Bruto-inkomsten vs. Netto-inkomstenrapportage: wat is het verschil?

Bruto-inkomsten vs. Netto-inkomstenrapportage: een overzicht

Het herkennen en rapporteren van opbrengsten zijn kritische en complexe problemen voor accountants. Veel beleggers rapporteren ook hun inkomen, en het verschil tussen netto- en bruto-inkomsten voor een klein bedrijf kan aanzienlijke gevolgen hebben voor de inkomstenbelasting als het onjuist wordt behandeld. Er zijn veel grijze gebieden in zowel herkenning als rapportage, maar uiteindelijk zijn alle verdiend inkomen uit verkooptransacties valt in bruto of netto categorieën.

Bruto-inkomstenrapportage

Wanneer bruto-inkomsten (of bruto omzet) wordt geregistreerd, worden alle inkomsten uit een verkoop verantwoord in de resultatenrekening. Er wordt geen rekening gehouden met uitgaven uit welke bron dan ook.

Bruto-inkomstenrapportage is exclusief de prijs van de verkochte goederen (COGS) en kijkt alleen naar het geld dat alleen door de verkoop wordt verdiend. Als een schoenmaker bijvoorbeeld een paar schoenen verkoopt voor $ 100, zou de bruto-inkomsten $ 100 zijn, hoewel de schoenen $ 40 kosten om te maken. Standaard rapportagerichtlijnen voor bruto versus netto-inkomsten onder algemeen aanvaarde boekhoudprincipes (GAAP) werden aangepakt door de Taskforce voor opkomende problemen, of EITF 99-19.

Netto-inkomstenrapportage

Netto-inkomsten (of netto-omzet) berekent wat er nog over is op de "onderste regel', berekend door de kosten van verkochte goederen af ​​te trekken van de bruto-inkomsten. Voor dezelfde schoenmaker zou de netto-inkomsten voor het paar schoenen van $ 100 dat ze verkochten, dat $ 40 kostte om te maken, $ 60 zijn. Van die $ 60 zouden ze alle andere kosten aftrekken, zoals huur, lonen voor ander personeel, verpakking, enzovoort. Alles wat als kosten voor de schoenmaker komt, wordt afgetrokken van de bruto-inkomsten van $ 100, wat resulteert in de netto-inkomsten.

Netto-inkomsten worden meestal gerapporteerd wanneer er een commissie is die moet worden erkend of wanneer een leverancier een deel van de verkoopopbrengst ontvangt. Een klassiek voorbeeld zijn de juridische kosten, waarbij een advocaat bijna altijd een percentage van de netto-opbrengst van een proces voor zijn rekening neemt.Dit garandeert dat ze een hoger vereffeningsbedrag ontvangen, aangezien het percentage van een groter initieel aantal wordt genomen.

Speciale overwegingen

In boekhoudkundige terminologie, een debiteur is een bedrijf of persoon die verantwoordelijk is voor de levering van een verkoopbaar product of dienst. Het aanwijzen van een primaire debiteur is cruciaal voor de inkomstenrapportage.

Stel bijvoorbeeld dat bedrijf A moersleutels maakt. Het bestuurt de productie kosten, neemt de voorraad en het kredietrisico op zich in zijn bedrijfsvoering, kan zijn leveranciers kiezen en prijzen bepalen. Gezien deze variabelen is bedrijf A duidelijk de primaire debiteur en rapporteert het eventuele inkomsten uit de verkoop van zijn sleutels als bruto.

Bedrijf B is een internetwinkel die goederen van verschillende leveranciers aanbiedt aan potentiële klanten, en het bedrijf B website heeft een disclaimer dat het niet verantwoordelijk is voor de verzending of kwaliteit van de producten die zijn ontvangen door klanten. In dit geval is bedrijf B niet de primaire debiteur en rapporteert het waarschijnlijk alle inkomsten als netto.