Theodore W. Schultz-definitie

Wie was Theodore W. Schultz?

Theodore W. Schultz, die de naam Ted Schultz droeg, werd geboren op 30 april 1902 en stierf op 2 februari. 26, 1998. Hij was een Amerikaanse Nobelprijswinnaar, een econoom en de voorzitter van de economie aan de Universiteit van Chicago. Hij is het meest bekend voor het ontwikkelen van de Human Capital Theory of economisch herstel na een ramp.

Leven en carrière

Theodore W. Schultz werd geboren op een boerderij in South Dakota. Hij ging naar school tot de achtste klas toen hij vertrok om te werken op de boerderij van zijn familie vanwege een tekort aan arbeidskrachten tijdens de Eerste Wereldoorlog. Later, gemotiveerd door de aanhoudende financiële problemen die hij om zich heen zag in de agrarische sector, Schultz zou zich inschrijven voor een speciaal landbouwgericht landbouw- en economisch studieprogramma in South Dakota Staat. Uiteindelijk behaalde hij op 26-jarige leeftijd een graad in landbouw en economie in 1928. Twee jaar later, in 1930, trouwde hij met Esther Werth, die tot haar dood in 1991 de redacteur was van alle werken van Schultz.

Schultz was van 1930 tot 1943 professor aan de Iowa State University. In 1943 brak er een controverse uit over oleomargarine met de vraag wiens belangen het economisch beleid zou moeten dienen: consumenten of producenten. Nadat de school onder druk van zuivelproducenten onderzoek dat gunstig was voor oleomargarine onderdrukte, verliet Schultz zijn functie aan de universiteit. Schultz ging naar de Universiteit van Chicago, waar hij de rest van zijn carrière zou dienen (toen hij niet internationaal reisde voor onderzoek). Hij werd in 1946 voorzitter van de afdeling Economische Zaken en bekleedde die functie tot 1961. Hij trok zijn vriend en voormalig student David Gale Johnson naar Chicago, en samen leverden het paar substantiële bijdragen aan leerstellige, ideologische en analytische economie, die de steun kreeg van verschillende rijke donoren en liefdadigheidsstichtingen, met name de Rockefeller Fundering. Hij werd de voorzitter van de American Economic Association in 1960. In 1979 ontving hij de Nobelprijs voor economie voor zijn onderzoek naar de rol van menselijk kapitaal in economische ontwikkeling.

Bijdragen

Gedurende zijn carrière heeft Schultz een aantal bijdragen geleverd aan de vooruitgang van de economische wetenschap. Deze omvatten zijn werk over de landbouweconomie van arme en ontwikkelingslanden en zijn human capital-theorie van economische ontwikkeling. In de loop van zijn onderzoek reisde Schultz naar talloze landen om lokale boeren, dorpsleiders en arbeiders te ontmoeten.

Landbouw in ontwikkelingslanden

Schultz breidde zijn vroege toegepaste werk in de landbouweconomie uit tot een wereldwijde focus op de ontwikkeling van landbouwgebieden in relatief arme landen. Hij voerde aan dat economische stagnatie in arme, landelijke, landbouwgebieden grotendeels te wijten was aan overheidsbeleid dat rijkere stedelijke gebieden bevoordeelde boven de belangen van de landbouw. Beleid dat de prijzen van voedsel en landbouwgrondstoffen aan banden legt, onevenredige belasting van gewassen en landbouwgrond, en het falen van veel regeringen om onderzoek te ondersteunen en voorlichtingsdiensten onderdrukken allemaal het ondernemerschap op het platteland en verminderen de prikkels en het vermogen van boeren om deel te nemen aan innovatie en investeringen in de landbouw, volgens Schultz.

Menselijk kapitaal en economisch herstel

Schultz merkte de opmerkelijke snelheid op waarmee de naoorlogse economieën van Japan en West-Duitsland herstelden van de totale verwoesting die het gevolg was uit de Tweede Wereldoorlog, vooral in vergelijking met de relatief intacte economische infrastructuur van het Verenigd Koninkrijk, dat te lijden had onder een zware economisch depressie enkele jaren na de oorlog. Schultz stelde vast dat buitenlandse hulp van de Marshallplan was eigenlijk schadelijk voor de lokale economieën in Europa, want terwijl de hulp gratis werd verdeeld, de lokale economieën werden vervormd en gesmoord omdat gratis en gesubsidieerde hulp de prijzen onderdrukte, waardoor lokale boeren niet in staat waren concurreren.

Schultz concludeerde dat de oorzaak van het succes van Duitsland en Japan de gezonde en goed opgeleide mensen waren bevolking van de twee naties, een conclusie die uiteindelijk de basis werd van Human Capital Theorie. Dit bracht hem ertoe de kwaliteit van de bevolking te benadrukken als een sleutelfactor in economische groei en ontwikkeling boven de kwaliteit of kwantiteit van land of andere natuurlijke hulpbronnen. Dit leidde tot een grote verschuiving in de financiering van onderwijs- en gezondheidsbevorderingsprogramma's door internationale instellingen zoals de Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank.