgebreide bevoegdheden en verantwoordelijkheden aan door de rechtbank benoemde trustees dat het management van het bedrijf in wezen werd verplaatst. Aangezien het management niet betrokken was bij de beslissing om te reorganiseren of te liquideren, hebben curatoren of andere belanghebbenden door de rechtbank benoemde partijen moesten zweren dat ze geen persoonlijk belang hadden bij de uitkomst als voorwaarde voor hun dienst. Dit concept stond bekend als 'desinteresse'.
Hoofdstuk 10 vs. Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 10 werd als zo complex, tijdrovend en potentieel duur beschouwd dat het als een afschrikmiddel fungeerde voor het faillissement van bedrijven. De regels waren zo breed en bijzonder gedetailleerd dat bedrijven vaak hoofdstuk 11 kozen.
Hoofdstuk 11, dat oorspronkelijk bedoeld was voor kleine, particuliere bedrijven en particulieren, werd na een reeks rechtszaken een haalbare faillissementsoptie voor bedrijven.
In een Chapter 10 faillissement wordt het management verplaatst en houdt een door de rechtbank aangestelde manager of curator toezicht op het reorganisatie- of herstructureringsproces. Dit is over het algemeen niet het geval in een Chapter 11-aanvraag. Hoofdstuk 11 biedt het voordeel dat het management van een bedrijf niet wordt verwijderd, waardoor het een grotere rol kan spelen bij het uitvoeren van een reorganisatie.
Hoofdstuk 11 geeft het management ook meer inspraak in de manier waarop crediteuren worden terugbetaald en hoe activa worden geliquideerd. Omdat het relatief eenvoudiger is, werd een Chapter 11 faillissementsaanvraag de voorkeursoptie boven een Chapter 10 voor debiteuren en hun advocaten, evenals crediteuren, zelfs als aandeelhouders niet langer de hoogste bescherming genieten.