Microfinanciering vs. Macrofinanciering: wat is het verschil?

Microfinanciering en macrofinanciering vertegenwoordigen twee soorten financieringsgerelateerde activiteiten. Het verschil zit in hun reikwijdte. Microfinanciering is een op het individu gerichte, op de gemeenschap gebaseerde benadering om geld en/of financiële diensten aan arme individuen of kleine bedrijven die geen toegang hebben tot reguliere of conventionele bronnen.

Macrofinanciering heeft daarentegen te maken met een economie of een algemene sociale structuur. Het gaat om het opstellen van beleid, het initiëren van programma's zoals subsidies of het financieren en uitvoeren van meerjarige economische ontwikkelingsplannen en -projecten die werkgelegenheid zullen genereren of de industrie een kickstart zullen geven.

Een lening van $ 100 aan een dorpeling in een economisch ontwikkelingsland waarmee ze de benodigde apparatuur voor het maken van keramiek kunnen kopen, zou een voorbeeld zijn van microfinanciering; een regering die de bouw financiert van een waterkrachtdam van een miljoen dollar die duizenden mensen tewerkstelt, zou macrofinanciering vormen.

Microfinanciering

Microfinancieringsdiensten omvatten microkrediet, microsparen en microverzekeringen. Microfinanciering heeft tot doel individuen zelfvoorzienend te maken door tijdige financiering aan te bieden, hen te helpen vaardigheden te leren en een stabiel bestaansmiddel te creëren.

Microfinanciering begint met het opleiden van potentiële leners over de basisprincipes van hoe geld en krediet werken, hoe schulden te budgetteren en te beheren, en hoe ze het beste geld rolt. Individuen krijgen dan toegang tot kapitaal tegen royale voorwaarden: lager dan gemiddelde rentetarieven of het afzien van onderpand. Het wanbetalingsrisico voor de kredietverstrekkers wordt beperkt door kredietnemers in groepen te bundelen (van bijvoorbeeld vijf of tien personen); groepsdruk verbetert vaak de terugbetalingspercentages. Pooling bouwt ook de individuele kredietwaardigheid en maakt hulp tussen groepsleden mogelijk.

Macrofinanciering

Macrofinanciering is gericht op economische ontwikkeling in het algemeen en werkt op grotere schaal om wijdverbreide voordelen te behalen waarbij hele bevolkingsgroepen en meerdere entiteiten betrokken zijn. Een staat of provincie kan bijvoorbeeld meerjarige belastingvoordelen bieden aan bedrijven die fabrieken of kantoren opzetten in een stad of regio, die lokale bewoners inhuren en gebruik maken van lokale leveranciers of diensten. Financiering voor het streven wordt bijgestaan ​​door banken of via publiek-private samenwerkingen.

Hoewel het wat inkomsten zal verliezen via de vennootschapsbelastingvoordelen, profiteert de overheid over het algemeen: de nieuw tewerkgestelde personen zullen meer (belastbaar) inkomen verdienen, evenals nabijgelegen bedrijven (restaurants, enz.). De waarde van onroerend goed zal waarschijnlijk stijgen en andere bedrijven kunnen naar de regio worden getrokken.

Belangrijkste verschillen

Andere belangrijke verschillen tussen microfinanciering en macrofinanciering zijn onder meer:

• Microfinancieringsinstellingen (MFI), zelfhulpgroepen (SHG) en particuliere organisaties (NGO) zijn de belangrijkste financiers in de microfinancieringssector. Maar ook banken in de publieke sector, organisaties met winstoogmerk en particuliere consumentenfinancieringsmaatschappijen beginnen erbij betrokken te raken. Aan de andere kant zijn bij macrofinanciering grotere entiteiten betrokken, zoals overheden, lokale autoriteiten, grote bedrijven, banken en gevestigde bedrijven.
• De hoeveelheid geld die gemoeid is met macrofinanciering is aanzienlijk groter dan die met microfinancieringsinitiatieven. En de omvang van de operaties varieert sterk: microfinanciering kan een lening van $ 300 verstrekken aan een metselaar om zijn eigen steen op te zetten oven, terwijl macrofinanciering voor grote projecten zoals een dam of wegenbouw honderden lokale metselaars werkgelegenheid biedt voor een paar jaar.
• Microfinanciering is meestal een continue, doorlopende activiteit zonder een bepaald doel. Een lening van $ 50 die vandaag beschikbaar is voor een visser voor het kopen van visnetten, kan morgen worden verlengd tot $ 500 om hen te helpen een boot te kopen; of, zodra deze visser zelfvoorzienend wordt en zijn microfinancieringslening terugbetaalt, kan het geld worden overgemaakt naar een andere in aanmerking komende persoon. Macrofinancieringsprojecten hebben echter een definitieve tijdsperiode, zoals: subsidies slechts voor drie jaar aangeboden of een wegenbouwproject dat binnen vijf jaar moet worden voltooid.
• Microfinanciering heeft tot doel individuen zelfredzaam te maken. Stel dat een kleermaker uit Bangladesh een lening van $ 100 aanneemt om een ​​naaimachine te kopen. Naarmate hun kleermakerij vordert, kunnen ze een showroom opzetten en zelfs een paar personen in dienst nemen. Anderzijds is macrofinanciering gericht op het verbeteren van de algehele economie. De overheid die alle katoenboeren subsidies geeft op kunstmest, heeft bijvoorbeeld tot doel de katoenteelt te vergroten, een textielindustrie op te bouwen en iedereen economisch te helpen.
• Microfinanciering brengt het risico met zich mee dat individuen in gebreke blijven, terwijl macrofinanciering wordt geconfronteerd met uitdagingen als gevolg van corruptie of het niet uitvoeren van efficiënt beleid.
• Microfinanciering biedt andere sociale voordelen die worden opgelegd door de voorwaarden van de lening. De voorwaarden kunnen bijvoorbeeld bepalen dat leners een deel van hun inkomen sparen voor de toekomst of geen deel van de lening aan alcohol besteden. Macrofinanciering daarentegen maakt grootschalige werkgelegenheid en ontwikkeling van nieuwe sectoren en bedrijven mogelijk, maar garandeert niet de verbetering van een individu.