Money Market Mayhem: de kernsmelting van het reservefonds

Op sept. 16, 2008, het Reserve Primair Fonds brak de bok wanneer het intrinsieke waarde (NIW) daalde tot $ 0,97 dollarcent per aandeel. Het was een van de eerste keren in de geschiedenis van beleggen dat een retail geld Markt fonds was er niet in geslaagd een NAV van $ 1 per aandeel te handhaven. De implicaties stuurden schokgolven door de industrie.

Anatomie van een kernsmelting

The Reserve, een in New York gevestigde fondsbeheerder gespecialiseerd in geldmarkten, had $ 64,8 miljard aan activa in het Reserve Primary Fund. Het fonds had een toewijzing van $ 785 miljoen aan kortlopende leningen uitgegeven door Lehman Brothers. Deze leningen, bekend als commercial paper, werden waardeloos toen Lehman een aanvraag indiende faillissement, waardoor de NAV van de Reserve fonds onder de $ 1 dalen.

Hoewel het Lehman-papier slechts een klein deel van de activa van het Reservefonds vertegenwoordigde (minder dan 1,5%), maakten beleggers zich zorgen over de waarde van de andere bezit. Uit angst voor de waarde van hun beleggingen trokken bezorgde beleggers hun geld uit het fonds, dat zijn activa in ongeveer 24 uur met bijna tweederde zag dalen. Het Reservefonds kon niet aan terugkoopverzoeken voldoen en bevroor de terugkopen voor maximaal zeven dagen. Toen zelfs dat niet genoeg was, werd het fonds gedwongen de activiteiten op te schorten en te beginnen liquidatie.

Het was een verrassend einde voor een legendarisch fonds en een ontnuchterende wake-up call voor investeerders en de... financiële diensten industrie. Het vestigde de aandacht op de kredietmarkten, waar een volledige kredietcrisis aan de gang was, met reclameblad zit in het epicentrum van het debacle.

Commercial paper was een veelvoorkomend onderdeel van geldmarktfondsen geworden omdat ze evolueerden van alleen aanhouden staatsobligaties— ooit een steunpilaar van het bezit van geldmarktfondsen — in een poging om te stimuleren opbrengsten. Terwijl staatsobligaties worden gedekt door de vol vertrouwen en krediet van de Amerikaanse overheid, commercial paper niet.

Ondanks het gebrek aan overheidssteun, werden de risico's van het aanhouden van commercial paper historisch laag geacht, aangezien de leningen worden verstrekt voor een periode van minder dan een jaar. Hoewel de combinatie van aantrekkelijkere rendementen en relatief lage risico's veel geldmarktfondsen aantrok, haalden de risico's het Reserve Primary Fund in.

Nasleep

De ineenstorting van het reservefonds was op verschillende fronten slecht nieuws voor aanbieders van geldmarktfondsen. Eerst en vooral was er het gevaar van ineenstorting, aangezien het Reservefonds niet het enige geldmarktfonds was met commercial paper. Meer dan een dozijn fonds bedrijven werden gedwongen om in te grijpen om financiële steun te verlenen aan hun geldmarktfondsen om te voorkomen dat de bok breken.

Zelfs fondsen die niet werden beïnvloed door slecht commercial paper (onthoud, Lehman en AIG waren het topje van de ijsberg) werden geconfronteerd met de mogelijkheid van massale terugbetalingsverzoeken van beleggers die niet voldoende inzicht hadden in hun portefeuilles.

Uit angst voor zo'n run op geldmarktfondsen, greep de federale regering in en vaardigde ze uit wat neerkwam op door de belastingbetaler gefinancierde verzekeringen. Onder de Tijdelijk garantieprogramma voor geldmarktfondsen, de Amerikaanse schatkist gegarandeerde beleggers dat de waarde van elk aandeel in het geldmarktfonds op het moment van sluiting van de handel op sept. 19, 2008, zou op $ 1 per aandeel blijven.

Beleggers in het reservefonds kwamen niet in aanmerking voor het door de overheid gesponsorde programma. Het Fonds begon met de liquidatie met een reeks betalingen, maar een jaar later volgden vele aandeelhouders wachtten nog steeds op de teruggave van een deel van hun resterende vermogen. Die activa werden verder in waarde verlaagd toen het managementteam van het fonds een clausule inriep die hen in staat stelde om activa aan te houden om verwachte juridische en boekhoudkundige kosten te betalen met betrekking tot claims die voortvloeien uit de instorting.

Waarom het ertoe deed?

Het Reservefonds had een legendarische geschiedenis en is ontwikkeld door Bruce Bent, een man die vaak wordt aangeduid als de "vader van de geldfondsensector." Het falen van dit fonds was een grote klap voor de financiële dienstverlening en een enorme schok voor investeerders.

Drie decennia lang werden geldmarktfondsen aan het publiek verkocht in de veronderstelling dat ze veilig waren, vloeistof plaatsen om geld te parkeren. Bijna iedere 401 (k) plan in de natie verkoopt geldmarktfondsen aan beleggers onder de veronderstelling dat ze worden gecategoriseerd als contanten.

Na de ramp met het Reservefonds begonnen beleggers te twijfelen aan de veiligheid van geldmarktfondsen. Als "cash" niet langer veilig is, wordt de vraag: "waar kunnen beleggers hun geld opleggen?" Met de voorraad en obligatiemarkten zowel in verval als geldmarktfondsen die hun waarde niet konden behouden, werd het stoppen van geld in een matras plotseling een aantrekkelijke en relevante keuze voor conservatieve beleggers.

De overheid reddingsoperatie, terwijl het nodig is om het vertrouwen in de Financieel systeem, opende een andere reeks vragen over de geschiktheid van overheidssteun. Het moedigde wetgevers ook aan om de kwestie van financiële regulering en toezicht aan de orde te stellen en de regels rond geldmarktfondsen en de beleggingen die ze aanhouden opnieuw te bekijken. Ook het verband tussen hebzucht en kapitalisme werd in de schijnwerpers gezet, zoals de visie van Wall Street gesteund worden door Main Street in weer een ander mislukt investeringsplan schetste een minder prettig beeld.

Bottom Line

Het debacle van het Reservefonds dient als een sterke herinnering aan beleggers over de waarde van het begrijpen van de beleggingen in uw portefeuille. Het benadrukt ook het belang van het overwegen van zowel de voor- als nadelen van potentiële investeringen.