De minimis-belastingregeldefinitie

De de-minimisbelastingregel: een overzicht

De de minimis-belastingregel bepaalt de drempel waarop een discontoobligatie moet worden belast als vermogenswinst in plaats van als gewoon inkomen. De regel stelt dat een korting van minder dan een kwartpunt per volledig jaar tussen het moment van aanschaf en de vervaldatum te klein is om fiscaal als een marktkorting te worden beschouwd. In plaats daarvan, de aanwas van de aankoopprijs tot de nominale waarde moet worden behandeld als een meerwaarde als deze langer dan één jaar wordt aangehouden.

De minimis is Latijn voor 'over minimale dingen'.

De minimis belastingregel uitgelegd

Volgens de de minimis-belastingregel, als een gemeentelijke obligatie wordt gekocht voor een minimale korting, is deze onderworpen aan vermogenswinstbelasting in plaats van het (meestal hogere) gewone tarief van de inkomstenbelasting.

Volgens de Internal Revenue Service (IRS) is een minimale korting gedefinieerd als een bedrag van minder dan een kwart procent van de nominale waarde vermenigvuldigd met het aantal volledige jaren tussen de aankoopdatum van de obligatie en de vervaldatum – is te klein om als een marktkorting voor de inkomstenbelasting.

Hoe de minimis te berekenen

Om te bepalen of een gemeentelijke obligatie onderworpen is aan de vermogenswinstbelasting of gewone inkomstenbelasting gebruik de de minimis-belastingregel, vermenigvuldig de nominale waarde met 0,25% en vermenigvuldig het resultaat met het aantal volledige jaren tussen de aankoopdatum van de verdisconteerde obligatie en de vervaldatum. Trek het afgeleide de minimis-bedrag af van de nominale waarde van de obligatie.

Als dit bedrag hoger is dan de aankoopprijs van de disconteringsobligatie, is de gekochte obligatie onderworpen aan het gewone tarief van de inkomstenbelasting. Als de aankoopprijs boven de de minimis-drempel ligt, is vermogenswinstbelasting verschuldigd.

Met andere woorden, als de marktkorting kleiner is dan het de minimis-bedrag, wordt de korting op de obligatie over het algemeen behandeld als een meerwaarde bij verkoop of aflossing in plaats van als gewoon inkomen.

Voorbeeld van de de-minimisregel

Stel dat u kijkt naar een gemeentelijke obligatie met een looptijd van 10 jaar met een nominale waarde van 100 en nog vijf jaar tot de vervaldag. De de minimis-korting is 100 nominale waarde x 0,0025 x 5 jaar = 1,25.

Vervolgens trekt u de 1,25 af van de nominale waarde om het de minimis-grensbedrag te krijgen, dat in dit voorbeeld 98,75 = 100 – 1,25 is. Dit is de laagste prijs waartegen de obligatie kan worden gekocht voor de IRS om de korting als een meerwaarde te behandelen.

In dit voorbeeld: als de prijs van de kortingsobligatie die u hebt gekocht lager is dan 98,75 per 100 nominale waarde, bent u onderworpen aan de gewone inkomstenbelasting volgens de de minimis-belastingregel.

Dus als u deze obligatie voor $ 95 hebt gekocht, is de gewone inkomstenbelasting van toepassing wanneer de obligatie à pari wordt afgelost, aangezien $ 95 minder is dan $ 98,75.

Een andere manier om ernaar te kijken is dat de marktkorting van 100 – 95 = 5 hoger is dan het de minimis-bedrag van 1,25. Daarom is de winst op de verkoop van de obligatie inkomsten, geen vermogenswinsten.

Een basisprincipe van de prijsstelling van obligaties is dat wanneer de rente stijgt, de prijzen van obligaties dalen en vice versa. De de minimis-belastingregel is doorgaans van toepassing in een omgeving van stijgende rentetarieven. Tijdens dergelijke perioden daalt de prijs van obligaties en worden ze aangeboden met kortingen of hoge kortingen naar par.