S&P 500 ETF's: wat elke belegger moet weten

De S&P 500 is waarschijnlijk de meest nauwkeurige kwantificator van de Amerikaanse economie en meet de cumulatieve float-gecorrigeerde marktkapitalisatie van 500 van de grootste bedrijven van het land. Terwijl andere benchmarkindices alleen de aandelenkoersen meten, wat beperkend kan zijn, wordt de S&P 500 geprezen als de marktstandaard waarmee veel fondsen worden vergeleken.

Met de komst van op de beurs verhandelde fondsen aan het eind van de jaren tachtig leek het niet meer dan normaal om een ​​ETF te creëren die bestond uit evenredige verhoudingen van de aandelen op de S&P 500. In feite volgde de allereerste ETF die ooit werd gemaakt de S&P 500 inderdaad op zo'n manier. Hoewel die ETF in 1993 snel werd vervolgd, beleggingsbeheer bedrijf State Street Global Advisors ontwikkelde een gelijkwaardige ETF, de Standard & Poor's Depositary Receipts (SPION).

Beter bekend onder zijn arachnoïde acroniem, SPDR, het is de grootste en meest zwaar verhandelde ETF in de wereld, met een nettovermogen van $ 374 miljard. In feite heeft SPDR een hele familie van ETF's voortgebracht die bekend staan ​​als SPDR-fondsen, die elk gericht zijn op een bepaalde geografische regio of marktsector.

SPDR uitgelegd

Sinds zijn debuut in 1993 is de SPDR S&P 500 ETF (hierna "SPDR") heeft zijn componenten gekocht en verkocht afhankelijk van het veranderende rooster van de onderliggende S&P 500-index. Dat betekent dat SPDR een tiental componenten per jaar moet verhandelen, afhankelijk van de laatste ranglijst van bedrijven, en vervolgens opnieuw in evenwicht moet brengen. Sommige van die componenten worden opgekocht door andere bedrijven, en sommige verliezen hun plaats op de S&P 500 door niet te voldoen aan zijn strenge criteria. Wanneer dat gebeurt, verkoopt State Street de uitgaande indexcomponent (of verwijdert deze in ieder geval uit zijn SPDR-posities) en vervangt deze door de nieuwe. Het resultaat is een ETF die volgt de S&P 500 dicht bij perfectie.

Als de definitieve S&P 500 ETF heeft SPDR een aantal navolgers geïnspireerd. Vanguard heeft zijn eigen copycat S&P 500-fonds, de Vanguard S&P 500 ETF (VOO), evenals de Core S&P 500 ETF (IVV) van iShares. Met een nettovermogen van respectievelijk meer dan $ 753,4 miljard en $ 286,9 miljard, domineren zij samen met SPDR deze markt van fondsen die niet per se een laag risico hebben, maar die op zijn minst samengaan met de beurs Als geheel.

Dat gezegd hebbende, de ene S&P ETF zou net zo goed moeten zijn als de andere, nietwaar? Als alleen. Zoals bijna iedereen die ooit een fortuin heeft opgebouwd weet, verwerf je rijkdom door er minder van uit te geven. Dat brengt ons bij kostenratio's.

Let op de kostenratio

State Street berekent een kostenratio van 0,0945%, wat bijna driemaal de 0,03% van Vanguard is. De vergelijkbare ETF van iShares heeft een kostenratio van 0,03%. Dat lijkt het antwoord duidelijk te maken, als de vraag is: "Welke S&P 500 ETF moet ik kopen?" met de laagste kosten?

Was het maar zo simpel. Of het nu gaat om originaliteit, grootte of een andere factor, SPDR-aandelen zijn verreweg de meest verhandelde van alle S&P 500 ETF's. Ze handelen tientallen keren zo vaak als Vanguard of iShares S&P 500 ETF-aandelen, waardoor het voor een potentiële verkoper gemakkelijk wordt om hun bezit te verzilveren. Dan weer een dun verhandeld S&P 500 ETF handelt nog steeds bijna een miljoen eenheden per dag. Het kan zijn dat u een paar uur moet wachten om volledig vloeibaar te zijn, in plaats van een paar minuten. Tenzij u denkt dat u op een bepaald moment in de nabije toekomst losgeld moet betalen als gijzelaar, is dat weinig reden om van iShares over te stappen naar SPDR.

Bovendien is zelfs een kostenratio van 0,0945% verwaarloosbaar laag. Het is gemakkelijk te vinden beleggingsfondsen wiens kostenratio's 20 keer dat aantal zijn. Toegegeven, de laatste categorie bestaat uit fondsen die enige mate van actief beheer, in plaats van alleen de voorraden te volgen die een index vormen waarvan de componenten worden geselecteerd door a derde partij.

UIT versus ETF

Een ander belangrijker verschil tussen SPDR en de andere twee S&P 500 ETF's is dat de eerste technisch goed is eenheidsbeleggingstrust. Hier is waar een vroege verhuizer een nadeel kan zijn; SPDR is gebonden aan een verouderde juridische structuur die de oprichting van talloze ETF's niet voorzag. State Street moet dus alle aandelen houden die het koopt in huis. Vanguard's en iShares' S&P 500 ETF's zijn anders opgezet en mogen hun aandelen aan andere bedrijven uitlenen en daarbij rente ontvangen.

Vijfhonderd aandelen in een portefeuille betekenen enkele honderden dividend betalingen ook. In plaats van die dividenden het hele jaar door aan beleggers uit te keren, wat meer dan een beetje omslachtig zou zijn, houdt SPDR de dividendbetalingen in contanten en keert ze uit bij uitkering. iShares herbelegt de dividenden, wat gunstig is in een stierenmarkt. Ondertussen investeert Vanguard zijn dagelijkse contanten in zijn eigen beleggingsvehikels met ultralaag risico.

Het komt neer op

Voor degenen die het concept van het verslaan van de markt, of het werk dat daarmee gepaard gaat, afwijzen, is beleggen in een S&P 500 ETF zinvol. Wees geduldig en u volgt de markt noot voor noot. Beste van alles, de beleggingsondernemingen hebben al gepresteerd de taak om de juiste hoeveelheden van elk onderdeel van de S&P 500 te kopen, ze in een eenheid te bundelen en ze beschikbaar te maken in reepjes die klein genoeg zijn zodat iedereen die een stuk wil, er een kan kopen. Voor de gegeven bescheiden kostenratio's, aangezien er geen bearmarkt is, is dat een uitstekend koopje.