IMF tegen WTO vs. Wereldbank: wat is het verschil?

IMF tegen WTO vs. Wereldbank: een overzicht

De Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Wereldbank en de Wereld handel Organisatie (WTO) worden bijna dagelijks belicht in de financiële pers of op televisie. Van leningen aan Griekenland tot handelsovereenkomsten in Azië, deze organisaties halen de krantenkoppen over de hele wereld. Als u deze entiteiten en hun missies begrijpt, krijgt u meer inzicht in hoe deze organisaties helpen om de wereldeconomie vorm te geven.

Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) is een wereldwijde organisatie met momenteel 189 lidstaten gevestigd in: Washington, D.C. Het doel van het fonds is onder meer het bevorderen van financiële stabiliteit en economische groei doelen.

De Wereldhandelsorganisatie (WTO is ook een wereldwijde associatie met 164 lidstaten. Het doel van de organisatie is het bevorderen van eerlijke handel tussen landen.

De Wereldbank is ook een internationale organisatie en heeft als doel armoede terug te dringen door middel van financiële hulp.

Het Internationaal Monetair Fonds – IMF

De IMF promoot zichzelf als "een organisatie van 188 landen, die werkt aan het bevorderen van mondiale monetaire samenwerking, het veiligstellen van financiële stabiliteit, het vergemakkelijken van internationale handel, bevordering van hoge werkgelegenheid en duurzame economische groei, en vermindering van armoede over de hele wereld.” Het werd opgericht in 1944, terwijl de Tweede Wereldoorlog nog steeds woedde, als onderdeel van de Bretton Woods-overeenkomst. De overeenkomst was bedoeld om een ​​monetair en wisselkoersbeheersysteem te creëren dat een herhaling van de valuta zou kunnen voorkomen devaluaties die bijdroegen aan de economische uitdagingen van die periode.

Het “primaire doel van de organisatie is het verzekeren van de stabiliteit van het internationale monetaire systeem – het systeem van wisselkoersen en internationale” betalingen die landen (en hun burgers) in staat stellen om met elkaar transacties uit te voeren.” Het brede, zelfgedefinieerde mandaat van het IMF omvat “alle macro-economische en financiële sector kwesties die van invloed zijn op mondiale stabiliteit”, waaronder handelsbevordering, economische groei en armoedebestrijding.

De IMF-missie

Het IMF bevordert zijn missie op verschillende manieren. Het monitoren van en rapporteren over economische ontwikkelingen is een groot deel van de inspanning, inclusief het doen van aanbevelingen aan de lidstaten over toekomstige acties. Zo heeft het IMF in 2015 de toestand van de Amerikaanse economie beoordeeld en aanbevolen dat de Amerikaanse Federal Reserve wacht met haar plannen om de rente te verhogen, omdat dit de economie zou kunnen schaden. Hoewel de aanbevelingen van het IMF niet juridisch bindend zijn, worden ze wel openbaar gemaakt. Economische beleidsmakers zijn zich er zeker van bewust en worden er ongetwijfeld door beïnvloed.

Geld lenen aan arme landen is ook een belangrijk initiatief van het IMF. De organisatie verstrekt financiering om in moeilijkheden verkerende landen te helpen bij het vermijden of herstellen van economische uitdagingen. Het IMF heeft onder meer aanzienlijke leningen verstrekt aan Portugal, Griekenland, Ierland, Oekraïne, Mexico, Polen, Colombia en Marokko. Alle initiatieven van het IMF worden door de leden zelf gefinancierd. Het hoofdkantoor van de organisatie bevindt zich in Washington, D.C. (Lees voor meer informatie: Een inleiding tot het Internationaal Monetair Fonds.)

De Wereldbank

De Wereldbankgroep, zoals het IMF, werd in 1944 in Bretton Woods opgericht. Het doel is om "financiële en technische bijstand te verlenen aan ontwikkelingslanden over de hele wereld" in een poging "armoede te verminderen en ontwikkeling ondersteunen.” Het bestaat uit vijf onderliggende instellingen, waarvan de eerste twee gezamenlijk de Wereldbank worden genoemd.

1. Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (IBRD). Dit is de kredietarm van het IMF. Het biedt financiële steun aan kredietwaardige landen met midden- en lage inkomens.
2. Internationale ontwikkelingsassociatie (IDA). IDA verstrekt leningen en subsidies aan arme landen.
3. Internationale Financieringsmaatschappij (IFC). In tegenstelling tot de Wereldbank, die haar inspanningen op overheden richt, verstrekt de IFC geld en advies aan entiteiten uit de particuliere sector.
4. Multilateraal investeringsgarantiebureau. MIGA wil directe buitenlandse investeringen in ontwikkelingslanden aanmoedigen.
5. Internationaal centrum voor beslechting van investeringsgeschillen. ICSID biedt fysieke faciliteiten en procedurele expertise om de onvermijdelijke geschillen op te lossen die ontstaan ​​wanneer geld de kern vormt van een meningsverschil tussen twee partijen.

De missie van de Wereldbank bevorderen

De Wereldbank streeft haar doelstellingen na door financiële steun te verlenen aan: ontwikkelingslanden. Het geeft leningen en subsidies met lage of geen rente om “een breed scala aan investeringen te financieren op gebieden als onderwijs, gezondheidszorg, openbaar bestuur, infrastructuur, financiële en privesector ontwikkeling, landbouw en beheer van milieu en natuurlijke hulpbronnen.” De Wereldbank leende India bijvoorbeeld in 2015 $ 500 miljoen om micro-, kleine en middelgrote bedrijven te ondersteunen. De lening met een looptijd van 10 jaar is afgesloten tegen gunstige voorwaarden, waaronder een bepaling dat de aflossing pas over vijf jaar hoeft te beginnen.

Naast de nauwe samenwerking met het Internationaal Monetair Fonds levert de Wereldbank ook advies en begeleiding. De groep financiert zichzelf en heeft haar thuiskantoor in Washington, D.C. (Zie voor verwante literatuur: De allerbelangrijkste indicatoren voor wereldontwikkeling (WDI) van de Wereldbank.)

De Wereldhandelsorganisatie – WTO

De Wereldhandelsorganisatie (WTO) beweert “de enige wereldwijde internationale organisatie te zijn die zich bezighoudt met de handelsregels tussen” landen." De inspanningen van de WTO zijn gericht op het ontwikkelen van handelsovereenkomsten tussen landen om grensoverschrijdende handel. Denk hierbij aan het opstellen van de afspraken, het interpreteren van de afspraken en het faciliteren van geschillenbeslechting.

De WTO, officieel opgericht in 1995, vindt zijn oorsprong in Bretton Woods, waar de Algemene overeenkomst inzake handel en tarieven (GATT) is gemaakt in een poging om de handel tussen landen aan te moedigen en te ondersteunen. In navolging van de GATT resulteerden de handelsbesprekingen van de Uruguay Roundtable 1986-1994 in de formele oprichting van de WTO. Het hoofdkantoor van de WTO is gevestigd in Genève, Zwitserland. Net als het IMF en de Wereldbank wordt de WTO gefinancierd door haar leden.

De WTO-missie bevorderen

De WTO wil grensoverschrijdende handel vergemakkelijken. Onderhandelingen worden gevoerd in een alles-of-niets-formaat, waarbij elk probleem op tafel wordt besproken totdat het is opgelost. Daarom zijn er geen gedeeltelijke deals, dus gemiste deadlines en langdurige inspanningen die vele jaren aanhouden, zijn niet ongewoon. Naast grootschalige handelsinitiatieven faciliteert de WTO ook onderhandelingen over handelsgeschillen, zoals een meningsverschil tussen Mexico en de Verenigde Staten over de tonijnvisserij. (Zie voor verwante literatuur: 3 keer heeft de WTO het deze eeuw goed gedaan.)

Het komt neer op

Hoewel alle drie de organisaties zichzelf promoten als aanjagers van positieve ontwikkelingen, is niet iedereen het eens met hun zelfbeoordelingen. De organisaties bieden financiële hulp aan landen in nood, maar zoals zowat elke andere bekende methode van het verkrijgen van financiële middelen, het geld komt met verplichtingen en de motieven achter de initiatieven zijn vaak in vraag.

Wat deze groepen bijvoorbeeld 'het bevorderen van economische groei' noemen, zien hun tegenstanders als een blauwdruk voor: de lokale economie vernietigen en het milieu plunderen met globaliseringsinspanningen die alleen ten goede komen aan de rijk. Protesten, waaronder die in Davos, Zwitserland, Washington, D.C., Cancun, Mexico en andere grote steden, komen regelmatig voor bij IMF, Wereldbanken WTO-evenementen. Afgezien van de publieke protesten, pleiten zelfs enkele bedrijfsleiders tegen de organisaties. (Zien: De donkere kant van de WTO.)