Definitie van agressieve beleggingsstrategie

Wat is een agressieve beleggingsstrategie?

Een agressieve beleggingsstrategie verwijst doorgaans naar een stijl van portefeuillebeheer dat probeert het rendement te maximaliseren door een relatief hoger risico te nemen. Strategieën voor het behalen van een hoger dan gemiddeld rendement benadrukken doorgaans: kapitaalgroei als een primaire beleggingsdoelstelling, in plaats van inkomsten of veiligheid van de hoofdsom. Een dergelijke strategie zou daarom een ​​activaspreiding hebben met een aanzienlijke weging in aandelen en mogelijk weinig of geen allocatie naar obligaties of contanten.

Agressieve beleggingsstrategieën worden doorgaans geschikt geacht voor jonge volwassenen met kleinere portefeuilles. Omdat een lange beleggingshorizon hen in staat stelt om marktfluctuaties weg te werken en verliezen in het begin van de carrière minder impact hebben dan later, adviseurs vinden deze strategie niet geschikt voor iemand anders dan voor jonge volwassenen, tenzij een dergelijke strategie wordt toegepast op slechts een klein deel van iemands nest-ei besparingen. Ongeacht de leeftijd van de belegger is een hoge risicotolerantie echter een absolute voorwaarde voor een agressieve beleggingsstrategie.

Agressieve beleggingsstrategie begrijpen

De agressiviteit van een beleggingsstrategie hangt af van het relatieve gewicht van een hoog rendement en een hoog risico activaklassen, zoals aandelen en goederen, binnen de portefeuille.

Bijvoorbeeld Portefeuille A met een activaspreiding van 75% aandelen, 15% vastrentende waarden en 10% grondstoffen zouden als behoorlijk agressief worden beschouwd, aangezien 85% van de portefeuille is gewogen in aandelen en goederen. Het zou echter nog steeds minder agressief zijn dan Portefeuille B, die een activaspreiding heeft van 85% aandelen en 15% grondstoffen.

Zelfs binnen de aandelencomponent van een agressieve portefeuille kan de samenstelling van aandelen een aanzienlijke invloed hebben op de risicoprofiel. Als de eigenvermogenscomponent bijvoorbeeld alleen bestaat uit: blue-chip aandelen, zou het als minder riskant worden beschouwd dan wanneer de portefeuille alleen aandelen met een kleine kapitalisatie zou bevatten. Als dit het geval is in het eerdere voorbeeld, kan Portefeuille B aantoonbaar als minder agressief worden beschouwd dan Portefeuille A, ook al heeft het 100% van zijn gewicht in agressieve activa.

Nog een ander aspect van een agressieve beleggingsstrategie heeft te maken met allocatie. Een strategie die eenvoudig al het beschikbare geld gelijkelijk verdeelde over 20 verschillende aandelen, zou een zeer goede optie kunnen zijn agressieve strategie, maar al het geld gelijk verdelen over slechts 5 verschillende aandelen zou agressiever zijn nog steeds.

Agressieve beleggingsstrategieën kunnen ook een strategie met een hoge omzet omvatten, waarbij wordt gestreefd naar aandelen die in korte tijd hoge relatieve prestaties laten zien. De hoge omzet kan een hoger rendement opleveren, maar kan ook leiden tot hogere transactiekosten, waardoor het risico op slechte prestaties toeneemt.

Agressieve beleggingsstrategie en actief beheer

Een agressieve strategie heeft meer nodig actief beheer dan een conservatieve “buy-and-hold”-strategie, aangezien deze waarschijnlijk veel volatieler is en frequente aanpassingen kan vereisen, afhankelijk van de marktomstandigheden. Meer opnieuw in evenwicht brengen zou ook nodig zijn om de portefeuilleallocaties terug te brengen naar hun streefniveau. De volatiliteit van de activa kan ertoe leiden dat de allocaties aanzienlijk afwijken van hun oorspronkelijke gewicht. Dit extra werk leidt ook tot hogere vergoedingen, aangezien de portefeuillebeheerder mogelijk meer personeel nodig heeft om al deze functies te beheren.

De afgelopen jaren is er een aanzienlijke terugval geweest tegen actieve beleggingsstrategieën. Veel beleggers hebben hun vermogen uit hedgefondsen, bijvoorbeeld door de underperformance van die managers. In plaats daarvan hebben sommigen ervoor gekozen om hun geld te plaatsen bij passieve managers. Deze managers houden zich aan beleggingsstijlen die vaak gebruikmaken van indexfondsen voor strategische rotatie. In deze gevallen weerspiegelen portefeuilles vaak een marktindex, zoals de S&P 500.